To μικρό εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής, ήταν κοντά
στο δρόμο που ήταν γεμάτος από λάσπες στις οποίες κολλούσαν τα παιδιά του
σχολείου και δυσκολεύονταν να πάνε στο σχολείο του χωριού τους, ή να
επιστρέψουν στα σπίτια τους, ενώ μερικές φοράς μάλιστα κινδύνευαν, με
αποτέλεσμα να ανησυχούν οι γονείς τους, που τα έψαχναν στους γύρω λόφους.
Θυμάμαι σαν και τώρα, που μου τα είχε διηγηθεί αυτά ο
Γιάννης Λαλιώτης, πολιτικός μηχανικός και ομογενειακός παράγοντας στην Αμερική,
που έφυγε από τη ζωή πριν μερικά χρόνια. Σε μια από τις επισκέψεις του στην
Ελλάδα για τις καλοκαιρινές διακοπές, επισκέφτηκε και προσκύνησε το εξωκλήσι
εκείνο και μάλιστα είχε αναλάβει με δικά του χρήματα την ανακαίνισή του. «Ποτέ
δεν ξεχνιέται ο τόπος που γεννήθηκες», μου είχε πει με συγκίνηση.
Του άρεσε του Γιάννη Λαλιώτη να μιλά για τις
περιπέτειες εκείνες σε συναντήσεις με φίλους και γνωστούς τους. Ιδιαίτερα, όταν
υπήρχαν νέοι κοντά του, για να τους δείξει πόσες δυσκολίες πέρασαν οι
παλαιότεροι.
Τέσσερις ώρες περπατούσε καθημερινώς ανεβαίνοντας και
κατεβαίνοντας λόφους για να πάει στο σχολείο του που ήταν μακριά από το χωριό
του και μερικές ώρες αργότερα να επιστρέψει στο σπίτι του. Το χειρότερο ήταν
όταν έβρεχε και πολλά τμήματα του δρόμου μεταβάλλονταν σε λάσπη μέσα στην οποία
κινδύνευε να βυθιστεί. Είχε, όμως, επιμονή. Έπρεπε να κάνει σπουδές, να
αποκτήσει μια καλή δουλειά και να επιτύχει στη ζωή του. Να φύγει από τη φτώχεια
και τη μιζέρια στην οποία ζούσε με τους γονείς και τα αδέλφια του.
«Περπατούσα δύο ώρες να πάω και δύο ώρες να γυρίσω
στο σπίτι μας», μου είχε πει ο Γιάννης Λαλιώτης. Ποτέ δεν ξέχασε εκείνη τη
διαδρομή που έκανε με βροχή, με κρύο και με χιόνια. «Μάλιστα, ένα καλοκαίρι που
κάναμε διακοπές με την οικογένειά μου στην Ελλάδα, πήρα τα παιδιά μου και πήγα
και τους έδειξα εκείνο το δρόμο, που τον ανεβοκατέβαινα, άλλοτε μόνος και
άλλοτε με συμμαθητές μου», πρόσθεσε. «Ήταν δύσκολα χρόνια τότε. Δεν είχαμε ούτε
αυτοκίνητο, ούτε ηλεκτρικό ρεύμα στο χωριό μας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που
είχαμε στον μακρύ και δύσκολο εκείνο δρόμο, ήταν ότι ήταν λασπωμένος και
μάλιστα τόσο πολύ, ώστε γλιστρούσαμε συνέχεια και αν δεν φορούσαμε μπότες, δεν
μπορούσαμε να βγούμε από τις λάσπες και να συνεχίσουμε».
Ο Γιάννης Λαλιώτης δεν ξέχασε ότι μια φορά είχε
βρέξει τόσο πολύ, ώστε ο δρόμος είχε κοπεί σε ένα τμήμα του και δεν μπορούσε
κανείς να περάσει. «Είχε σκοτεινιάσει, όταν επιστρέφαμε με συμμαθητές μου από
το σχολείο στα σπίτια μας, ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας τους λόφους.
Γλιστρούσαμε συνεχώς από τη λάσπη και κινδυνεύαμε σε κάθε βήμα μας να χαθούμε
μέσα στις πολλές και βαθιές λάσπες. Επειδή είχαμε αργήσει, ο πατέρας μου και
άλλοι γονείς συμμαθητών μου έψαχναν να μας βρουν. Μας βρήκαν και με τη βοήθειά τους,
σιγά-σιγά όλοι επιστρέψαμε στο χωριό μας. Δεν ξεχνώ εκείνες τις δύσκολες
στιγμές που είχα περάσει, παρόλο που ήμουν παιδί».
Ο Γιάννης Λαλιώτης γεννήθηκε στο χωριό Αρραβωνίτσα,
του Νομού Αχαΐας, στην Επαρχία Πατρών της Πελοποννήσου. Εκεί τελείωσε και το
Δημοτικό σχολείο. Μετά πήγε στο Γυμνάσιο στις Καμάρες. Η οικογένειά του
αποτελούνταν από τους γονείς του και τα τέσσερα αδέλφια του.
Αργότερα πήγε στον Καναδά και μετά στην Αμερική, όπου
σπούδασε πολιτικός μηχανικός.
Έγινε πολύ γνωστός στην Ομογένεια της Φλόριδας, ως
πολιτικός μηχανικός και κατασκευαστής τεχνικών έργων, ενώ διετέλεσε ιδρυτικό
στέλεχος διαφόρων ελληνοαμερικανικών οργανώσεων. Και ακόμα, δημιούργησε μια
ευτυχισμένη οικογένεια με τη σύζυγό του, Παναγιώτα, τα πέντε παιδιά του και τα
εγγόνια του.
Ο ίδιος είχε πάει για να προσφέρει τις υπηρεσίες του
ως πολιτικός μηχανικός στη νότιο Φλόριδα, έξω από το Μαϊάμι, όπου είχαν
σημειωθεί βιβλικές καταστροφές από την τυφώνα «Αντριου» τον Αύγουστο του 1992.
Ο τυφώνας είχε πλήξει πρώτα τις Μπαχάμες, μετά την νότια Φλόριδα και λίγες
μέρες μετά και τη νοτιοδυτική Λουϊζιάνα. Για αρκετά χρόνια ήταν ο τυφώνας με το
υψηλότερο κόστος καταστροφής στην ιστορία των ΗΠΑ. Προκάλεσε το θάνατο 65
ατόμων στο πέρασμά του, η δε συνολική ζημιά εκτιμάται επίσημα σε 26,5 δισεκατομμύρια δολάρια (41,1 δισεκατομμύρια δολάρια, με βάση
την ισοτιμία του 2010).
Ο Γιάννης Λαλιώτης πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια,
αλλά με την επιμονή του και την εργατικότητά του καταξιώθηκε στον επιστημονικό
κόσμο, έγινε ένας από τους πιο γνωστούς πολιτικούς μηχανικούς της Ομογένειας
και πέτυχε επαγγελματικά και κοινωνικά, ώστε αποτέλεσε καλό παράδειγμα για
μίμηση από τους νέους.
«Θα συμβούλευα στους νέους μας, να είναι τίμιοι σε
ό,τι κάνουν», θυμάμαι ότι μου είχε πει. «Γιατί, πολλά παιδιά απομακρύνονται από
τη σειρά τους, από την οικογένειά τους και από τη χώρα καταγωγής των γονέων
τους. Τους συμβουλεύω να αγαπάνε πάντα την Ελλάδα και την Αμερική. Και ακόμα,
θέλω να τους πω ότι χρειάζεται σκληρή δουλειά. Να ξέρουν ότι όλα είναι δυνατά».
Πηγή – πληροφορίες: https://www.ekirikas.com
Αναδημοσίευση:
Τα κείμενα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «αναδημοσίευση» είναι επιλογές από το διαδίκτυο και από διάφορες
ενημερωτικές πλατφόρμες ή από κείμενα που υπάρχουν στην παγκόσμια βιβλιογραφία.
Η αναδημοσίευση τους στην έγκυρη ανεξάρτητη ενημερωτική
σελίδα μας δεν σημαίνει απαραίτητα την αποδοχή των όσων αναφέρονται, αλλά και
ούτε ότι συμφωνούμε στις απόψεις που εμπεριέχονται ή εκφράζονται στα κείμενα
που προβάλουμε με ιδιαίτερη αγάπη και σεβασμό, αλλά είμαστε πάντα και
παραμένουμε πιστοί και εκφραστές της πασίγνωστης φράσης του Voltaire,
(1694-1778 Γάλλος φιλόσοφος & συγγραφέας) «Διαφωνώ με αυτό που λες,
αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες». Γιατί
εμείς ως η ανεξάρτητη μοναδική έγκυρη ενημερωτική σελίδα έχουμε πάντα τον
πλουραλισμό στην ενημέρωση, αφού όταν η ενημέρωση πιάνει τόπο, τότε έχει έναν
και μοναδικό τόπο το «ΠΛΑΤΥ-ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ-ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ».