Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Τέσσερα
συμπτώματα θανατηφόρας παρακμής της Δύσης – φυσικά περιλαμβάνεται και η
Ευρωπαϊκή Ένωση - διαπιστώνει ο αμερικανός δημοσιογράφος των “Νιού Γιορκ Τάϊμς”
Ross Douthat στο βιβλίο του «Καλώς ορίσατε στην
παρακμή», το οποίο κυκλοφορήθηκε πρόσφατα και στη Γαλλία (Εκδ. Presses de la Cite).
Τα κατά τον Ντόουδατ συμπτώματα αυτής της παρακμής είναι πρώτον η οικονομική
στασιμότητα, δεύτερον η δημογραφική ακαρπία, τρίτον η αρτηριοσκλήρωση των
θεσμών και τέταρτον η πολιτισμική πενία και η ευτελής επανάληψη και απομίμηση
παλαιοτέρων δημιουργημάτων.
Ο
Ντόουδατ δίνει τον ακόλουθο ορισμό για την παρακμή της κοινωνίας στη Δύση: Πρόκειται για μια κοινωνία
πλούσια και μαλθακή, αλλά εξαντλημένη, εξασθενημένη, εκτεθειμένη σε πυρκαγιές
βίας και μηδενισμού, μια κοινωνία «θύμα της δικής της επιτυχίας». Τα, κατά την
άποψή του, χαρακτηριστικά της οικονομικής
στασιμότητας είναι ότι η δυτική κοινωνία γερνάει και επομένως καθίσταται
λιγότερο παραγωγική. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αυξάνεται το χρέος, για να
διατηρηθεί το ίδιο επίπεδο ζωής και οι εργαζόμενοι να απασχολούνται
περισσότερες ώρες. Αποτέλεσμα της προκαλουμένης κατάστασης είναι η έλλειψη χρόνου των γονέων να απασχολούνται
με τα παιδιά τους, όσων γονέων θέλησαν να αποκτήσουν οικογένεια. Γιατί η
στηριζόμενη στα οικονομικά συμφέροντα δυτική κοινωνία, με τον τρόπο της, εξωθεί
πολλούς νέους και νέες στο να αποφεύγουν
τις ευθύνες και να μη δημιουργούν οικογένεια, που θα σήμαινε για το Δημόσιο και
τις επιχειρήσεις επιδόματα, άδειες και άλλες παροχές… Επίσης προσανατολίζει
τους νέους κυρίως στο να απορροφώνται σε μη παραγωγικά χόμπις, όπως ηλεκτρονικά
παιχνίδια, που όμως είναι πολύ αποδοτικά
στα έσοδα όσων τα επιβάλλουν.…
Το
δεύτερο σύμπτωμα παρακμής των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών είναι η ακαρπία, η στειρότητα. Ο συγγραφέας
του βιβλίου εύλογα διερωτάται γιατί αυτές οι κοινωνίες, που κατά τεκμήριο είναι
πλούσιες, αρνούνται να αναπαραχθούν και να διατηρηθούν. Μάλιστα το σβήσιμό τους
από τον ιστορικό χάρτη το πράττουν εν γνώσει τους, αφού από χρόνια έχουν
καθιερώσει τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων, έχουν κατασκευάσει πολλά μέσα
αντισύλληψης, τις εξαιρετικές ικανότητες των γυναικών τις έστρεψαν εκτός
οικογένειας, ζουν σε επίπεδο καθημερινότητας χωρίς σκέψη για τον σκοπό της ζωής
τους και έχουν μετατραπεί σε όντα στα οποία κυριαρχεί ο πρακτικός μηδενισμός.
Επίσης η έλλειψη εργατικών χεριών και κατώτερου υπαλληλικού προσωπικού
υποχρεώνει τις δυτικές κοινωνίες να
δέχονται τη μετανάστευση ανθρώπων άλλων πολιτισμών, που συν τω χρόνω θα
καλύψουν τα πληθυσμιακά κενά και κάποτε μπορεί να αποτελέσουν πλειοψηφία...
Επίσης το πρόβλημα της μοναξιάς αντιμετωπίζεται στη Δύση με ψυχότροπα φάρμακα,
ενώ για τα γεράματα προωθείται, για οικονομικούς λόγους, η εκτέλεση των
ανήμπορων συνανθρώπων μας με τη μέθοδο της ευθανασίας…
Το
τρίτο σύμπτωμα παρακμής είναι η αρτηριοσκλήρωση των θεσμών. Η Δημοκρατία πάσχει
λόγω της ελλείψεως συνεννόησης μεταξύ των πολιτικών ηγετών και της καταργήσεως ενός
διαλόγου με επιχειρήματα. Αντίθετα κυριαρχούν οι παράλληλοι μονόλογοι και η εξελιγμένη
προπαγάνδα. Ο Αμερικανός δημοσιογράφος
επισημαίνει πως η Ευρώπη θα μπορούσε να έχει πλεονέκτημα έναντι των ΗΠΑ στο
επίπεδο της διακυβέρνησης, αφού ξεκίνησε αποτελούμενη και από έθνη μικρά,
ευέλικτα και δημοκρατικά, αλλά, συν τω χρόνω, κατέληξε στο να μειωθεί η ισχύς
τους και αυτή όλη να περάσει στην
υπερεξουσία των Βρυξελλών.
Το
τέταρτο παρακμιακό σύμπτωμα είναι η έλλειψη
πολιτισμικής δημιουργίας και η επανάληψη παλαιών εμπνεύσεων, που οι περισσότερες παρουσιάζονται παραποιημένες
και εκχυδαϊσμένες. Οι τέχνες υποχωρούν, οι έδρες κλασσικών επιστημών μειώνονται,
οι επιχορηγήσεις σε ωδεία και χορωδίες
περιορίζονται, οι πωλήσεις βιβλίων πέφτουν συνεχώς… Και βρισκόμαστε
πολιτισμικά στην κατάσταση όπως φανερώθηκε στον πρόσφατο διαγωνισμό τραγουδιού
της Eurovision, όπου η χυδαιότητα και η πρόκληση με αρρωστημένες
καταστάσεις, όπως ο σατανισμός και η πορνογραφία, πλημμύρισαν ως από βυτίο
λυμάτων τις συσκευές τηλεοράσεων των Ευρωπαίων πολιτών…
Η
πορεία σήμερα της Δύσης μοιάζει με αυτή της Ρώμης, υποστηρίζει ο Ντόουδατ.
«Πλέον τίποτε δεν μπορεί να νικήσει τη Ρώμη, αλλά και τίποτε δεν μπορεί να την
σώσει» γράφει την άποψη του Τσέστερτον και προσθέτει: «Αν δεν μπορούμε να
πάμε να ζήσουμε στον Άρη, μπορούμε πάντα να κοιτάμε προς τον ουρανό. Η πτώση
της Ρώμης οδήγησε στον θρίαμβο του Χριστιανισμού. Η επιστροφή στο υπερβατικό
είναι ο μόνος τρόπος να εξέλθει η Δύση από την παρακμή» καταλήγει ο
αμερικανός δημοσιογράφος.
Ο
μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος το 2004 είχε προβλέψει και επισημάνει
αυτή την παρακμή της Ευρώπης και γενικότερα της Δύσης. Στην ομιλία του στο
Πανεπιστήμιο του Ιασίου της Ρουμανίας είχε τονίσει:
«Χωρίς χριστιανισμό ο πνευματικός βίος
θα πάψει να έχει προορισμό και θα ταυτισθεί με τη διασκέδαση, με την απόλαυση
και ξεκούραση... Σε ποια κατάσταση θα χρειασθεί να έρθουμε για να δούμε ότι
αυτό που θάπρεπε να είναι η μεγάλη προσφορά και αγαλλίαση πνεύματος, έχει
ξεπέσει σε ευχαρίστηση; Πού θα χρειασθεί να καταντήσουμε για να το δούμε πιά
ότι χωρίς την αφοσίωση και την ιερότητα η ηδονή είναι οδύνη και η απόλαυση
είναι μάχαιρα;
Χωρίς
χριστιανισμό ο άνθρωπος θα μετατραπεί σε παραγωγό και εν ταυτώ θύμα της
κατανάλωσης…Χωρίς χριστιανισμό η Ενωμένη Ευρώπη δεν είναι πολιτισμός, αλλά μία
διευρυμένη αγορά….Εκείνο που ζητούμε ως Εκκλησία και για το οποίο αγωνιούμε και
προσευχόμαστε είναι να μην καταργήσουμε το πρόσωπο της Ευρώπης. Να μη ρημάξουμε
την Ευρώπη πετώντας ως άσχετο προς την Ευρωπαϊκή Ένωση τον πολιτισμό της, τις
γλώσσες της, τις παραδόσεις της».
Η επερχόμενη 29η Μαΐου μας
διδάσκει διπλά. Από τη μία το πώς ο Ελληνισμός
έφτασε στην κατάντια της υποταγής του υπό αλλόθρησκο και βάρβαρο
κατακτητή και από την άλλη το πώς από το μηδέν πέτυχε να διατηρήσει την
ταυτότητά του και να αποκτήσει την ανεξαρτησία του. Αυτό το θαύμα ανήκει εξ
ολοκλήρου στην Εκκλησία. Γράφει ο ιστορικός Νίκος Σβορώνος: «Αξιόλογες είναι οι
προσπάθειες της Ορθόδοξης Εκκλησίας για την εκπαίδευση, η οποία στους πρώτους
αιώνες της τουρκοκρατίας βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια της: από τη
στοιχειώδη εκπαίδευση, με μοναδικούς δασκάλους τους μοναχούς και τον κατώτερο
κλήρο (στα σχολεία που λειτουργούσαν στις εκκλησίες και στα μοναστήρια) ως την
κάποιαν ανώτερη παιδεία των σχολείων των διαφόρων Μητροπόλεων και της
Πατριαρχικής Ακαδημίας…Οι αγώνες Της για τη διαφύλαξη της χριστιανικής πίστης
και την καθαρότητα της Ορθοδοξίας και τα μέτρα για το σταμάτημα των
εξισλαμισμών, αποτελούν θεμελιακή συμβολή για τη διατήρηση της εθνικής
συνείδησης των Ελλήνων» (Νίκ. Σβορώνου «Το Ελληνικό Έθνος – Γένεση και
Διαμόρφωση του Νέου Ελληνισμού», Εκδ. ΠΟΛΙΣ, σελ. 84).
Αυτήν την εθνική συνείδηση κάποιοι
επιχειρούν να ξεριζώσουν από τους Έλληνες. Δεν θα το πετύχουν, όπως δεν το
πέτυχαν στο διάβα των αιώνων τόσοι και τόσοι κατακτητές, τόσοι «προστάτες» μας, όπως και αρκετοί γραικύλοι
ηγέτες μας.
