Του Βασιλείου Δημ. Γεωργιόπουλου*,
Ο Άγιος Γεώργιος (280 - 23
Απριλίου 303) ήταν Έλληνας στρατιωτικός του ρωμαϊκού στρατού. Καταγόταν από την
Καππαδοκία και υπηρετούσε ως αξιωματικός του στρατού επί αυτοκράτορα
Διοκλητιανού. Καταδικάστηκε σε θάνατο, επειδή δεν αποκήρυξε τη χριστιανική του
πίστη. Αργότερα, αγιοκατατάχθηκε ως χριστιανός μάρτυρας.
Αποκαλούμενος από την Ορθόδοξη
Εκκλησία Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος, είναι από τους δημοφιλέστερους αγίους
σε ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο. Η μνήμη του τιμάται στις 23 Απριλίου για την
Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά και για πολλές Εκκλησίες της Ανατολής, όπου εάν η ημέρα
αυτή συμπέσει πριν την Ανάσταση, μετατίθεται τη Δευτέρα της Διακαινησίμου, διότι
κατά ιστορική μαρτυρία ο Άγιος Γεώργιος μαρτύρησε την εβδομάδα της Διακαινησίμου
και συγκεκριμένα την Παρασκευή της Διακαινησίμου. Ο Άγιος Γεώργιος θεωρείται
Άγιος της Ορθόδοξης, της Καθολικής, της Αγγλικανικής, της Λουθηρανικής και της
Αρμενικής Εκκλησίας και των προ Χαλκιδονιων Εκκλησιών.
Ο Άγιος Γεώργιος, όπως και στο
Βυζάντιο, έγινε ο προστάτης και Τροπαιοφόρος άγιος του Ελληνικού Στρατού,
έπειτα από την απελευθέρωση του ελληνικού Γένους. Έτσι, στην εικόνα του δράκου
είδαν τον Τούρκο κατακτητή, που σκοτώνεται από τον Άγιο. Η απεικόνισή του αυτή
εμφανίζεται στην αγιογραφία από τον 12ο αιώνα και μετά.
Ο Βίος
Τα Πρώτα χρόνια
Οι ακριβείς λεπτομέρειες γύρω από
την γέννησή του δεν βρίσκουν σύμφωνους όλους τους ιστορικούς. Φαίνεται να
γεννήθηκε μεταξύ των ετών 275-285 μ.Χ. Από τον Έλληνα Συγκλητικό Γερόντιο,
στρατηλάτη στο αξίωμα κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Κατά την
αγιογραφία ο πατέρας του Γεωργίου, καταγόταν από πλούσια και επίσημη γενιά της
Καππαδοκίας. Εκεί, κατά μία εξιστόρηση, σε ένα μοναστήρι της περιοχής, ο
Γεώργιος δέχθηκε το Μυστήριο του Βαπτίσματος και έγινε μέλος της Εκκλησίας. Σε
παλαιό χειρόγραφο αναφέρεται ότι γεννήθηκε στην Γεωργία, αρχικά ήταν
ειδωλολάτρης και αργότερα έγινε χριστιανός. Η μητέρα του ονομαζόταν Πολυχρονία,
ήταν χριστιανή και καταγόταν από τη γνωστό Λύδδα (Διάσπολη) της Παλαιστίνης.
Όπως αναφέρουν οι χριστιανικές πηγές, η οικογένεια του Αγίου, όταν εκείνος ήταν
σε μικρή ηλικία, μετοίκησε στη Λύδδα λόγω του θανάτου του πατρός του.
Η Ανέλιξη
Σε νεαρή ηλικία ο Γεώργιος
κατατάχθηκε στον ρωμαϊκό στρατό. Διακρίθηκε για την τόλμη και τον ηρωισμό του
και έλαβε το αξίωμα του τριβούνου. Λίγο αργότερα, ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός
τον έκανε δούκα (διοικητή) με τον τίτλο του κόμητος (συνταγματάρχη) στο τάγμα
τον Ανικιώρων της αυτοκρατορικής φρουράς· «πολλάκις πρότερον μεγαλοπρεπώς
διαπρέψας του των σχολών μετά ταύτα πρώτου τάγματος κόμης κατ' εκλογήν
προεβλήθη».
Το Μαρτύριο
Το 303 μ.Χ., όταν άρχισαν οι
διωγμοί του Διοκλητιανού, ο Γεώργιος δεν δίστασε να ομολογήσει τη χριστιανική
του πίστη προκαλώντας το μένος του Διοκλητιανού, επειδή κατείχε μεγάλο αξίωμα
και ήταν αγαπημένος του. Αρχικά του έταξε πλούτη, γη και δούλους για να
αλλαξοπιστήσει και όταν ο Γεώργιος αρνήθηκε, ελεεινολογώντας τους ειδωλολάτρες,
τον υπέβαλε σε μια σειρά φρικτών βασανιστηρίων. Αρχικά έδεσαν τον άγιο σε ένα
ξύλο και τον χτυπούσαν στην κοιλιά του με ένα κοντάρι. Η χριστιανική παράδοση
περιγράφει ότι αφού τον λόγχισαν, ξέσκισαν τις σάρκες του με ειδικό τροχό από
μαχαίρια. Έπειτα, τον έριξαν σε λάκκο με βραστό ασβέστη και κατόπιν τον
ανάγκασαν να βαδίσει με πυρωμένα μεταλλικά παπούτσια. Σύμφωνα με την
χριστιανική παράδοση, από όλες αυτές τις δοκιμασίες, ο Θεός τον κράτησε
θαυματουργά ζωντανό.
Ο Γεώργιος τελικά μαρτύρησε με
αποκεφαλισμό, την Παρασκευή 23 Απριλίου του έτους 303 μ.Χ. Κατά τον υπολογισμό
του χριστιανού ιστορικού και απολογητή Αγίου Ευσεβίου, η ημέρα αυτή
αντιστοιχούσε στην Παρασκευή της Διακαινησίμου του Πάσχα.
Οι χριστιανοί πήραν το λείψανό
του και το έθαψαν μαζί με αυτό της μητέρας του, η οποία μαρτύρησε την ίδια ή
την επόμενη ημέρα. Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, ο πιστός υπηρέτης του
Γεωργίου, Πασικράτης, εκτελώντας την επιθυμία του, παρέλαβε το λείψανο του
Γεωργίου, μαζί με αυτό της μητέρας του και τα μετέφερε στη Λύδδα της
Παλαιστίνης. Ο Μέγας Κωνσταντίνος έκτισε ναό πάνω στον τάφο του. Από εκεί οι
Σταυροφόροι τα μετέφεραν στη Δύση.
Η πίστη του Γεωργίου φαίνεται να
γίνεται αφορμή να βαπτιστούν χριστιανοί οι στρατιωτικοί Ανατόλιος και
Πρωτολέων, Βίκτωρ και Ακίνδυνος, Ζωτικός και Ζήνωνας, Χριστοφόρος και
Σεβιριανός, Θεωνάς, Καισάριος και Αντώνιος, των οποίων τη μνήμη εορτάζει η
Εκκλησία στις 20 Απριλίου και η βασίλισσα Αλεξάνδρα, σύζυγος του Διοκλητιανού,
μαζί με τους δούλους της Απολλώ, Ισαάκιο και Κοδράτο, των οποίων η μνήμη
τιμάται στις 21 Απριλίου, και η Αγία Νίκη.
Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του
Γεωργίου μαρτύρησαν και οι συνδέσμιοί του Ευσέβιος, Νέων, Λεόντιος, Λογγίνος
και άλλοι τέσσερις μαζί. Την μνήμη τους τιμά η Εκκλησία στις 23 Απριλίου.
Βλέπουμε ότι με κέντρο την ημέρα του μαρτυρίου του Αγίου Γεωργίου δημιουργείται
μέσα στον λειτουργικό χρόνο της Εκκλησίας ένας εορτολογικός κύκλος, ο οποίος
καλλιεργείται περισσότερο από τα Τυπικά της Κωνσταντινούπολης, που ξεκινά στις
20 Απριλίου και τελειώνει στις 24 Απριλίου. Ο εορτολογικός αυτός κύκλος δείχνει
την περίοπτη θέση του Αγίου Γεωργίου στη ζωή της Εκκλησίας. Από την υμνογραφία
της Ορθόδοξης Εκκλησίας κοσμείται με τα επίθετα «ο μαργαρίτης ο πολύτιμος», «ο
αριστεύς ο θείος», «ο λέων ο ένδοξος», «ο αστήρ ο πολύφωτος», «του Χριστού
οπλίτης», «της ουρανίου στρατιάς ο συνόμιλος».
Ο Άγιος Γεώργιος
Προστάτης του Στρατού Ξηράς πλην Πυροβολικού
Στην Ελλάδα, καθιερώθηκε ως
προστάτης του Στρατού Ξηράς, πλην Πυροβολικού, με Βασιλικό Διάταγμα του 1968.
Στο ίδιο διάταγμα, για το Πυροβολικό ανακηρύχθηκε προστάτιδα η Αγία Βαρβάρα.
Έκτοτε παρατηρείται σταθερή τιμή, σεβασμός και πίστη όλων των Στρατιωτικών στο
πρόσωπο του Αγίου Γεωργίου.
Ο Άγιος Γεώργιος
και οι Ιππικοί Αγώνες στο Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας
Είναι γνωστό πανελλήνια για τις
ιπποδρομίες, που διοργανώνονται κάθε χρόνο την ημέρα της γιορτής του Αγίου
Γεωργίου, καθώς και παλαιότερα για τη μεγάλη Πανπελοποννησιακή Έκθεση Ίππων,
που διοργανωνόταν για τρεις ημέρες στις 18, 19 και 20 Ιουλίου κάθε έτους και
ήταν πασίγνωστη με μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί οι κτηνίατροι των νομαρχιών
έρχονταν για να μελετήσουν και να δουν τις παρουσιαζόμενες ράτσες των αλόγων,
διότι τα άλογα μέχρι και τα μέσα του περασμένου αιώνα ήταν το σημαντικό
εργαλείο των αγροτών και θεωρούνταν το σημαντικότερο αναπτυξιακό εργαλείο της
αγροτικής παραγωγής.
Στο Πλατύ δραστηριοποιούνται
σύλλογοι, που έχουν ως σκοπό την προστασία και την προώθηση των αλόγων, όπως ο
Ιππικός Όμιλος και η Φίλιππος Ένωσης.
Το έθιμο των ιππικών αγώνων
χάνεται μέσα στους αιώνες και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της τοπικής ιστορίας
και ιδιαιτέρως και του χωριού. Άλλωστε, είναι το Πλατύ πανελληνίως γνωστό, όπως
έχουμε αναφέρει. Κάθε χρόνο στις 23 Απριλίου, του Αγίου Γεωργίου, γίνονται
Ιππικοί Αγώνες στο Πλατύ, που είναι έθιμο από την Τουρκοκρατία. Οι αγώνες
γίνονται στο χωμάτινο ιπποδρόμιο, έναν μήκους ενός χιλιομέτρου και διακοσίων
μέτρων και πλάτους 10 μέτρων, από το παλιό εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου, μέχρι
το χωριό.
Οι ιπποδρομίες ξεκινούν από το
παλαιό εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου μέχρι τα πρώτα σπίτια του οικισμού. Αυτό
έχει συμβολική αξία, καθώς το εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου εικάζεται ότι ήταν η
κεντρική εκκλησία της παλαιότερης τοποθεσίας ύπαρξης του οικισμού στην περιοχή
«Κεραμιδάκια» και λόγω της εγγύτητας με τον βάλτο και των ασθενειών, που
προκαλούσαν στους κατοίκους, αποφασίστηκε η μεταφορά του οικισμού σε νέα θέση,
όπου είναι και η σημερινή.
Από τα αρχαία χρόνια στην
περιοχή, λόγω της βιοποικιλότητας είχε αναπτυχθεί η κτηνοτροφία και η εκτροφή
των αλόγων, που σημαντικό ρόλο έπαιζαν οι κάτοικοι του χωριού.
Ο Άγιος στην
Παράδοση
Ο Άγιος Γεώργιος θεωρείται
προστάτης του Πεζικού και του Στρατού Ξηράς, ενώ είναι και ο προστάτης Άγιος
της Αγγλίας. Επίσης, θεωρούνταν Άγιος προστάτης των Σταυροφόρων και των
Προσκόπων. Ως τροπαιοφόρος (στρατιωτικός) άγιος και ελευθερωτής συγκεντρώνει πολλές
θαυμάσιες διηγήσεις και παραδόσεις, από τις οποίες η σπουδαιότερη είναι αυτή
που μιλάει για τον φόνο του δράκοντα και της σωτηρίας της βασιλοπούλας. Το
θηρίο αυτό φυλούσε το νερό μιας πηγής κοντά στη Σιλήνα στη Λιβύη και το άφηνε
να τρέχει μόνον όταν έβρισκε κάποιον άνθρωπο να φάει. Οι κάτοικοι της περιοχής
όριζαν με κλήρο το θύμα του δράκοντα. Ολόκληροι στρατοί είχαν αντιταχθεί με
αυτό το τέρας, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο κλήρος έφερε και τη σειρά της
βασιλοπούλας, την οποία έσωσε ο Άγιος Γεώργιος, φονεύοντας τον δράκο.
Πρώτος τη βιογραφία του έγραψε ο
Πάπας Γελάσιος Α΄ στο Acta Sancti Georgii (496), ενώ ακολούθησε ο Άγιος Ανδρέας
από την Κρήτη. Η συριακή Εκκλησία από τον 4ο αιώνα τον κρατούσε σε μεγάλη
εκτίμηση. Λόγω της ιπποτικής του συμπεριφοράς, ο Άγιος Γεώργιος έγινε δημοφιλής
στην Ευρώπη κατά το 10ο αιώνα, με αποτέλεσμα κατά το 15ο αιώνα η γιορτή του να
είναι ίση σε σημασία και δημοφιλία με αυτή των Χριστουγέννων. Στο Συμβούλιο της
Οξφόρδης το 1222, η ημέρα του Αγίου Γεωργίου κηρύχθηκε επίσημη αργία και το 14ο
αιώνα έγινε προστάτης Άγιος της χώρας. Είναι επίσης ο προστάτης Άγιος της
Μόσχας, της Αραγονίας, της Γεωργίας και της Καταλονίας, ενώ μέχρι το 18ο αιώνα
ήταν και της Πορτογαλίας. Ο Άγιος Γεώργιος, όντας προστάτης Άγιος της Αγγλίας
και έφιππος, θεωρείτο από τον σχετικό θρύλο και προστάτης Άγιος των ιπποτών της
Στρογγυλής Τράπεζας.
Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος
αποτελεί γόνο της Καππαδοκίας. Για τον λόγο αυτό ήταν από τους περισσότερο
τιμώμενους Αγίους στη Μικρά Ασία και κατ’ επέκταση στις περιοχές όπου
εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες στη μητροπολιτική Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Οι πιο γνωστοί ναοί του Αγίου Γεωργίου στη Μικρά Ασία ήταν της Σμύρνης, της
Προύσας, των Κυδωνιών και της Νεάπολης Καππαδοκίας. Στην πατρίδα του Αγίου
Γεωργίου, την Καππαδοκία, συναντώνται οι πρώτες αγιογραφίες του έφιππου Αγίου
Γεωργίου, αλλά και τραγούδια που τον εξυμνούν.
Στη λαϊκή μνήμη ήταν γνωστή η
νομισματική απεικόνιση του Μεγάλου Αλέξανδρου που σκοτώνει τον λέοντα, πολύ
πριν την ομόλογη σκηνή της Ορθοδοξίας.
Στην Λαογραφία
Σε πολλά μέρη της ελληνικής
επικράτειας ο μήνας Απρίλιος, που συμβαίνει να εορτάζεται η μνήμη του
Μεγαλομάρτυρα Αγίου Γεωργίου, ονομάζεται και "Αϊγιώργης", ή
"Αϊγιωργίτης". Η εορτή του Αγίου Γεωργίου (23 Απριλίου) θεωρείται
αρχή μίας περιόδου για διάφορες γεωργικές εργασίες. Σημαντικό έθιμο των
Μικρασιατών και Θρακιωτών, που σχετίζεται με την εορτή, είναι το κουρμπάνι,
δηλαδή η τελετουργική σφαγή ζώων και διανομή του κρέατος σε κοινή εστίαση.
Χαρακτηριστική, επίσης, είναι η σύγχρονη εκδοχή της γνωστής αρχαίας παροιμίας,
στην οποία ο Άγιος αντικατέστησε την Αθηνά: «Άγιε μου Γιώργη βόηθα με, κούνα
και συ το χέρι σου».
Σημαντικά είναι τα έθιμα της
Θράκης, όπου την παραμονή της εορτής μαζεύουν τσουκνίδες και τις βάζουν στην
πόρτα του σπιτιού, γιατί "τη νύχτα λένε πως βγαίνει το "τζάντι"
(= δαιμόνιο) και παίρνει το "ούρι" (= ευτυχία του σπιτιού)",
καθώς και της Σύμης, όπου ομοίως την παραμονή ανάβουν φωτιές και πηδούν
τραγουδώντας τον ακόλουθο στίχο: «έξω ψύλλοι και κοριοί και μεγάλοι ποντικοί»,
που έχει να κάνει με την καθαριότητα του σπιτιού.
Ο Άγιος Γεώργιος εορταζόταν ή και
εορτάζεται και από πολλούς μουσουλμάνους, ειδικά της περιοχής των Βαλκανίων και
της Τουρκίας ή της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κατ' αυτούς, ο Άγιος
Γεώργιος συσχετίζεται ή συγχέεται με μουσουλμάνο άγιο, που οι Τούρκοι ονομάζουν
ή ονόμαζαν "Χιδίρ Ελέζ". Θεωρούσαν ότι ο Χιδίρ ή Χιζίρ ήταν προφήτης
σύγχρονος του Μωυσή, που άλλοτε εμφανίζεται μόνος και άλλοτε με τον Ηλία-Ελιάς
ή Ελέζ. Γνωστό είναι και το τραγούδι, διήγημα "Του Άη Γιωρκού" με
στίχους στην καθαρεύουσα και στην κυπριακή διάλεκτο.
Ο Αη Γιώργης ο Κουδουνάς
που ευλαβούνται και υπερ. αγαπούν οι Τούρκοι και οι Μουσουλμάνοι
Το μοναστήρι του βρίσκεται στην
Πρίγκηπο και το πρόσωπό του ενώνει Ρωμιούς και Τούρκους σ΄ένα κοινό τόπο
λατρείας. Είναι το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά, όπου οι
μουσουλμάνοι πάνε στην εκκλησιά μαζί με τους χριστιανούς στην εορτή του Αγίου.
Το μοναστήρι του Άη Γιώργη του
Κουδουνά βρίσκεται στο νότιο λόφο της Πριγκήπου, στον Μαρμαρά.
Κάθε χρόνο το επισκέπτονται
250.000 άτομα, κυρίως Τούρκοι, γυναίκες, άντρες και παιδιά που ανεβαίνουν προς
το μοναστήρι κρατώντας στα χέρια τους καρουλάκια. Ξετυλίγουν την κλωστή μέχρι
να φτάσουν στην είσοδο της εκκλησίας. Δεν επιτρέπεται να μιλάνε όσο ανεβαίνουν.
Μπορούν να μιλήσουν μόνο στην
επιστροφή όταν θα έχουν αφήσει την ευχή τους στον Άγιο. Μόνο έτσι θα τους
ακούσει ο Άγιος και θα πραγματοποιήσει την ευχή τους. Ο καθένας γράφει ό,τι
θέλει σε ένα χαρτάκι και το αφήνει στον Άγιο. Πολλοί θα επιστρέψουν σε σύντομο
χρονικό διάστημα για να ευχαριστήσουν τον Άη Γιώργη που άκουσε την προσευχή
τους και ικανοποίησε την επιθυμία τους ή βρήκε λύση στο πρόβλημά τους.
Όπως λένε χιλιάδες Τούρκοι που
έρχονται κάθε χρόνο στον Άγιο Γεώργιο, «ο άγιος δεν ξεχωρίζει Ρωμιούς από
αλλόθρησκους και τους φροντίζει όλους». Γι’ αυτό και του ζητούν καλύτερη
δουλειά, να τους φέρει το κατάλληλο ταίρι, να τους βοηθήσει να αγοράσουν σπίτι
ή να κρατήσει το κακό μακριά από την οικογένειά τους.
Η παράδοση λέει ότι το μοναστήρι
ιδρύθηκε το 963, επί αυτοκράτορος Νικηφόρου Β΄ Φωκά. Η εικόνα του Αγίου
Γεωργίου του Κουδουνά δόθηκε ως δώρο από τη γυναικεία μονή της Ειρήνης της
Αθηναίας. Αργότερα, το 1204, δέχθηκε επιδρομή από τους Σταυροφόρους της Δ΄
Σταυροφορίας, και το 1302 καταστράφηκε από φωτιά. Οι μοναχοί κατάφεραν να
διασώσουν κειμήλια και την εικόνα του Αγίου, τα οποία στη συνέχεια τα έκρυψαν
σε δυσπρόσιτη περιοχή. Η εικόνα βρέθηκε από έναν βοσκό, ο οποίος είδε λέει
όνειρο τον άγιο που του είπε ότι η εικόνα είναι εκεί όπου θα ακούσει να χτυπούν
τα κουδούνια. Έτσι κι έγινε. Από τότε, δίνονται στους προσκυνητές που φθάνουν
στη μονή κουδουνάκια ως ευλογία.
Το Απολυτίκιο
Απολυτίκιο (Ἦχος δ')
Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής,
καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής,
ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος,
Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε,
πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ,
σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Σύμβολα
Απεικονίζεται ντυμένος ως
σταυροφόρος με πανοπλία, φέροντας συχνά λόγχη με σταυρωτή αιχμή, πάνω σε λευκό
άλογο, συχνά σκοτώνοντας έναν δράκο. Στο Βυζάντιο και τη Δύση απεικονίζεται με
ζωηρά χρώματα με τον Σταυρό του Αγίου Γεωργίου φορώντας την πανοπλία του,
κρατώντας ασπίδα ή λάβαρο.
Πολιούχος
Χώρες: Αγγλία,
Αιθιοπία, Αραγωνία, Βαυαρία, Βουλγαρία, Γεωργία, Κύπρος, Ελλάδα, Καππαδοκία,
Καταλονία, Λιθουανία, Μαυροβούνιο, Παλαιστίνη, Σερβία, Σλοβενία
Πόλεις: Βηρυτός,
Γένοβα, Γκόζο, Κωνσταντινούπολη, Λονδίνο, Λοντ, Μάλτα, Μόντικα, Μόσχα, Πιράν,
Πτούι, Ρήγιο, Σκύρος, Φερράρα, Φράιμπουργκ, Ελευσίνα
*Βιογραφικό:
Ο
Βασίλειος Γεωργιόπουλος του Δημητρίου και της Θεώνης, το γένος Πράσινου,
γεννήθηκε στο Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας στις 30 Μαρτίου 1977. Είναι παντρεμένος
με τη διαπρεπή Φιλόλογο Μαριάννα Γκρόγκου του Αδάμ και μαζί έχουν μια
ευτυχισμένη οικογένεια και διαμένουν στο Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας, που είναι
και τόπος της καταγωγής του και των προγόνων του.
Είναι
στρατιωτικός και έχει υπηρετήσει σε πάρα πολλές επιχειρησιακές Μονάδες, σε
ειρηνευτικές αποστολές και σε ιδιαίτερα απαιτητικές και υψηλές θέσεις, που του
έχουν ανατεθεί. Με υψηλό φρόνημα και επαγγελματισμό και πάντα ανταποκρινόμενος
με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο και γι’ αυτό έχει τιμηθεί με εύθυμες μνείες,
συγχαρητήρια, τιμητικά διπλώματα και μετάλλια.
Στον
ελεύθερο χρόνο του, ασχολείται με τη συγγραφή δοκιμίων και ιστορικών,
λογοτεχνικών βιβλίων, με την αρθρογραφία σε ενημερωτικές σελίδες και διάφορα
έντυπα, τόσο στον ηλεκτρονικό, όσο και στον έντυπο τύπο.
Ιδιαίτερη
αγάπη έχει για την πατρίδα μας, για την ιστορία, τα ήθη, τα έθιμα και τη
λαογραφία, για τη θρησκευτική ζωή και ιστορία, αλλά και για την βυζαντινή και
εκκλησιαστική μουσική, όπως και με τη συγγραφή διάφορων κειμένων, που
δημοσιεύονται και αναδημοσιεύονται σε πλήθος μέσων στην Ελλάδα, αλλά και στο
εξωτερικό.
Προσπαθεί
μέσα από την πένα του, τον πρωτοποριακό λόγο του και με τις διαχρονικές και
καινοτόμες ρηξικέλευθες ιδέες του, να αποτυπώσει και να δώσει ουσιαστικά και
πολύπλευρα μηνύματα για σεβασμό στις μεγάλες πανανθρώπινες αξίες, όπως η
ισότητα, η δικαιοσύνη, η ελευθερία, η ανεξιθρησκία και η δημοκρατία, αλλά και
πίστη σε ιδανικά της αγάπης, της αλληλοβοηθείας, όπως έχει κηρύξει ο ορθόδοξος
χριστιανισμός, αφού ο σταυρός και ο ζωοποιός τάφος δείχνουν και φωτίζουν τον
δρόμο μας προς την ανάσταση.
Έχει
λάβει πάρα πολλές βραβεύσεις, πτυχία τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, και έχει
παρακολουθήσει πλήθος σεμιναρίων, συνεδρίων, διαλέξεων, προγραμμάτων,
πιστοποιήσεων και επαγγελματικών καταρτίσεων της Ελλάδας και χωρών της
Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Επιπροσθέτως είναι
τακτικό μέλος του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛΙΣΜΕ)
Ασχολείται
με την Φωτογραφία και συμμετέχει ενεργά σε επιστημονικά συνέδρια και σε
πολύπλευρες εκδηλώσεις.
Μέσα
από τις γονικές παρακαταθήκες και από τις διδαχές της ορθοδόξου πίστεως είναι
σταθερά και απαρέγκλιτα απέναντι σε κάθε αυθαιρεσία, καταστρατήγηση, παρανομία
και σε κάθε μορφή βίας, αδικίας, ατιμίας, ανομίας και θεωρώντας ότι μια
πολιτεία μπορεί να υπάρχει και να ζει όταν αποδέχεται τους νομούς «Dura lex,
sed lex». – Σκληρός νόμος, αλλά νόμος.
Βέβαια,
έχει ενσωματώσει και έχει κάνει βίωμα του την αξιοπρέπεια, την εντιμότητα, την
τιμιότητα, και την αλήθεια με στόχο την καλυτέρευση της κοινωνίας και της
αλλαγής της για ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας και ιδιαιτέρως για τα παιδιά
μας.
Ιδιαίτερη
αγάπη και έντονο προβληματισμό έχει για το μέλλον της ιδιαίτερης πατρίδας του,
το ιστορικό Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας, και όχι μόνο, λόγω των συσσωρευμένων
προβλημάτων, που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια και γι’ αυτό δίνει
καθημερινό άοκνο αγώνα, προβάλλοντας τα προβλήματα, αλλά και δίνοντας λύσεις
που για πολλούς φαντάζουν επίπονες, αλλά είναι οι μοναδικές και ουσιώδεις, αλλά
όπως χαρακτηριστικά λέει «αν δεν σπάσεις αυγά ομελέτα δεν τρως».