ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ
ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 4η Μαρτίου 2024
ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ
ΤΩΝ ΝΕΩΝ
Ένα από τα σοβαρότερα και πλέον ανησυχητικά προβλήματα που μαστίζει την
σύγχρονη κοινωνία μας είναι και η βία στους νέους και μάλιστα σε ανηλίκους.
Σχεδόν καθημερινά δημοσιοποιούνται φαινόμενα σκληρής βίας, μέχρις εξοντώσεως,
μεταξύ παιδιών προεφηβικής και εφηβικής ηλικίας, όπως βιαιοπραγίες, ληστείες, απειλές,
κλοπές, Bullying κλπ. Δυστυχώς έχουμε θρηνήσει και νεκρούς, (Θεσσαλονίκη, Νέα
Ιωνία), που σημαίνει ότι η κατάσταση έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις. Οι
ειδήσεις γύρω από αυτό το πρόβλημα αποδεικνύουν ότι οι «οργισμένοι» νέοι είναι
συχνά, ή σχεδόν πάντα, εφοδιασμένοι με φονικά εργαλεία, (μαχαίρια,
σιδερογροθιές, ρόπαλα, αιχμηρά αντικείμενα, κλπ.), γεγονός που μαρτυρεί ότι θα
έχουμε δυστυχώς και άλλα θύματα.
Οι αριθμοί πραγματικά σοκάρουν. Σύμφωνα με έγκυρο δημοσίευμα: «Ένα
στα 3 παιδιά, (32,4%), σε όλη την Ελλάδα, δέχεται εκφοβισμό. Ένα στα 6 παιδιά
σε όλη τη χώρα δηλώνουν ότι αισθάνονται, πώς το σχολείο τους δεν τους μαθαίνει
να μην εκφοβίζουν τους συμμαθητές τους. Το 100% των παιδιών που θα προτιμούσε
να απευθυνθεί για βοήθεια σε τηλεφωνική γραμμή, σημειώνει την Εθνική Τηλεφωνική
Γραμμή SOS 1056 του Οργανισμού. Αυτά είναι ορισμένα από τα βασικά αποτελέσματα της
έρευνας που πραγματοποίησε ‘Το Χαμόγελο του Παιδιού’ και παρουσιάστηκαν σε
εκδήλωση την 6η Μαρτίου, (παρελθόντος έτους), στο πλαίσιο, της Πανελλαδικής
Σχολικής Εκστρατείας Ευαισθητοποίησης του Οργανισμού, με τίτλο ‘Μίλα Τώρα’, για
το φαινόμενο της Ενδοσχολικής Βίας και του Εκφοβισμού, που έχει λάβει
δραματικές διαστάσεις στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια και με αφορμή την
Πανελλήνια Ημέρα κατά του Bullying».[1]
Σκεφθήκαμε να αφιερώσουμε την παρούσα ανακοίνωσή μας σ’ αυτό το σοβαρό
κοινωνικό πρόβλημα και να καταθέσουμε τις γενεσιουργές αιτίες του, (με βάση την
χριστιανική μας πίστη), οι οποίες κατά την ταπεινή μας γνώμη, οδηγούν σ’ αυτό
το οξύτατο πρόβλημα.
Το πρώτο που πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι η νεανική βία σε πολύ μεγάλο
βαθμό είναι «εισαγόμενη» από την «πολιτισμένη» Δύση και μάλιστα από
την «ελεύθερη»
Αμερική. Στις Η.Π.Α. κάθε τόσο, οπλισμένοι νεαροί, ανήλικα παιδιά, εισβάλλουν
στα σχολεία και σκοτώνουν αναίτια και αδιακρίτως μαθητές και δασκάλους. Ο
έγκριτος δημοσιογράφος κ. Μ. Κοττάκης αποκάλυψε με στατιστικά
στοιχεία το εύρος του προβλήματος στη χώρα μας: «Το 2023 απασχόλησαν την
αστυνομία και την Δικαιοσύνη 646 υποθέσεις εφήβων για εξαρτησιογόνες ουσίες, με
εμπλοκή 753 ανηλίκων ηλικίας 8 έως 18 ετών (!) καθώς και 201 υποθέσεις για
αδικήματα του νόμου περί όπλων, με εμπλοκή 229 ανηλίκων της ίδιας ηλικίας. Η
Κυβέρνηση προφανώς γνωρίζει ότι τον περασμένο Σεπτέμβριο συνελήφθησαν 1.353
ανήλικοι για διάφορα αδικήματα και σχηματίσθηκαν 1.201 δικογραφίες. Τι έπραξε;
Μόνον υποσχέσεις. Συνολικά το 2020 είχαν συλληφθεί 5.255 ανήλικοι, ενώ λίγα
χρόνια νωρίτερα οι συλληφθέντες ήταν λιγότεροι από 1.000».[2]
Η δημοσιογράφος κ. Λίνα Γιάνναρου, έγραψε τα εξής
διαφωτιστικά στην εφημερίδα «Καθημερινή»: «Παιδιά με μαχαίρια, παιδιά με
σιδερογροθιές, πιτσιρικάδες που ληστεύουν, βιαιοπραγούν, συμμορίες νεαρών που
τρομοκρατούν μαθητές, ακόμα και καθηγητές. Το αστυνομικό δελτίο σχεδόν
καθημερινά περιλαμβάνει συλλήψεις παιδιών και εφήβων για περιστατικά βίας, όπως
τα παραπάνω. Υπάρχει έξαρση της νεανικής παραβατικότητας».[3]
Η ειδική ερευνήτρια κ. Ασπασία Τσολάκη σε δημοσίευμά της
με τίτλο: «Παραβατικότητα ανηλίκων. Αίτια και αντιμετώπιση», προσπαθεί να
δώσει την εξήγησή της στο φαινόμενο. Γράφει: «…Η παραβατικότητα ανηλίκων
παρουσιάζει το τελευταίο διάστημα ανησυχητική αύξηση….Σκεφτείτε ότι σε μόλις 1
χρόνο η παραβατικότητα ανήλικων παιδιών κάτω των 14 ετών αυξήθηκε κατά ποσοστό
52%, ενώ παράλληλα το 16% των περιστατικών αυτών διαδραματίζεται στο σχολικό
προαύλιο. Η παραβατικότητα ανηλίκων ουσιαστικά συνιστά ένα φαινόμενο κοινωνικής
παθογένειας με αρνητικές συνέπειες τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό
επίπεδο. Το οικογενειακό περιβάλλον, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα μέσα
μαζικής ενημέρωσης, οι επιρροές από το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον καθώς
και το χάσμα γενεών, όπου οι μεγάλοι στιγματίζουν τη νεανική συμπεριφορά ως
απαράδεκτη και αντικοινωνική και οι νέοι επαναστατούν κι αμφισβητούν την
αυθεντία της γενιάς των γονιών τους, είναι κάποιοι από τους παράγοντες που
έχουν οδηγήσει στην εμφάνιση και την έξαρση του φαινομένου».[4]
Σύμφωνα με την κ. Ασπασία Τσολάκη: «Η πολύωρη ενασχόληση με
την τεχνολογία και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συσχετίζονται με την έξαρση του
φαινομένου, χωρίς ωστόσο να ‘φταίνε’ τα ίδια τα μέσα αλλά κυρίως οι αξίες που
προβάλλονται μέσα από αυτά. Ένας εξωπραγματικός τρόπος ζωής με “ήρωες-πρότυπα”
που ζουν στη χλιδή και το εύκολο κέρδος, στη χρήση και τη διακίνηση ναρκωτικών
ουσιών, δίχως κανονική εργασία, με εθισμό στη βία και το σεξ, με
‘ρομαντικοποίση’ της παραβατικότητας και του εύκολου παράνομου χρήματος, είναι
κάποια από τα προβαλλόμενα πρότυπα που επηρεάζουν τους νέους και τη μελλοντική
συμπεριφορά τους. Επομένως μπορούμε να μιλήσουμε περισσότερο για μία κρίση
αξιών που επηρεάζει αρνητικά τους νέους και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η
τεχνολογία είναι απλά οι τρόποι που αυτές οι ‘διαστρεβλωμένες’ αξίες επηρεάζουν
όχι μόνο τους ανηλίκους, αλλά και εμάς τους ίδιους».[5]
Η εγκληματολόγος κ. Έλενα Συρμαλή μας δίνει μια άλλη
διάσταση του θέματος. Γράφει: «… Δεν θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε αιτίες,
αλλά σε παράγοντες κινδύνου που αυξάνουν την πιθανότητα εμφάνισης τέτοιας
συμπεριφοράς. Οι ψυχιατρικές διαταραχές, η χρήση ουσιών, το κακοποιητικό
οικογενειακό περιβάλλον, το χαμηλό βιοτικό επίπεδο, η μη ισορροπημένη σχέση με
τους γονείς, ο ασυνεπής τρόπος ανατροφής, καθώς και το επικριτικό, ή ενοχικό
περιβάλλον, οι χαμηλές επιδόσεις στο σχολείο, η διακοπή φοίτησης, η απουσία
ενδιαφερόντων, η κοινωνικοποίηση μέσω παραβατικών συνομηλίκων κ.ά.
περιλαμβάνονται σε αυτό το πλαίσιο επικινδυνότητας. Η ταυτόχρονη παρουσία
διαφορετικών παραγόντων κινδύνου αυξάνει και την πιθανότητα εμφάνισης της εν
λόγω συμπεριφοράς. Οι μελέτες επισημαίνουν επίσης την αλληλεπίδραση παραγόντων
κινδύνου, το πολλαπλασιαστικό τους αποτέλεσμα».[6]
Πέρα από τις πιο πάνω σωστές επισημάνσεις θα θέλαμε να προσθέσουμε
ορισμένους ακόμη βασικούς, αλλά και πολύ σημαντικούς παράγοντες, που παίζουν
καθοριστικό ρόλο στην έξαρση της παιδικής βίας. Δυστυχώς η σύγχρονη γενικότερη
αποστασία της εποχής μας έχει εκφυλίσει και διαβρώσει σε επικίνδυνο βαθμό την σημερινή
οικογένεια με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην χριστιανική ανατροφή των παιδιών. Την έχει αποκόψει από τις ελληνορθόδοξες ρίζες
της, από τις αιωνίου κύρους πνευματικές και ηθικές αρχές της Ορθοδόξου χριστιανικής
διδασκαλίας της Εκκλησίας μας, που υπαγορεύουν την αγάπη προς τον πλησίον, (που
αποτελεί το ισχυρότερο αντίδοτο κατά της βίας και του μίσους), τον αλληλοσεβασμό και ιδίως τον σεβασμό του «άλλου»
ως αξία και ως εικόνα Θεού, την συγχωρητικότητα, την πραότητα, την μακροθυμία κ.λπ.
Αξίες, με τις οποίες θα έπρεπε να μπολιάζονται τα παιδιά μας από την βρεφική
και νηπιακή τους ηλικία.
Τα παιδιά γεννιούνται και μεγαλώνουν σε ένα σχεδόν απόλυτα κοσμικό και
εν πολλοίς μη πνευματικό περιβάλλον. Οι γονείς, εγκλωβισμένοι στον οίστρο του
σύγχρονου ευδαιμονιστικού τρόπου ζωής, εργάζονται αμφότεροι πολλές ώρες, για να
καλύψουν τις καταναλωτικές τους συνήθειες, οι οποίες υπερβαίνουν συχνά τις
πραγματικές τους ανάγκες. Αποτέλεσμα να ασχολούνται ελάχιστα με τα παιδιά, ή
και καθόλου, αφήνοντάς τα στους παππούδες και γιαγιάδες, απλά για φύλαξη. Η
προσευχή και τα σεβάσματα στο σπίτι έχουν σχεδόν καταργηθεί, διότι θεωρούνται περιττά,
οπότε τα παιδιά δεν έχουν πνευματικές παραστάσεις και καταβολές. Μεγαλώνουν
χωρίς προσευχή, πνευματική μελέτη, εκκλησιασμό, Θεία Κοινωνία, απλούστατα διότι
και οι γονείς σπάνια εκκλησιάζονται και σπάνια κοινωνούν των αχράντων
μυστηρίων. Δε γνωρίζουν από εορτές, νηστείες, εγκράτεια, πνευματικό
αγώνα, απλούστατα διότι και οι γονείς σπάνια νηστεύουν και αδυνατούν να
διδάξουν τα παιδιά τους έργω και λόγω, τι σημαίνει πνευματικός αγώνας κατά των παθών. Δεν έμαθαν
από την μητέρα τους να κάνουν πρωινή και βραδινή προσευχή και το σταυρό
τους στο τραπέζι. Δεν είδαν ποτέ αναμμένο
καντήλι στο σπίτι, δεν μύρισαν ποτέ λιβάνι!
Το εξόχως τραγικό δεν είναι μόνον το γεγονός ότι απουσιάζουν όλα τα
παραπάνω. Είναι και το γεγονός ότι τα παιδιά μεγαλώνουν σε πάμπολλες
περιπτώσεις σε ένα ταραγμένο οικογενειακό περιβάλλον. Πολλά ζευγάρια σήμερα ζουν
με συνεχείς εντάσεις, τσακωμούς, καυγάδες, βιαιοπραγίες μπροστά στα παιδιά, τα
οποία πληγώνονται ανεπανόρθωτα. Πολύ συχνό επίσης το φαινόμενο των διαζυγίων,
όπου τα παιδιά γίνονται «μπαλάκια» μεταξύ των εν διαστάσει ευρισκομένων
γονέων και θύματα ενός οικογενειακού δράματος, που αφήνουν στην αθώα ψυχή τους
δυσθεράπευτα ψυχικά τραύματα με καθοριστικές συνέπειες στην ομαλή ψυχική και
πνευματική ανάπτυξή τους. Είναι απόλυτα τεκμηριωμένο, πως τα παιδιά αυτών των
προβληματικών οικογενειών έχουν σχεδόν πάντα παραβατική συμπεριφορά, αρχίζοντας
από την παιδική κιόλας ηλικία. Τα απωθημένα τους τα ξεσπούν στους συνομηλίκους
τους.
Σαν επιστέγασμα όλων όσων αναφέραμε παραπάνω μνημονεύουμε και την
σημερινή γενική χρεοκοπία και πνευματική καθίζηση της παιδείας μας των
τελευταίων δεκαετιών με την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών, την εισαγωγή
του μαθήματος αλλαγής φύλου σε άτομα από δεκαπέντε ετών και πάνω, την εισβολή
του εθνομηδενισμού με γελοιοποίηση των ηρώων και μαρτύρων της πίστεως και της
πατρίδος, την εισβολή του γενικότερου δικαιωματισμού και πολλά άλλα ών ουκ
έστιν αριθμός. Αποτελεί γενική διαπίστωση πλέον ότι τα σύγχρονα προγράμματα
σπουδών έχουν απογυμνωθεί από τις πανανθρώπινες αξίες και προβάλλουν σαθρά
πρότυπα και νεοφανείς «αξίες», τις οποίες υπαγορεύει ο
κοσμοπολιτισμός, η ηδονοθηρία και η λεγόμενη woke Άτζέντα. Επίσης σημαντική επίπτωση στην
διαμόρφωση των χαρακτήρων των μαθητών είναι η υποβάθμιση της θρησκευτικής
παιδείας, όπου σε πολλές περιπτώσεις, (π.χ. πρωτοβάθμια Εκπαίδευση), δεν
διδάσκεται καν το μάθημα των θρησκευτικών. Τα παιδιά, είτε αποκομίζουν ανεπαρκή
γνώση των αρχών της χριστιανικής μας πίστεως, είτε την αγνοούν και σε πολλές
περιπτώσεις ωθούνται να την εχθρεύονται, από άθεους δασκάλους και καθηγητές.
Περαίνοντας, θεωρούμε ότι σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά υπάρχει
επιτακτική ανάγκη, να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και ως άτομα και ως
πολιτεία. Να σκύψουμε και να μελετήσουμε κάθε πτυχή του σύγχρονου φαινόμενου
της παιδικής βίας, το οποίο έχει πάρει σχεδόν ανεξέλεγκτες διαστάσεις και
αποτελεί μια από τις πιο τραγικές πλευρές της γενικότερης κατάπτωσής μας, ως
πρόσωπα, οικογένειες και κοινωνία. Τα παιδιά μας αγρίεψαν επικίνδυνα με ό,τι
αυτό συνεπάγεται στη διαμόρφωση της αυριανής κοινωνίας μας, η οποία σίγουρα θα
μεταβληθεί σε ζούγκλα, αν δεν ληφθούν τα αναγκαία μέτρα. Βέβαια πολλές λύσεις
και πολλά μέτρα θα προτείνουν οι ειδικοί κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, παιδαγωγοί κ.λπ.
Ωστόσο εμείς πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο ακρογωνιαίος λίθος όλων των λύσεων και
όλων των μέτρων πρέπει να αποτελεί η επιστροφή μας στις ελληνορθόδοξες ρίζες μας
και στην ελληνορθόδοξη παράδοσή μας με την βίωση του ελληνορθόδοξου τρόπου
ζωής. Με τη δημιουργία και προβολή αληθινών προτύπων για τα παιδιά μας, όπως
των πολυπληθών Αγίων και των Ηρώων του Γένους μας και με την αποκοπή τους από
τα σαθρά πρότυπα, τα οποία λανσάρονται τεχνηέντως, από την αντίχριστη και
αλλοτριωμένη Δύση με στόχο την
καταστροφή της ελληνικής υγιούς οικογένειας και κυρίως της νεολαίας μας, που
είναι η ελπίδα του Γένους μας!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών
