Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Στους
παρακμιακούς καιρούς που ζούμε πολλοί θυμούνται ότι στην εορτή της Υπαπαντής (2
Φεβρουαρίου) οι Έλληνες και οι Ελληνίδες γιορτάζαμε την ημέρα της μητέρας.
Είναι το πρόσωπο που κυριαρχεί στη ζωή μας, με την αγάπη της και τις θυσίες
της. Αυτή η μητέρα ήταν και είναι ο
πρώτος στόχος όσων επιχειρούν να επιβάλουν την νέα τάξη πραγμάτων. Η μάνα
αποτελεί το θεμέλιο της οικογένειας και επομένως της κοινωνίας και οδηγώντας
στην αλλοτρίωση την μητέρα καταστρέφεται η οικογένεια. Τον 19ο αιώνα
ο Γάλλος ποιητής, μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας Ζαν Ρισπέν
(1849-1926) έγραψε το αθάνατο ποίημα για την καρδιά της μάνας, το οποίο
δημοσιεύθηκε στα ελληνικά το 1899 στην εφημερίδα «Εστία». Το αντιγράφουμε, γιατί
είναι μια πρόβλεψη για την αιχμαλωσία του δυτικού ανθρώπου από τον ηδονισμό και
τον ατομισμό:
Είπε στον ερωμένο της η μάγισσα
«Αν πιστά ποθείς τον έρωτά μου
Πήγαινε, φέρε την καρδιά της μάνας σου
Και ρίχτην να την φάνε τα σκυλιά μου».
Ο νηός από τον έρωτα παράφορος
Απ΄ το κακούργο πάθος μεθυσμένος
Το πρόσταγμα της λατρευτής του
παίρνοντας
Στη μάνα του χυμάει αγριεμένος
Και μπήγει κοφτερό μαχαίρι, αλύπητος
Στα σπλάγχνα που τον είχαν αναθρέψει
Και ξεριζώνει την καρδιά της μάνας του
Και στη Νεράιδα πάει, να τον πιστέψει.
Μ’ απ’ την ορμή παραπατώντας έπεσε
Και η καρδιά της μάνας ξεσχισμένη
Στα λασπωμένα χώματα κυλίστηκε.
Και μέσα εκεί στη λάσπη κυλισμένη
Στον γυιό της λέει στενάζοντας βραχνά
«Μη χτύπησες παιδί μου πουθενά;»
Στη Δύση και με λάθη των ανδρών σε
βάρος των γυναικών άρχισε από τα τέλη του 19ου αιώνα το φεμινιστικό
κίνημα των γυναικών. Αυτό δεν αρκέστηκε στην εξίσωση των πολιτικών και
κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά προχώρησε στο να θεωρήσει η γυναίκα ως υποδεέστερη
απασχόληση την ενασχόλησή της με την οικογένεια και με το μεγάλωμα των παιδιών
της, ώστε αυτά να αναδειχθούν άξιοι πολίτες της Πατρίδας τους. Έτσι βγήκε από
το σπίτι και μπήκε στον στίβο της δημόσιας ζωής. Προσόντα είχε και έχει πολλά,
ικανότητες το ίδιο και απέκτησε και αποκτά υψηλές θέσεις στον δημόσιο και
ιδιωτικό τομέα και μισθούς μεγάλους, όμως λείπει πολλές ώρες από την
οικογένεια, αν αυτή υπάρχει.
Μετά
το 2000 παρατηρείται στην οικογένεια, στον άνδρα και στη γυναίκα, μια επίταση,
του άγχους, του ηδονισμού και του ατομικισμού. Συνέπεια ο πολλαπλασιασμός των
διαζυγίων, χωρίς να υπολογίζεται η μοίρα των παιδιών, αν υπάρχουν. Με την
κυριαρχία της παρακμής στο αντρόγυνο προκαλείται και στα παιδιά ο μαρασμός των
ριζών τους και της ιδιοπροσωπίας τους, η αναχώρησή τους για το εξωτερικό «για
περισσότερο μισθό και πιο άνετη ζωή» και η λησμονιά της Πατρίδας.
Έχοντας την τεχνολογία βοηθό η σύγχρονη «προοδευτική» γυναίκα δεν έχει
τίποτε άλλο μέσα της, παρά μόνο εγωισμό και φιλοδοξίες. Με την τεχνολογία, με
τα χάπια και τα άλλα μέσα, μπορεί να αποφύγει την τεκνοποιία, να σκοτώσει, ως κτήμα της, το έμβρυο, όταν αυτό
προκύψει και να τίκτει ακόμη και στα 55 της χρόνια, όπως επιτρέπει ο ελληνικός
Νόμος… Τώρα τί παιδί θα προκύψει όταν η διαφορά ηλικίας νεογνού με μητέρα είναι
φυσιολογικά γιαγιάς με αυτό, δεν ενδιαφέρει κανένα… Προηγείται ο εγωισμός της
γυναίκας και η τεχνολογία…
Σήμερα λίγες είναι οι εργαζόμενες
μητέρες που αφιερώνουν θυσιαστικά χρόνο στην οικογένειά τους και γνωρίζουν και αναγνωρίζουν ότι στην
εποχή που ζούμε είναι περισσότερο δύσκολο να αναδειχθούν τα παιδιά τους άξιοι απόγονοι ένδοξων προγόνων από το να
αποκτήσουν οι ίδιες θέσεις και χρήματα. Μοιάζουν οι καλές αυτές μητέρες με
εκείνη την πατρικία που πήγαινε με τα παιδιά της στις εορτές της Ρώμης απλά
ενδεδυμένη και χωρίς κοσμήματα και όταν οι άλλες ευγενείς την κατηγόρησαν γι’
αυτό, εκείνη απάντησε με σεμνότητα ότι πολύτιμα κοσμήματά της είναι τα παιδιά
της.
Στην Ελλάδα με το Ν/Σ, που με χίλιους
δυο τρόπους πιέσεων και συζητήσεων με υπουργούς, υφυπουργούς, βουλευτές και με
τον Αρχιεπίσκοπο και με όλο τον προπαγανδιστικό μηχανισμό προς υποστήριξή του, επιχειρεί
να περάσει ο Κυρ. Μητσοτάκης, αλλοιώνεται η έννοια της κοινωνίας και η μάνα
εξισώνεται με άνδρα – γονέα 1 ή 2.... Ή ο πατέρας το ίδιο, ως γονέας 1 ή 2… Αυτή είναι η κατάντια μας, αυτή είναι η
παρακμή μας, αυτή είναι η επιχείρηση εισόδου μας στον παρηκμασμένο δυτικό
πολιτισμό, όπως τον κατάντησαν οι μικρές αλλά πανίσχυρες αντίθεες μειοψηφίες,
οι έχουσες θεούς τους τον μαμμωνά, τον
εγωισμό, τον ηδονισμό, την τύφλωση για τη ζωή και τον σκοπό της, την κοσμική ισχύ και
την επιβολή του τρόπου ζωής τους στον ανυπεράσπιστο λαό.
