Του, ΑΡΧΙΜ.
ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗ
Το
1983, ως λαϊκός, βρισκόμουν με μία αποστολή τεσσάρων ατόμων στη μονή αγίας
Αικατερίνης Σινά. Εκεί γνώρισα έναν ορθόδοξο μοναχό από την Αυστρία τον π.
Αλέξανδρο. Γνώριζε και μιλούσε αρκετές γλώσσες μεταξύ των οποίων την ελληνική
και την αραβική. Ήξερε καλά την περιοχή του Σινά και του άρεσε να επισκέπτεται
μετόχια της μονής, τα οποία φυλασσόταν από οικογένειες Βεδουίνων επί πληρωμή,
για να κρατά τα δικαιώματα κατοχής η μονή του Σινά.
Κάποτε
με προσκάλεσε να επισκεφθούμε μαζί τον άγιο Γεώργιο τον Αρσελαΐτη, ένα μετόχι
που απείχε 8-10 ώρες με τα πόδια. Δέχθηκα και την επόμενη ημέρα μαζί με τον π.
Αλέξανδρο και ένα Βεδουΐνο, με την καμήλα του φορτωμένη διάφορα πράγματα και
μάλιστα λάδι, αφού ξεκινήσαμε, φθάσαμε προς το βράδυ στον άγιο Γεώργιο. Μας
υποδέχθηκε μία πεθερά με τις δύο νύφες της και τα παιδιά τους, διότι οι άνδρες
είχαν πάει σε γειτονικό χωριό να συμμετάσχουν σε κηδεία συγγενούς τους. Μας
έβαλαν στο φτωχικό σπίτι τους, που είχε χώμα στο πάτωμα και ήταν χωρίς
παράθυρα. Καθίσαμε οκλαδόν γύρω από μια φωτιά που άναψαν και μας προσέφεραν ότι
διέθεταν εκείνη τη στιγμή κολοκυθάκια λαδερά με άζυμο ψημένο ψωμί. Είχανε να φάνε λάδι ένα εξάμηνο και μας μαγειρέψαν με
το λάδι που τους φέραμε σαν ευλογία από το μοναστήρι.
Παρεμπιπτόντως
έχω να αναφέρω ότι όταν έρχονται στην Ελλάδα κάτοικοι της Ασίας και της Αφρικής
για να σπουδάσουν θεολογία και μένουν στο οικοτροφείο της Αποστολικής Διακονίας
ή και αλλού, μας ειρωνεύονται όταν βλέπουν την νηστεία μας. Μάλιστα Ασιάτης που
είχε έρθει από την Κορέα δεν μπορούσε να φάει τα φαγητά μας, γιατί ήταν πολύ
λιπαρά. Κι όταν το καλοκαίρι πήγε στο Άγιο Όρος όπου κυριαρχούν τα συχνά
ανάλαδα φαγητά, για να περάσει τις θερινές διακοπές της Σχολής, τότε βρήκε
κάπως την ισορροπία του. Καθηγητής πανεπιστημίου γράφει σε ημερολόγιό του ότι,
αν ταξιδέψει κανείς στην Ασία, σε χώρες και περιοχές φτωχές και δει την
διατροφή τους, τότε εννοεί ότι η διατροφή των Ευρωπαίων είναι συβαριτισμός και
διαστροφή!
Λοιπόν
καθίσαμε να φάμε το απλό λαδερό φαγητό, μέσα σε ένα πρωτόγονο και υπανάπτυκτο
περιβάλλον. Τότε ο π. Αλέξανδρος ανέφερε, μιλώντας σε μένα, ότι κάποτε που πήγε
να δει την αδελφή του, που ζούσε στην Αυστρία σ᾽ ένα πύργο με 30 δωμάτια,
εκείνη του συνέστησε, όσο είναι νωρίς και δεν νύχτωσε, να ψάξει να βρει
ξενοδοχείο. Θα ήθελε να τον φιλοξενήσει, αλλά δεν έχει δυστυχώς χώρο για να
μείνει! Και εδώ αυτοί οι άνθρωποι μας έδωσαν το σπίτι τους, αυτό που έχουν, και
απόψε θα κοιμηθούν έξω, για να είμαστε άνετοι εμείς.
Αυτό που είπε σε μένα στα ελληνικά το επανέλαβε και στον Βεδουΐνο καμηλιέρη μας στα αραβικά. Και κείνος σχολίασε συλλογισμένος και κατηφής· «ο Θεός έφυγε από την Ευρώπη!». Αυτό το 1983, δηλαδή πριν 40 χρόνια. Τι θα έλεγε ο Βεδουΐνος τώρα, αν έβλεπε το γενικό χάλι της Ευρώπης και του εν γένει δυτικού κόσμου, του πρώην χριστιανικού;
Μιλάνε
σήμερα στην Ελλάδα, τα δυτικόπληκτα κόμματά μας και οι διανοούμενοί μας, για
τις αξίες της Ευρώπης, για τον πολιτισμό της, την πρόοδό της σε τεχνικές
ανακαλύψεις και άλλα παρεμφερή. Ο Θεός όμως δεν
υπάρχει πλέον στην Ευρώπη και μάλιστα ο Θεός των χριστιανών. Η Ευρώπη
και ο εν γένει δυτικός κόσμος, σύμφωνα με επιφανείς ορθοδόξους διανοητές και
αγίους (Πόποβιτς, Βελιμήροβιτς και άλλους) έχουν γίνει κατοικητήρια δαιμόνων,
οι δε δημοκρατίες τους έχουν καταντήσει κοινοβουλευτικές δικτατορίες που
προωθούν τα σχέδια αμαρτωλών, διαστροφικών και ανωμάλων μειοψηφιών.
Οι
ηγέτες της Δύσεως αγνοούν το πολιτικό μανιφέστο του χριστιανού άρχοντος σε
οποιαδήποτε εποχή που αναφέρει ότι ‘πως μπορεί ένας
άρχοντας να πετύχει το καλό, αν δεν γνωρίζει την αιτία των καλών που είναι ο
Θεός κι αν δεν κατέχει την διδασκαλία του’. Οι
σημερινοί ηγέτες της Δύσεως ανθρωποκεντρικοί, επηρμένοι, ασεβείς και δέσμιοι
ρευμάτων και κατευθύνσεων που κύριο χαρακτηριστικό έχουν την παράνοια, το
πολιτικώς ορθόν, το φαινομενικά καλό, πρεσβεύουν
και έχουν κάνει αξίωμα της πολιτικής ζωής ότι
οι οποιεσδήποτε επιθυμίες του οποιοδήποτε ανθρώπου, άσχετα αν κάνουν την
κοινωνία κόλαση, είναι δικαιώματα που πρέπει να ικανοποιηθούν από την
νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία κάθε κράτους.
Έτσι το λεγόμενο ουδετερόθρησκο και φιλελεύθερο κράτος καταντά
σιγά-σιγά ειδωλολατρικό και μεταμορφώνεται σε διώκτη του χριστιανισμού. Σε
λίγο όσοι διαφωνούν με την κυρίαρχη κρατική δεοντολογία και ηθική, άσχετα αν
αυτή είναι απάνθρωπη, ανήθικη, αντίθετη με τα χρηστά ήθη και έθιμα που
καθιερώθηκαν ιστορικά, πολιτιστικά, νομοθετικά, θα οδηγούνται σε ψυχιατρεία, σε
φυλακές, θα υφίστανται booling, θα συκοφαντούνται ως γραφικοί, σκοτεινοί,
μεσαιωνικών κατευθύνσεων και θα στηλιτεύονται ως εχθροί της προόδου της κοινωνίας
και του λαού.
Θα κλείσουμε το παρόν άρθρο με τις επισημάνσεις του προφήτου
Ησαΐα.
«Ουαί οι λέγοντες το πονηρόν καλόν και το καλόν πονηρόν,
οι τιθέντες το σκότος φως και το φως σκότος,
οι τιθέντες το πικρόν γλυκύ και το γλυκύ πικρόν.
Ουαί οι συνετοί εν εαυτοίς και ενώπιον αυτών επιστήμονες.
Ουαί οι ισχύοντες υμών, οι πίνοντες τον οίνον,
και οι δυνάσται οι κεραννύντες τα σίκερα,
οι δικαιούντες τον ασεβή ένεκεν δώρων (επιδοτήσεων ΕΟΚ και ΗΠΑ)
και το δίκαιον του δικαίου αίροντες (Ησ. 5,20-23).
Όσοι πιστοί στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου...
«Ο Κύριος εγγύς» (Φιλιπ 4,5)· «έρχεται ταχύ» (Αποκ. 22,20).
Ας κραυγάσουμε με τις πράξεις μας και τις προσευχές μας·
«Ναί έρχου, Κύριε Ιησού». Αμήν, γένοιτο.
