Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Η
Παλαιστίνη έχει και την ονομασία «Άγιοι Τόποι» και ειδικότερα Ιερουσαλήμ σημαίνει «πόλη της ειρήνης» και
αποτελεί το κέντρο του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού και ένα από τα τρία
κέντρα του Ισλάμ, τα άλλα δύο είναι η Μέκκα και η Μεδίνα. Σήμερα η Παλαιστίνη
είναι τόπος, όπου το μίσος ξεχειλίζει και προκαλεί ποταμό αίματος, κυρίως σε
αθώους, ανήμπορους και άοπλους ανθρώπους. Ο πόλεμος που διεξάγεται σήμερα εκεί
δεν έχει γεωπολιτική μορφή, είναι θρησκευτικός.
Ο
Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος στο περισπούδαστο σύγγραμμά του «Ισλάμ»
σημειώνει πως οι παροτρύνσεις του Κορανίου προς δυναμική αντιμετώπιση των
«απίστων» είναι πολλές και άμεσες και προσθέτει ότι όπου η πειθώ δεν έφερε
αποτέλεσμα, το ξίφος αποδεικνυόταν πειστικότερο…Οι εκτός της κυριαρχίας του
Ισλάμ χώρες ονομάζονται «Οίκος πολέμου» και, όπως γράφει ο Μακαριώτατος, δια
μέσου του «ιερού πολέμου» (τζιχάντ) επεκτάθηκε από το Γιβραλτάρ έως τον Ινδό
ποταμό.
Οι
Μουσουλμάνοι πιστεύουν πως ο Μωάμεθ μεταφέρθηκε με θαυμαστό τρόπο από τη Μέκκα
στα Ιεροσόλυμα και από εκεί στον ουρανό ενώπιον
του θρόνου του Θεού. Το 638 οι υπό τον χαλίφη Ομάρ Άραβες κατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα και επέβαλαν στους Χριστιανούς
και στους Ιουδαίους κεφαλικό φόρο (χαράτσι), αλλά τους επέτρεψαν να έχουν
εσωτερική αυτονομία στην εκτέλεση των θρησκευτικών τους καθηκόντων. Ειδικότερα στον
Πατριάρχη Ιεροσολύμων Σωφρόνιο και στο «βασιλικό έθνος των Ελλήνων» ο
Ομάρ έδωκε εγγράφως «ασφάλεια ζωής, ελευθέρας εξασκήσεως των της θρησκείας και
την κυριότητα των προσκυνημάτων».
Τότε ο Ομάρ επί των ερειπίων του Ναού
του Σολομώντος, που αποτελούσε ιερό τόπο των Εβραίων, έκτισε το τέμενος του
«βράχου» (Αλ Σάχρα) για να προσεύχονται οι Μουσουλμάνοι.
Η
ιστορία των Εβραίων είναι περιγραφή ενός διαρκούς αγώνα επιβίωσης, που διαρκεί
επί 4.000 χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό ότι σημαντικές θρησκευτικές τους γιορτές
έχουν εθνικό χαρακτήρα. Στο Πάσχα τους γιορτάζουν την απολύτρωσή τους από τον
ζυγό της Αιγύπτου και τη γέννηση του εβραϊκού έθνους, στη Χανουκά τη νίκη τους
επί των Ελλήνων του Αντιόχου, και στο Πουρίμ
τη σωτηρία τους από τους Πέρσες.
Ιερή
πόλη και κοιτίδα τους θεωρούν την Ιερουσαλήμ. Χαρακτηριστικά μια προσευχή τους,
η «Αγκαντά», τελειώνει με την ευχή «και του χρόνου στην Ιερουσαλήμ». Πέραν της
πίστης τους ότι αποτελούν τον εκλεκτό λαό του Θεού, πιστεύουν ότι ο ερχομός του
Μεσσία και η κρίση Του θα γίνουν στα Ιεροσόλυμα.
Οι
Άραβες και γενικά οι Μουσουλμάνοι από την αρχή, το 1948, δεν δέχθηκαν τη δημιουργία κράτους των Εβραίων
στην Παλαιστίνη. Οι Εβραίοι, αντίθετα, θέλησαν να έχουν την πατρογονική τους
εστία, όπου να μπορούν να ζήσουν ειρηνικά, χωρίς πογκρόμ και ολοκαυτώματα. Έτσι
Εβραίοι και Μουσουλμάνοι αντί να τα βρουν και να συμβιώσουν ειρηνικά έχουν
εμπλακεί σε έναν αγώνα ποιος θα εξοντώσει τον άλλον. Διερωτάται κανείς τί
κέρδισε η Χαμάς με την τρομοκρατική επίθεση σε απροστάτευτους ανθρώπους. Το
βέβαιο είναι ότι θύματά της είναι και αθώοι συμπατριώτες της.
