Ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες
ποδοσφαιριστές ζει στην Κω εδώ και δεκαετίες.
Ο ποδοσφαιριστής, που διέπρεψε με τη
βυσσινί φανέλα, ήταν ο μοναδικός επιζών από το τροχαίο της 6ης Σεπτεμβρίου του
1979
Οι παλιότεροι τον γνωρίζουν όλοι ως θρύλο
του ποδοσφαίρου, οι νεότεροι γνωρίζουν τη φράση «Ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα»
αλλά δεν ξέρουν σε τι και σε ποιον αντιστοιχεί.
Ο Γιάννης Βαλαώρας επέλεξε να έρθει στην Κω για να εκπληρώσει ένα τάμα
και τελικά να ζήσει εδώ. Τον συναντήσαμε στο καφέ «Ό,τι Θες» στην είσοδο της
πόλης και μέσα σε λίγα λεπτά μας αφηγήθηκε τη ζωή του, μια ζωή με απίστευτες
χαρές και λύπες, με δόξα και πόνο.
Γεννήθηκε στις 23 Μαΐου του 1958 και
ξεκίνησε την καριέρα του από την Ανθούπολη. Γρήγορα, όμως, πήγε στον ΑΕΛ όπου
και αγωνίστηκε για 14 χρόνια (1978-1992) στη θέση του επιθετικού, και υπήρξε
βασικό μέλος της ομάδας που κατέκτησε το πρωτάθλημα της περιόδου 1987-88.
Προηγουμένως είχε σφραγίσει μια ακόμα μαγική βραδιά της ΑΕΛ, σκοράροντας στο
εκτός έδρας αγώνα της για το κύπελλο κυπελλούχων κόντρα στη Σερβέτ.
Ήταν ο ηγέτης της ομάδας, ένας από
σημαντικότερους παίκτες στην ιστορία της ΑΕΛ,
και από τους βασικούς πρωταγωνιστές στις επιτυχίες της τη δεκαετία του
'80. Έχοντας σημειώσει 102 γκολ, είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών με τη
φανέλα της ΑΕΛ, αλλά και δεύτερος σε συμμετοχές στο σύνολο των διοργανώσεων που
έχει αγωνιστεί η ομάδα.
Στις 16 Ιανουαρίου 1980, ο Γιάννης
Βαλαώρας, έκανε το ντεμπούτο στην Εθνική Ελλάδος με την οποία αγωνίστηκε 4
φορές.
Η τραγική στιγμή του 1979-Το σοκαριστικό
τροχαίο
Τον Σεπτέμβρη του 1979, οι 19χρονοι τότε
Δημήτρης Μουσιάρης και Δημήτρης Κουκουλίτσιος μαζί με τον 21χρονο Γιάννη
Βαλαώρα, ταξίδευαν από τη Λάρισα στην Αθήνα όταν σε τροχαίο δυστύχημα έχασαν τη
ζωή τους οι δύο πρώτοι, βυθίζοντας σε πένθος όλη τη Λάρισα και την ποδοσφαιρική
Ελλάδα.
Ο τρίτος της παρέας, ο Γιάννης Βαλαώρας,
σώθηκε και βγήκε ζωντανός μέσα από τα συντρίμμια του αυτοκινήτου, κατακτώντας
μετά με τη «βασίλισσα» αρχικά το 1985 το Κύπελλο Ελλάδος και εν συνεχεία το
πρωτάθλημα το 1988.
Για το τραγικό αυτό συμβάν ο Βαλαώρας μάς
είπε: «Όλοι γνώριζαν τότε το ταλέντο και τον χαρακτήρα αυτών των παιδιών, ενώ
οι συμπαίκτες μας στην Εθνική τους είχαν ιδιαίτερη αδυναμία, και πως αν εκείνοι
οι δύο ποδοσφαιριστές δεν έφευγαν τόσο πρόωρα από τη ζωή η ΑΕΛ θα είχε πετύχει
πολλά παραπάνω.
Ειδικά με τον Μουσιάρη ήμουν μπορώ να πω
περισσότερο δεμένος, καθώς ήταν από το Δαμάσι και τον φιλοξενούσα σπίτι μου.
Μάλιστα η συγχωρημένη η μάνα μου μας έφτιαχνε αυγά και πατάτες για να φάμε. Δεν
είχαμε τότε την πολυτέλεια για… φιλέτα».
ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΜΟΥΣΙΑΡΗ
«Με τον Μουσιάρη είχαμε υποσχεθεί να πάμε
στην Κω διακοπές και αυτό το τάμα το εκπλήρωσα-δυστυχώς μόνος μου-το 1980. Με
φιλοξένησε ένας δικός του άνθρωπος, ο Μανώλης Ζορμπάς, και επειδή έμεινα πολύ ευχαριστημένος, σκέφτηκα
πως πρέπει να κάνω κάτι καλό για τα παιδιά μου, την οικογένειά μου, κι έτσι
μετακόμισα μόνιμα στην Κω. Έφτιαξα το ξενοδοχείο και στην είσοδο υπάρχει το
εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου στη μνήμη αυτών των παιδιών, που τόσο άδικα και
πρόωρα έφυγαν από τη ζωή…».
Εμφανώς συγκινημένος ο Βαλαώρας δεν ξεχνά
τους δυο συμπαίκτες του που αν ζούσαν με το ταλέντο που είχαν θα άφηναν εποχή
όπως και ο ίδιος, στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά που έχει
πετύχει ο Γιάννης Βαλαώρας, αφού ευτύχησε ν’ ακούσει το όνομά του να γίνεται
σύνθημα στο στόμα των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων και όχι μόνο. Ποια είναι, όμως,
η ιστορία του διαχρονικού συνθήματος «ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα»;
Καταρχάς πρόκειται για ένα σύνθημα
ταυτισμένο με την επίτευξη κάποιου τέρματος και γενικότερα κάποιας θεαματικής
προσπάθειας προς τα αντίπαλα δίχτυα. Ο ίδιος ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής έχει
δηλώσει πώς ξεκίνησε – και μετέπειτα καθιερώθηκε - το συγκεκριμένο σύνθημα.
Το σύνθημα βγήκε τη σεζόν 1981-82, όταν
σ’ έναν αγώνα της Λάρισας κόντρα στον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο, 13.000 φίλοι των
πράσινων φώναζαν ρυθμικά το όνομα μου, όχι με το γνωστό σύνθημα αλλά λέγοντας
μια βρισιά. «Στη συνέχεια, θυμάμαι πως είχα βάλει ένα γκολ στον Βασίλη
Κωνσταντίνου και είχε γίνει το 0-1» λέει ο ίδιος και συμπληρώνει: «Τότε, με μια
φωνή αντέδρασαν οι δικοί μας οπαδοί, οι Ιερολοχίτες, φωνάζοντας 'ήρθε η ώρα του
Γιάννη Βαλαώρα'».
Οι αναμνήσεις τον κατακλύζουν και μας
αφηγείται πως ο πρόεδρος της ομάδας τους έταζε ένα σουβλάκι με ψωμάκι από πάνω
για κάθε γκολ που θα σκόραραν, κι αυτό δείχνει πως υπήρχαν εποχές που οι
ποδοσφαιριστές, ακόμη κι αν ήταν "θρύλοι" δεν είχαν τις πολυτέλειες
των σημερινών "θρύλων" κι ένα σουβλάκι αποτελούσε δέλεαρ για να
σκοράρουν.
Η καριέρα στην ΑΕΛ
1978-79, συμμ. 25 γκολ 2
1979-80, συμμ. 28 γκολ 7
1980-81, συμμ. 31 γκολ 5
1981/82, συμμ. 31 γκολ 10
1982/83, συμμ. 31 γκολ 6
1983/84, συμμ. 27 γκολ 3
1984/85, συμμ. 24 γκολ 4
1985/86, συμμ. 25 γκολ 8
1986/87, συμμ. 21 γκολ 7
1987/88, συμμ. 27 γκολ 6
1988/89, συμμ. 26 γκολ 0
1989/90, συμμ. 25 γκολ 3
1990/91, συμμ. 21 γκολ 3
1991/92, συμμ. 4 γκολ 0
Πηγή – πληροφορίες: https://www.kosvoice.gr
Αναδημοσίευση:
Τα κείμενα
που δημοσιεύονται στην κατηγορία «αναδημοσίευση» είναι επιλογές από το διαδίκτυο και από διάφορες ενημερωτικές
πλατφόρμες ή από κείμενα που υπάρχουν στην παγκόσμια βιβλιογραφία.
Η
αναδημοσίευση τους στην έγκυρη ανεξάρτητη ενημερωτική σελίδα μας δεν σημαίνει
απαραίτητα την αποδοχή των όσων αναφέρονται, αλλά και ούτε ότι συμφωνούμε στις
απόψεις που εμπεριέχονται ή εκφράζονται στα κείμενα που προβάλουμε με ιδιαίτερη
αγάπη και σεβασμό, αλλά είμαστε πάντα και παραμένουμε πιστοί και εκφραστές της
πασίγνωστης φράσης του Voltaire, (1694-1778 Γάλλος φιλόσοφος &
συγγραφέας) «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου
το δικαίωμά σου να το λες». Γιατί εμείς ως η ανεξάρτητη μοναδική
έγκυρη ενημερωτική σελίδα έχουμε πάντα τον πλουραλισμό στην ενημέρωση, αφού
όταν η ενημέρωση πιάνει τόπο, τότε έχει έναν και μοναδικό τόπο το «ΠΛΑΤΥ-ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ-ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ».