Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Ο πρόεδρος της
Τουρκίας διακρίνεται για τις λαϊκίστικες εμπρηστικές δηλώσεις του σε βάρος των
Ελλήνων. Διακρίνεται επίσης για την
θρασύτητα με την οποία αλλοιώνει τα γεγονότα, για να φανατίζει τους
συμπατριώτες του. Με αυτή την θρασύτητα οικειοποιείται τον χώρο που δεν ανήκε
στους προγόνους του, αλλά του τον παραχώρησαν οι μεγάλες δυνάμεις, την πρώτη
φορά το 1830, κατά τη δημιουργία του ελεύθερου ελληνικού κράτους, και τη δεύτερη το 1920, κατά την αναίρεση της Συνθήκης των Σεβρών και
αργότερα με την ενεργό υποστήριξη του Κεμάλ από τους «συμμάχους» μας κατά τον
Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Γάλλους και Ιταλούς.
Αλλά τις ημέρες αυτές το 1955 έγινε το
επαίσχυντο πογκρόμ σε βάρος των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, που, κατά την
απόφαση της δι’ απαγχονισμού εκτέλεσής του, οργάνωσε ο τότε πρωθυπουργός της
Τουρκίας Αντνάν Μεντερές. Εκτελέστηκε στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της νήσου
Ιμραλί (Καλωνύμου, ή Καλολίμνου), στις οποίες σήμερα μοναδικός κρατούμενος υπό
αυστηρότατες συνθήκες είναι ο Κούρδος ηγέτης Οτσαλάν. Σημειώνεται ότι ο σφαγέας
των Ελλήνων της Πόλης αποκαταστάθηκε και σήμερα το διεθνές αεροδρόμιο της
Σμύρνης φέρει το όνομά του, «Αντνάν Μεντερές»!...
Η
θρασύτητα του κ. Ερντογάν φαίνεται και από το ενώ οι εκ μέρους της Τουρκίας παραβιάσεις
της ισχύουσας Συνθήκης της Λωζάνης είναι συνεχείς και σκληρές σε βάρος των
Ελλήνων, με αποκορύφωση τους απηνείς διωγμούς των Κωνσταντινουπολιτών ο
Πρόεδρος Ερντογάν και οι άλλοι όμοιοί του μιλάνε για παραβιάσεις εκ μέρους μας,
επειδή προστατεύουμε την εθνική μας ακεραιότητα, απέναντι στον επιθετικό στρατό
που έχουν στήσει στην δυτική Μικρά Ασία. Το άλλο παράδοξο είναι ότι ενώ εμείς,
οι Έλληνες, είμαστε οι παθόντες και πάσχοντες
από τις αυθαιρεσίες των Τούρκων όλο μας κατηγορούν ότι ευνοούμεθα από
τους κοινούς συμμάχους μας...Σα να μας λένε ότι λίγα έχουμε υποστεί και θέλουνε
ή να τους προσκυνήσουμε, ή να μας αφανίσουν...
Στις
5 και 6 Σεπτεμβρίου του 1955 στην Κωνσταντινούπολη ο υποκινούμενος φανατισμένος
όχλος επιτέθηκε κατά των Ελλήνων και λεηλάτησε και κατέστρεψε 4.500
καταστήματα, 1.000 κατοικίες, 21 εργοστάσια, 110 ξενοδοχεία, 26 σχολεία, 73
Εκκλησίες. Βεβήλωσε νεκροταφεία, προέβη σε ομαδικούς βιασμούς Ελληνίδων. Το
τουρκικό κράτος κατέστησε ανυπόφορες τις συνθήκες διαβίωσης των Ελλήνων και με
ποικίλους τρόπους άρχισε να τους διώχνει από τις πατρογονικές τους εστίες και
να τους υποχρεώνει να φύγουν από τη χώρα. Ήταν το νέο κύμα γενοκτονίας, μετά
από αυτήν του 1922, που εφαρμόστηκε με μεθοδικότητα. Οι Έλληνες της Πόλης από
130.000, που ήσαν το 1922, το 1956 είχαν μείνει περίπου 73.000. Το 1964 υπήρξε οι νέες μαζικές απελάσεις
των Ελλήνων και δεσμεύτηκε το σύνολο της κινητής και ακίνητης περιουσίας
των Ελλήνων.
Αποτέλεσμα
όλων αυτών των καταπιεστικών μέτρων της Τουρκίας είναι στην Κωνσταντινούπολη,
στην Ίμβρο και στην Τένεδο να έχουν απομείνει σήμερα περίπου 2.000 Έλληνες, από
130.000 που ήσαν το 1922. Αντίθετα οι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης το 1922
ήσαν 86.000 και σήμερα είναι 100.000, κατά τις εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής, τον Μάρτιο του 2023.
