Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Ανεπιθύμητα τα παιδιά σε ξενοδοχεία.
Ως να είναι αποδιοπομπαία τραγιά. Είναι η νέα πρόταση του προοδευτισμού, ή
μάλλον μια ακόμη απόδειξη της παρακμής του πολιτισμού μας. Η μόδα ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, πέρασε στην Αγγλία, στη Γαλλία και
έφτασε και στην Ελλάδα. Πανάκριβο ξενοδοχείο ( οι τιμές ανά ημέρα φτάνουν τα
2.500 Ευρώ) σε κοσμικό νησί του Αιγαίου διαφημίζεται ότι απαγορεύει τη διαμονή
στο ξενοδοχείο στις οικογένειες με παιδιά.
Η
διάδοση του παρακμιακού αυτού φαινομένου είναι ακόμη περιορισμένη. Υπολογίζεται
ότι στη Γαλλία τα ξενοδοχεία, μπανγκαλόουζ και πολυτελή καταλύματα που
απαγορεύουν την διαμονή παιδιών είναι κάτω του 5% του συνόλου των. Όμως είναι
υπαρκτή η τάση του ότι πολλοί εκσυγχρονιστές νιώθουν ενόχληση από την παρουσία
των παιδιών στις διακοπές τους...
Το
νέο αυτό παρακμιακό φαινόμενο έφερε στο φως της δημοσιότητας η γαλλική
εφημερίδα Le Figaro.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Στεφάν Κόβακς όσοι δεν θέλουν παιδιά στο ξενοδοχείο
που θα διαμείνουν δεν είναι τόσο οι ηλικιωμένοι, αλλά περισσότερο ζευγάρια, από
τριάντα έως πενήντα ετών, είτε ελεύθερης σχέσης, είτε παντρεμένα, με παιδιά,
που τα αφήνουν συνήθως στους παππούδες και τις γιαγιάδες, για να περάσουν μόνα τους
τις διακοπές.
Κατά
το ρεπορτάζ του Κόβακς κίνητρο των ζευγαριών που δεν θέλουν παιδιά στα
ξενοδοχεία που θα διαμείνουν είναι η διαβίωση σε ένα περιβάλλον που διαμορφώνει
ατμόσφαιρα χαλαρότητας και βοηθάει στην προώθηση «ερωτικών διακοπών». Ο Γάλλος
δημοσιογράφος ρώτησε ιδιοκτήτη ξενοδοχείου αν φοβάται ότι η απαγόρευση
οικογενειών με παιδιά μπορεί να προκαλέσει την επέμβαση εισαγγελέα για διάκριση
σε βάρος των παιδιών και αυτός απάντησε ότι από μόνος του καθιερώνει νομολογία
(sic) και ότι αν, εν πάση περιπτώσει, πιεσθεί να δεχθεί
παιδιά θα καθιερώσει για αυτά απαγορευτικές τιμές. Όπως είπε χαρακτηριστικά τρεις φορές πάνω από
αυτές των ενηλίκων, ώστε να δρουν
αποτρεπτικά στη διαμονή τους στο ξενοδοχείο του... Σε άλλη ερώτηση ο ξενοδόχος
απάντησε ότι τους πελάτες του ενοχλούν κυρίως οι φωνές των παιδιών στην ανοικτή πισίνα και όχι τα τζιτζίκια, ο
ήχος των οποίων τους αρέσει...
Τα
φαινόμενα με τους εχθρούς των παιδιών, τρελά για πολλούς, παρακμιακά για
άλλους, έχουν ως ρίζα τον εγωισμό και την ηδονή, στοιχεία της
μετανεωτερικότητας. Αυτά τους οδηγούν σε φαντασιώσεις, που τους κάνουν, ως
ναρκωτικά, να ξεφύγουν, για λίγες ημέρες, από την πραγματικότητα της ζωής. Το
να αρνούνται τα παιδιά είναι είδος απαρτχάϊντ. Η πραγματική ευχαρίστηση των
ενηλίκων, είναι κοντά στα παιδιά, να τους δείχνουν αγάπη και κατανόηση, να
διαμορφώνουν ηθικές συνειδήσεις, να τους μαθαίνουν να αντιμετωπίσουν τη ζωή. Η
αδιαφορία και η εχθρότητα προς αυτά
προκαλούν τραύματα, που θα φανούν αργότερα στη ζωή τους, όταν θα είναι νέοι.
Τότε θα κραυγάσουν στους ενήλικες: « Αν ήταν να μας μεγαλώσετε με εχθρότητα,
γιατί δεν μας σκοτώνατε από την αρχή, νεογέννητους ή αγέννητους, για να απαλλαγείτε
μια και καλή από εμάς».
