Επιμέλεια: Αντώνη Αντωνά.
Τιμητικό αφιέρωμα για την
αυτοθυσία των αμούστακων μαθητών της ΕΟΚΑ.
Αποσπάσματα με πρόσθετες πληροφορίες και σχόλια. Λησμονημένες
ιστορικές πτυχές του επικού αγώνα ΕΟΚΑ 55-59.
Ανάμεσα στην περίοδο του Α' και του Β'
Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και μετέπειτα κατασκευάστηκαν στις Αγγλικές αποικίες
πάμπολλα στρατιωτικά αεροδρόμια με σκοπό την ασφάλεια των αποικιών, όχι μόνο
από τις εχθρικές χώρες, αλλά και από τους γηγενείς επαναστάτες. Ήταν ορμητήρια
για την καταστολή εξεγέρσεων και πολλά δεινά επέφεραν στους υπόδουλους λαούς.
Στην μικρή Κύπρο λειτουργούσαν 3 στρατιωτικά αεροδρόμια Δεκελείας, Ακρωτηρίου,
Λευκωσίας και υπήρχε και ένα εφεδρικό στις Αλυκές Λάρνακας στην θέση του
σημερινού αεροδρομίου.
1957.26/Νοε: Ένας17χρονος μαθητής, κάνει τη μεγαλύτερη δολιοφορα, που έγινε κατά τη
διάρκεια της δράσης της ΕΟΚΑ, στο αεροδρόμιο Ακρωτηρίου. Συγκεκριμένα
καταστρέφονται 5 αεροπλάνα, κάποια *ελικόπτερα, μηχανές και άλλο υλικό αξίας
πολλών εκατομμυρίων λιρών. Γκρεμίζει και το γόητρο και τον αετό της Αγγλικής
Αυτοκρατορίας…. Οι αποικιοκράτες για λόγους γοήτρου ποτέ δεν δήλωναν τις
πραγματικές απώλειες τους. Εντός του καταστραμμένου υποστέγου με βάση τότε
μαρτυρίες υπήρχαν αρκετά άλλα αεροπλάνα και ελικόπτερα καθώς και μεγάλος
αριθμός χειριστών και Άγγλων τεχνικών, που ετοίμαζαν τα αεροπλάνα για επιχειρήσεις στην Αίγυπτο αλλά και τα
ελικόπτερα τους για *άνανδρες επιχειρήσεις κατά ΕΟΚΑ.
*Σημειώνεται ότι οι κατακτητές κατά
την διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα, συχνότατα χρησιμοποιούσαν ελικόπτερα της RAF, ρίχνοντας απαγορευμένες από ΟΗΕ
εμπρηστικές βόμβες σε κρησφύγετα πολιορκημένων
αγωνιστών ΕΟΚΑ, που δεν παραδίδοντο. Π.χ. Αυξεντίου 3/3/1957, αχυρώνας Λιοπετρίου
2/9/1958 κλπ
Αυτά ήταν τα αίσχη των θρασύδειλων Άγγλων. Δεν κατόρθωσαν οι μύριοι κατακτητές μετά από
πολύωρη μάχη να εκπορθήσουν τον ήρωα Σταυραετό του Μαχαιρά. Με ελικόπτερα της
R.A.F. έριξαν βενζίνη και εμπρηστικές βόμβες και τον έκαψαν. Και καιόμενος
πολυβολώντας τους βροντοφώναξε:
ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ ΠΩΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ.
ΤΩΡΑ ΘΑ ΜΑΘΕΤΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ…
και έγινε άσβεστη λαμπάδα ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ.
Τόν Μάρτιο τοῦ
1957, οἱἌγγλοι δολοφόνοι και κατακτητές, καλοῦν
τον Πιερῆ Αὐξεντίου –τόν
πατέρα τοῦ Γρηγόρη Αὐξεντίου, τοῦ θρυλικοῦ ἀητοῦ τοῦ Μαχαιρᾶ–
στίς Κεντρικές Φυλακές τῆς Λευκωσίας, για να ἀναγνωρίσει τόννεκρό
γυιό του. (Στίς 3 Μαρτίου μια ὁλόκληρη ταξιαρχία
πεζικοῦ τῶνἌγγλων
-5.000 στρατιῶτες- ἐπί 10 ὁλόκληρες
ὧρες ἔδωσε μάχη μέτόν
29 χρονοὑ υπαρχηγό τῆς ΕΟΚΑ Γρηγόρη
Αὐξεντίου. Μπροστά στο ἀλύγιστο
θάρρος του, ὅταν οἱ Ἄγγλοι κατάλαβαν
ὅτι δεν μποροῦσαν με ἄλλο
τρόπο να τον ἐξαναγκάσουν να παραδοθεῖ,
έρριξαν από ελικοπτέρου εμπρηστικές βόμβες και βενζίνη και τόνἔκαψαν
μέσα στο κρησφύγετό του!!).
Ὁ τραγικός πατέρας
ἀντικρίζει ἀγέρωχα το ἀπανθρακωμένο
λείψανο τοῦ μοναχογυιοῦ του, καί ἀπαγγέλει
τους παρακάτω αὐτο σχέδιους στίχους, πού κρύβουν στις φυλλωσιές τους
ὅλες τις ἡρωικές σελίδες
τῆς ἑλληνικῆς
ἱστορίας:
Δεν
κλαίω πού σέ ἔχασα
πού σ’ εἶχα για καμάρι
κλαίω πού δένἔχω ἄλλο γυιό
τή θέση σου νά πάρει!
Καθ’ όλη τη διάρκεια του
απελευθερωτικού αγώνα, οι δολιοφθορές εις βάρος των βρετανικών στρατοπέδων και
άλλων στρατιωτικών στόχων, ήταν σύνηθες φαινόμενο. Οι Βρετανοί, είχαν λάβει
υψηλά μέτρα ασφαλείας, ενώ υπήρχε και αυστηρός έλεγχος των Κυπρίων, που
εργάζονταν σε βρετανικές βάσεις, παρ’ όλα αυτά όμως οι τοποθετήσεις εκρηκτικών
μηχανισμών σε εγκαταστάσεις και στρατόπεδα, δε μπόρεσαν να εξαλειφθούν. Μία από
τις πιο εντυπωσιακές επιθέσεις, ήταν εκείνη, που έλαβε χώρα στις 26 Νοεμβρίου
του 1957.Στόχος είχε επιλεγεί η αεροπορική βάση Ακρωτηρίου νοτιοδυτικά της
Λεμεσού, παρά τα δρακόντεια μέτρα που εφαρμόζονταν για την επαρκή προστασία
της. Περιβαλλόταν από σειρές ηλεκτροφόρων συρματοπλέγματα, ενώ την περίμετρο έλεγχαν
κινητές περίπολοι με ανιχνευτικούς σκύλους. Η στρατηγική της σημασία ήταν
μεγάλη για την υποστήριξη και εκτέλεση αεροπορικών επιχειρήσεων στη ευρύτερη
περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και Μέσης Ανατολής.
Μία από τις πολλές αεροπορικές
επιχειρήσεις έγινε στις 31 Οκτωβρίου του 1956, όταν είχε εξαπολυθεί από εκεί
εναέρια επίθεση κατά αιγυπτιακών στόχων, στις γαλλοβρετανικές επιχειρήσεις του
Σουέζ και εν συνεχεία ακολούθησαν και άλλες. Ταυτόχρονα από εκεί εξορμούσαν και
τα ελικόπτερα και σε στόχους κατά των ανταρτών της ΕΟΚΑ.
Την επιχείρηση προσβολής του
αεροδρομίου, ανέλαβε ομάδα που αποτελούταν από έφηβους με επικεφαλή τον
δεκαεπτάχρονο τότε μαθητή του Λανιτείου Γυμνασίου Λεμεσού, Ανδρέα Βασιλείου.
Οι νεαροί Αγωνιστές, κατάφεραν να
τοποθετήσουν δύο βόμβες σε ισάριθμα αεριωθούμενα βομβαρδιστικά τύπου Canberra,
τα οποία βρίσκονταν με άλλα αεροσκάφη στο γιγαντιαίο υπόστεγο επισκευών ( μήκος
120 μ. και ύψος 20 μ. ).
Το απόγευμα της 26ης Νοεμβρίου,
ακούστηκαν δύο εκκωφαντικές εκρήξεις από το υπόστεγο. Ακολούθησαν αλλεπάλληλες
εκρήξεις στις δεξαμενές καυσίμων των αεροσκαφών.
Στο υπόστεγο, βρίσκονταν τέσσερα
βομβαρδιστικά Canberra και ένα τύπου Venom και πυρομαχικά κατά τους Άγγλους.
Μέσα σε λίγα λεπτά, τεράστιες φλόγες
έζωσαν το υπόστεγο.
Οι ομάδες πυρόσβεσης του αεροδρομίου,
δε στάθηκαν ικανές για να ελέγξουν τη πυρκαγιά, παρά τις προσπάθειες, που
κατέβαλαν.
Αποτέλεσμα είχε, η κατάρρευση
ολόκληρης της οροφής, καταπλακώνοντας και καταστρέφοντας όλα τα αεροσκάφη και
ολόκληρο τον μηχανολογικό εξοπλισμό, που υπήρχε μέσα στο υπόστεγο.
Ήταν από τις πιο καταστροφικές
δολιοφθορές σε βάρος των βρετανικών δυνάμεων, μέχρι τότε.
Οι ζημιές ήταν ανυπολόγιστες.
Ο Αρχηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής
βαθιά ικανοποιημένος από την επιτυχία της επιχείρησης δήλωσε:
«Δεν είναι προς τιμήν των Άγγλων ότι
αι βάσεις των συνεκλονίζοντο συχνότατα από τας ημετέρας βόμβας.
Δεν πρόκειται να εκθέσω τίνι τρόπω
συνεκροτήσαμεν τας ομάδας δολιοφθορών εντός αυτων και πώς αύται ειργάζοντο,
τόσον διά να εισαγάγουν τας εκρηκτικάς ύλας, όσον και διά να τας τοποθετήσουν».
Οι Άγγλοι, παρ’όλα τα αυστηρότατα
μέτρα τα οποία έλαβον, δεν κατόρθωσαν ποτέ να εξουδετερώσουν τας ομάδας
δολιοφθοράς εντός και εκτός των βάσεων.
Εάν κανείς εγνώριζε ποίαι δυσκολίαι
παρενεβάλλοντο εις τας δολιοφθοράς εντός των αγγλικών στρατιωτικών βάσεων, τότε
θα αντελαμβάνοντο οποίαι ηρωικαί πράξεις επετελέσθησαν υπό των ομάδων μας».
Στον φάκελο «Απώλειες» της αγγλικής
αεροπορίας, αναφέρονται ότι μαχητικά αεροπλάνα και ελικόπτερα της R.A.F.,
χτυπήθηκαν επί εδάφους στις 26 Νοεμβρίου 1957. Τα πρωτοσέλιδα της επόμενης μέρας,
έκαναν λόγο για τη βομβιστική ενέργεια της ΕΟΚΑ και την πυρκαγιά στο αεροδρόμιο
Ακρωτηρίου. Ο τολμηρός 16χρονος το βράδυ της 25ης Νοεμβρίου 1957 εργαζόμενος
στις βρετανικές βάσεις μέλος της ΕΟΚΑ τοποθέτησε βόμβες με σκοπό τη δολιοφθορά
στα μαχητικά αεροπλάνα. Ήταν ο 16χρονος Ανδρέας Βασιλείου.
Σημειώνεται ότι και πολλές άλλες
δολιοφθορές έγιναν και προηγουμένως από μαθητές. Π.χ. στο αεροδρόμιο Λευκωσίας
Μερικές αφηγήσεις στο ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ.
Είχαν
περάσει μερικές μέρες από την διακοπή των συνομιλιών Μακαρίου-Χάρντιγκόταν η
ΕΟΚΑ με την έγκριση του Διγενή, πραγματοποίησε μια άκρως επικίνδυνη δολιοφθορά
στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Στόχος ήταν
η ανατίναξη ενός αεροπλάνου τύπου ΕΡΜΗΣ που θα μετέφερε στρατιώτες στο Λονδίνο
από τη Λευκωσία.
Από τα τέλη του 1955 ένας μαθητής του
Παγκυπρίου Γυμνασίου και μέλος της Οργάνωσης, ο Χαράλαμπος Χριστοφόρου από την
Έγκωμη, ανέλαβε να φέρει σε πέρας αυτή τη δύσκολη ενέργεια. Ο ίδιος αφηγείται
στο ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ :
«Τέλη του 1955 εγνώρισα εις το
αεροδρόμιον, τον Μιχαλάκην Βαπόρην, όστις είχε εκεί κατάστημα πωλήσεως διαφόρων
πραγμάτων. Ο Βαπόρης ήθελε πολύ να γίνη μέλος της ΕΟΚΑ και να βοηθήση. Του
έρριψα την ιδέαν τοποθετήσεως βόμβας εις αεροπλάνον, το οποίον μετέφερεν
αξιωματικούς και Αγγλικά στρατεύματα. Βρήκα τους αδελφούς Χατζηνικολάου μετά
των οποίων συνειργαζόμην και εις αλλεπαλλήλους συσκέψεις εις το σπίτι των και
εις το σωματείον ΕΘΑ Έγκωμης απεφασίσαμεν να χρησιμοποιήσωμεν αστυνομικόν, ο
οποίος ειργάζετο στο αεροδρόμιον, διότι ημείς δεν επιτρέπετο να εισέλθωμεν εις
τον χώρον του αεροδρομίου. Κατόπιν εντατικής ερεύνης και μεγάλης προσοχής
βρήκαμεν τον εξαίρετον αγωνιστήν Ανδρέαν Μιλτιάδου, αστυνομικόν του
αερολιμένος. Συνεζητήσαμεν τα του σαμποτάζ και τελικά απεφασίσθη η τοποθέτισης
της βόμβας εις αεροπλάνον μεταφέρον αγγλικά στρατεύματα.
Υπελείπετο η έγκρισις του Αρχηγού.
Διεβιβάσαμεν τα σχέδιά μας και τα ενέκρινεν. Ένα μεσημέρι του Φεβρουαρίου 1956
μας έφεραν εις το σωματείον όπου ήτο ο Γ. Χατζηνικολάου, καθηγητής Παγκυπρίου
Γυμνασίου, την ωρολογιακήν βόμβαν. Αύτη θα ερρυθμίζετο εις χρόνον ώστε να
εκραγή κοντά ότε το αεροπλάνον θα ήτο εν πτήσει. Εκάλεσα τον Ανδρέαν Μιλτιάδου
εις το σωματείον ΕΘΑ Έγκωμης και του υπέδειξα να τοποθετηθή η βόμβα κάπου
πλησίον της πτέρυγος του αεροπλάνου ίνα εκραγή κοντά στην βενζίνην.»
Ο Μιλτιάδου που ήταν κι αυτός μέλος
της Οργάνωσης, δέχτηκε αρχικά, αλλά του είπε ότι θα πάρει έγκριση κι απ’ τον
ομαδάρχη του. Πράγματι το ανέφερε στον Στέλιο Κουρέα ο οποίος του είπε ότι ήταν
αρκετά παράτολμη ενέργεια και χρειαζόταν καλή μελέτη για την εκτέλεσή της. Μετά
από λίγο καιρό, στις αρχές του 1956, ο Κουρέας κάλεσε τον Μιλτιάδου και του
είπε ότι έχει την έγκριση για την παράτολμη αυτή ενέργεια. Σ’ αυτό το διάστημα
ο Μιλτιάδου συναντήθηκε μια δυό φορές με τα αδέλφια Κώστα και Γιώργο
Χατζηνικολάου από την Έγκωμη, μέσω του Χριστοφόρου, οι οποίοι θα του ανέθεταν
την τοποθέτηση της βόμβας.
Συμπληρώνει για την θεαματική αυτή δολιοφθορά
:
«Αρχάς Μαρτίου 1956 με ειδοποίησαν να πάω
στηνΈγκωμη προς συνάντησιν του Κώστα Χατζηνικολάου. Συναντήθημεν στον σύλλογο και
μου είπεν ότι η βόμβα ήτο έτοιμη, εστάλη σε ο Χαμπής να τη φέρη, για να μου δείξη
τον χειρισμόν της. ‘Όταν ήλθεν, επήγα μεν και οι δύο μέσα στην εκκλησίαν της Έγκωμης,
όπου μου έδειξε τον χειρισμόν και μου την έδωσε. Ήτο ένα συνηθισμένο κουτί από καραμέλλες γεμάτο Τ.Ν.Τ στο πλευρό
του οποίου υπήρχε μια τρύπα, μέσα στην οποία θα τοποθετούσα το ωρολογιακό μολυβδο
κόνδυλο για την έκρηξιν. Την έβαλα μέσα στην τσέπη της καπαρτίνας μου και ξεκίνησα
με το ποδήλατό μου για τον Σταθμό Αγίου Δομετίου όπου έμενα. Έξω απότονσταθμόνυπήρχεμπλόκοόπουμεσταμάτησανοιστρατιώτεςκαιέναςεπλησίασεγιαναμεερευνήση.
Αμέσωςπαρουσίασατηναστυνομικήνταυτότητάμου,
τηνοποίαείχαέτοιμηκαιτουεδήλωσαότιπηγαίνωστοναστυνομικόνσταθμόν.
Οστρατιώτηςμουείπε«Allrightjohn, youmaygo».
Επήγαστονσταθμόκαιεκλέιδωσατηνβόμβαστοερμάριμου. Τηνάλλημέραπρωί, 4.3.56,
επήρατηνβόμβακαιξεκίνησαμετολεωφορείονγιατοαεροδρόνιον.
Στηνείσοδοτουαεροδρομίουόλοιηρευνήθησανεκτόςαπότουςαστυνομικούςκαιέτσιηβόμβαέφθασεστονπροορισμότης.
ΌτανφθάσαμενστοαεροδρόμιοπαράδωσατηνβόμβαστονΜιχάληΒαπόρηνγιανατηνφυλάξηέωςτηνύκτα.
Τοαπόγευματηςίδιαςημέραςεπήγαστογραφείοτης«Αμαθούς»καιεπληροφορήθηνποιόαεροπλάνοθαμετέφερεστρατιώταςτηννύκταστηνΑγγλία.
ΜόλιςέδυσενοήλιοςεπήγαστοκατάστηματουΜιχάληΒαπόρηεπήρατηνβόμβατηνετοίμασα,
τηνέβαλαστονκόρφομουκαιεπροχώρησαπροςτοαεροπλάνοτοοποίονεπεσήμαναπροηγουμένως. Όταν επλησίασα αντελήφθην ένα φρουρό της
RAF(Κύπριο) να στέκεται κάτω από το αεροπλάνο. Αμέσως άλλαξα διεύθυνσιν και επροχώρησα
προς το γραφείον του Παπαπέτρου. Μετά
πέντε λεπτά περίπου επέστρεψα και είδα ότι ο φρουρός ευρίσκετο κάτω από άλλο αεροπλάνον.
Ανέβηκα την σκάλα του αεροπλάνου σιγά-σιγά, χωρίς να με αντιληφθή, εισήλθα εντός
αυτού και έβαλα την βόμβα κάτω από ένα κάθισμα προς τα αριστερά. Κατέβηκα και έφυγα
χωρίς να με ιδή ο φρουρός. Ύστερα από δυό
ώρες εξερράγη η βόμβα ενώ ακόμα οι εργάται ησχολούντο με τη φόρτωση του αεροπλάνου.
Το αεροπλάνο πήρε αμέσως φωτιά. Μάταια η πυροσβεστική υπηρεσία της RAF
προσεπάθει να το σώση. Το αεροπλάνον κατεστράφη ολοσχερώς. Η βόμβα επρόκειτο να
εκραγή κατά την ώραν της πτήσεως, αλλά για καλήν τους τύχην ο πιλότος διέταξε καθυστέρησιν
αναχωρήσεως για μισήν ώραν».
Η ενέργεια αυτή πήρε διαστάσεις στα μέσα
ενημέρωσης και έδειξε την ικανότητα της ΕΟΚΑ να χτυπά παντού. Η Αποικιοκρατία πήρε
αυστηρά μέτρα απολύοντας όλους τους Έλληνες εργαζόμενους του αεροδρομίου αντικαθιστώντας
τους με Τούρκους.
Αυτά ήταν τα Ελληνόπουλα της Κύπρου,
Μια
χούφτα ἀπόλεμα παιδιά, τά περισσότερα ἀπό
τά Κατηχητικά Σχολεῖα τῆς Κύπρου,
πιάνουν τάλιανοντούφεκα και γονατίζουν και ἐξευτελίζουν για
τέσσερα χρόνια την ὑπερφίαλη Βρεττανική Αὐτοκρατορία.
Σαράντα χιλιάδες στρατό παρέταξαν οἱ Ἄγγλοι,
φυλακίσεις, ἐξορίες, τρομοκρατία στο νησί… καί ὅμως
ἔτρεμαν και την σκιά τους!
«Νά
ποῦμε ὅτι ὁ ἀγῶνας
τῆς ΕΟΚΑ εἶναι ὁ ἡρωικώτερος
ἀγῶνας τῆς
ἑλληνικῆς ἱστορίας;
Μποροῦμε να το ποῦμε. Ὁ ἡρωισμός σ’ὅλες
τις δοξασμένες στιγμές τῆς ἑλληνικῆς
ἱστορίας εἶναι ἕνας.
Και στους ἄλλους λαούς ὁ ἡρωισμός εἶναι
ἕνας. Ὅμως ὁ ἡρωισμός
τῶν ἀγωνιστῶν
τῆς ΕΟΚΑ ἔχει εἰδοποιό
διαφορά, γιατί ἀποτελεῖ τη συνιστα μένη
ὅλων τῶν ἡρωισμῶν
τῆς ἑλληνικῆς
ἱστορίας. Ὁ ἀγῶνας
τῆς ΕΟΚΑ εἶναι ὁ ἑλληνικώτερος
ἀγῶνα τῆς
ἑλληνικῆς ἱστορίας.
Σε κανένα ἄλλο ἀγῶνα
δεν ἔγινε ἔμπρακτο βίωμα ὅλη
ἡ ἱστορία τῆς Ἑλλάδος.
Οἱ ἀγωνιστές κατά κυρώνουν την ταυτότητά τους,
πραγματοποιῶντας την ἑλληνική ἱστορία.
Κάνουν ὅ,τι ἔκαναν οἱ Ἕλληνες.
Δεν θέλουν να παρεκκλίνουν οὔτε κατά ἰῶτα
ἕν. Εἶναι Ἕλληνες
οἰκουμενικοί. Όλα είναι
δικά τους: το «μολών λαβέ», τό «ήταν ἤ ἐπίτᾶς»,
ὁ Παρθενών, ἡ ορθόδοξη πίστη τοῦ Χριστοῦ,
ἡ Ἁγία Σοφία, ὁ δικέφαλος ἀετός,
ἡ ἑλληνική σημαία, ἡ ἑλληνική δάφνη,
ὁ ἐθνικός ὕμνος, ὁ ἑλληνικός
θάνατος». (Μενέλαος Χριστοδούλου,
ΕΟΚΑ _ὁ ἑλληνικός ἀγῶνας
ἐκδ. «Αἰγαῖον»,
Λευκωσία 2011, σελ. 23-24).
«Σήκω
Εὐαγόρα, σήκω Γρηγόρη, σήκω Παῦλε,
σήκω Μάρκο και Κωνσταντῖνε κα Νικηφόρε και Λεωνίδα, να μᾶς
πεῖτε ἑλληνική ἱστορία…
που την λησμονήσαμε».
Και
όσον αφορά και τους σημερινούς βαρβάρους Τούρκους εισβολείς αντιγράφω τους ωραίους
στίχους του εθνικού μας ποιητή Κ. Μόντη: “
“Κι αυτή η σελήνη η ματωμένη και μισή
/ που μας την κουβαλήσατε! / Αλήθεια πέστε μου μετρήσατε / πόσοι άλλοι πέρασαν
από το νησί / πριν από εσάς πανίσχυροι κ’ επιφανείς / κι ούτε δείγμα καν δεν
έμεινε κανείς;”.
Και τέλος αν μπορεί να υπάρξει τέλος
ένα διαχρονικό δίδαγμα,
Μέλη της ΕΟΚΑ ήταν κυρίως μαθητές και
νέοι άνθρωποι, οι οποίοι ήταν γαλουχημένοι στο πνεύμα της Εκκλησίας και είχαν
ισχυρή πίστη και αφοσίωση στον Θεό και την πατρίδα. Πολλοί μάλιστα από τους
νέους αυτούς ήταν μέλη χριστιανικών οργανώσεων, όπως η ΟΧΕΝ (Ορθόδοξη
Χριστιανική Ένωση Νέων), είτε ως κατηχητές είτε ως κατηχητόπουλα.
Αξίζει στο τελευταίο σημείο αυτό να
γίνει μία σύντομη αναφορά σε μια παράγραφο τιμής ένεκεν, στους ανθρώπους
αυτούς, που με την δύναμη της πίστης τους για το προαιώνιο όραμα τους για ΕΝΩΣΗ
με την μητέρα πατρίδα, κατατρόπωσαν και ντρόπιασαν μια ολόκληρη Βρετανική
Αυτοκράτορια
«Η πίστη τους τόσο στον Χριστό, όσο
και στο δίκαιο του αγώνα για την πατρίδα τους, τους έδινε δύναμη και αυτό
φαίνεται σε πολλά περιστατικά από την ζωή τους. Ορισμένα από αυτάας τα
διαφυλάξουμε ώστε να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης, για όλους εμάς τους σύγχρονους
Έλληνες και Χριστιανούς και της μητέρας πατρίδας και της Ελληνικής μας Κύπρου,
ειδικά σήμερα αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, που ζούμε υπό τις απειλές και
διεκδικήσεις των νεοσουλτάνων και νεοθωμανών βαρβάρων γειτόνων μας».
ΙΤΕ
ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ …
Αποσπάσματα Γεωργίου Γρίβα – Διγενή
ΧΡΟΝΙΚΟΝ ΑΓΩΝΟΣ ΕΟΚΑ 1955-1959 Εκδόσεις Σύνδεσμοι Αγωνιστών ΕΟΚΑ 1955-1959
Λευκωσία 1997, ΜΜΕ της τότε εποχής, αρχείο Α. Αντωνά με πρόσθετες πληροφορίες
και σχόλια.
Υ.Γ. Το παρόν άρθρο είναι αφιερωμένο
και στον πρώτο ξάδελφο μου, μικρό σαμποτέρ 15χρονο τότε Μηνά, ο οποίος πέθανε
πριν λίγες μέρες λησμονημένος στην Αυστραλία. Ήταν μονόχειρας. Μαζί με τον
αδελφό του Κίκη είχαν αποστολή να «κλέβουν» εκρηκτικά ΤΝΤ από πεδίο βολής των
Άγγλων, που βρισκόταν κοντά στο εφεδρικό τους αεροδρόμιο στην Λάρνακα (
Σημερινό αεροδρόμιο). Για άγνωστο λόγο
όταν θέλησε να κάνει σαμποτάζ έγινε πρόωρη έκρηξη με επακόλουθο να του αποκοπεί
το χέρι. Σημειώνεται ότι το τότε πεδίο βολής αεροπλάνων των «αναίσχυντων»
Άγγλων βρισκόταν στην παραλία μόλις σε απόσταση 3χλμ, από την πόλη και καθόλου
τυχαίο δεν είναι ότι όταν ασκήσεις έκαναν οι εκρήξεις έσειαν εκ θεμελίων όλα τα σπίτια της Λαναρκας. Αυτονόητο ότι
ήταν ένας συνεχής ψυχολογικός πόλεμος προς εκφοβισμό και κλονισμό του ηθικού
των αλύγιστων Λαρνακέων, τους οποίους δεν «χώνευαν», αφού καθημερινά τους
κτυπούσαν αλύπητα και τους ντρόπιαζαν και οι μεγάλοι αγωνιστές και οι
αμούστακοι μικροί μαθητές ειδικά του ιστορικού Λυκείου Λαναρκας, φυτώριο
αγωνιστών ηρωικών ΚΙΤΙΕΩΝ. Σημειώνω ότι ο μικρότερος ήρωας του απελευθερωτικού
αγώνα και ίσως και όλου του Ελληνισμού ήταν ο 7χρονος Δημητράκης Δημητριάδης,
που πολεμούσε τους κατακτητές με κοτρόνες και τον ιστό της Ελληνικής σημαίας.
Πολυβολήθηκε από άνανδρους Άγγλους και Τούρκους επικουρικούς στις 14 Μαρτίου 1956 και έπεσε μαχόμενος στον
περίβολο της εκκλησίας του Αγίου Λαζάρου Λάρνακας. «Πέτρα σε πέταγαν τα μικρά μου τα χέρια
σ’
ένοιωθα λευτεριά να ματώνεις στ’ αστέρια…»
Του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, ο οποίος
και αυτός 17χρονος μαθητής απαγχονιζόταν, από τους κατακτητές ακριβώς ένα χρόνο
μετά στις 14 Μαρτίου 1957!
ΑΙΩΝΙΑ
Η ΜΝΗΜΗ ΟΛΩΝ.
