Ο
Ολυμπιονίκης και αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, στην τελευταία του
ανάρτηση, μετέφερε τον αγώνα που έδωσε για δύο χρόνια με ένα σπάνιο τύπο
καρκίνου, το καρκίνωμα NUT:
«Θα
ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου,
μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.
Δύο
χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου,
το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το
διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο
δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο
πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα
πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό,
να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω.
Δύο
χρόνια δεν είπα ποτέ "Γιατί σε εμένα"; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική
σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον
συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη
ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία
να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να
δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο,
να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω
να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.
Είχα
την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το
Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.
Έτσι
και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να
έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το
ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι.
Σε
αυτό το δύσκολο ταξίδι, στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη
και την φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα
για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν. Πρώτος ο γιατρός μου
ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη
φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα
γίνεται. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρούργος μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που
με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο
κ. Πέιος, ο νευροχειρούργος που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί
πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη
τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη.
Και
τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πολύ
πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε την φιλία του, την σκέψη του, το αδελφικό
του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι όλα όσα πρεσβεύει ο
ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά
και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.
Θέλω
να πω σε όλους τους κάτι.
Πετύχατε.
Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο
μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ
κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα
θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν
μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον
Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.
Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι
περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς
ή πότε θα φύγουμε.
Για
αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα
μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον
τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για
να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα
τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια
χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει
ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν
πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.
Αν
ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι
αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα
μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της
Αθήνας και του Πεκίνου, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να
επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις πανανθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου
είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα
συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.
Αν
σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε
κάταγμα στα πόδια μου.
Αυτό
είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που
θέλω να μείνει στα παιδιά μου».
Το βιογραφικό του
Γεννήθηκε
στη Θεσσαλονίκη στις 17 Οκτωβρίου του 1979 και ο πατέρας του ήταν επίσης
πρωταθλητής στο Tae Kwon Do. Σπούδασε Φυσική Αγωγή στο ΑΠΘ. Άρχισε το Tae Kwon
Do το 1982, σε ηλικία τριών ετών και το επάγγελμά του ήταν πυροσβέστης.
Στους
Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 υπέστη κάταγμα στην κνημιαία ακρολοφία, με
αποτέλεσμα να μείνει εκτός αγωνιστικής δράσης για δύο χρόνια. Επανήλθε στους
Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Στη διοργάνωση αυτή αγωνίστηκε στην κατηγορία των
+80 κιλών και έφτασε μέχρι τον τελικό, που έγινε στις 29 Αυγούστου του 2004.
Στον τελικό ηττήθηκε από τον Νοτιοκορεάτη Μουν Ντάε-σανγκ με νοκ άουτ στον
πρώτο γύρο, με αποτέλεσμα να κατακτήσει το αργυρό μετάλλιο.
Το
2008, στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που διεξήχθη στη Ρώμη και προηγήθηκε χρονικά
κατά τρεις μήνες των Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο
στην κατηγορία των +87 κιλών στον τελικό με τον Γάλλο πρωταθλητή Πασκάλ Ζεντίλ.
Η
επόμενη συμμετοχή του σε Ολυμπιακούς Αγώνες πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του
2008 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Ο Νικολαΐδης στις 23 Αυγούστου του
2008 προκρίθηκε πανηγυρικά στον τελικό (στην κατηγορία των +80 κιλών), όπου όμως
γνώρισε και πάλι την ήττα στις λεπτομέρειες (5-4) από τον Νοτιοκορεάτη Τσα
Ντονγκ-Μιν. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, στο Λονδίνο, αποκλείστηκε νωρίς
και δεν διεκδίκησε μετάλλιο.
Στο
Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που διεξήχθη στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, κατέκτησε
το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία των +87 κιλών, χάνοντας στον ημιτελικό από
τον Αζέρο Ταβαγκούλ Μπαϊράμοβ.
Η συγκινητική ανάρτηση της
συζύγου του
Η
σύζυγός του, Δώρα Τσαμπάζη, τον αποχαιρέτησε με απόσπασμα από το «Μονόγραμμα»
του Οδυσσέα Ελύτη, μέσα από τον λογαριασμό της στο Instagram:
«Ποιός
μιλεί στα νερά και ποιός κλαίει – ακούς;
Ποιός
γυρεύει τον άλλο, ποιός φωνάζει – ακούς;
Είμ’
εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς.
Σ΄
αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς».
Τι είναι το καρκίνωμα NUT
Πρόκειται
για ένα σπάνιο και εξαιρετικά επιθετικό τύπο καρκίνου που ορίζεται από την
παρουσία μιας γενετικής αλλαγής που περιλαμβάνει ένα γονίδιο που ονομάζεται
NUTM1. Αυτός ο όγκος μπορεί να εμφανιστεί οπουδήποτε κατά μήκος της μέσης
γραμμής του σώματος, συμπεριλαμβανομένου του θώρακα, του μεσοθωρακίου, του
πνεύμονα, της ρινικής κοιλότητας και των παραρρινίων κόλπων.
Η
διάγνωση του NUT γίνεται συνήθως με βιοψία αφού αφαιρεθεί ένα μικρό δείγμα
ιστού ή με την αφαίρεση ολόκληρου του όγκου σε μια διαδικασία που ονομάζεται
εκτομή. Στη συνέχεια, ο ιστός αποστέλλεται σε έναν παθολόγο που τον εξετάζει
στο μικροσκόπιο.
Προς
το παρόν, δεν είναι γνωστό τι προκαλεί το καρκίνωμα NUT, αλλά και πόσοι πάσχουν
από αυτό. Τα συμπτώματα
εξαρτώνται από το σημείο στο οποίο έχει αναπτυχθεί και περιλαμβάνουν πόνο,
ακούσια απώλεια βάρους, κόπωση, βήχα και δύσπνοια.
