Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται τα
εκατό χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή. Σε αυτή την οδυνηρή ανάμνηση ο
νους τρέχει στην κυρία ευθύνη της
Γαλλίας για την τραγική για τον Ελληνισμό εξέλιξη. Φίλη η Γαλλία, φιλτάτη η
αλήθεια. Μοιραία για την Ελλάδα η πολιτική των Αριστίντ Μπριάν, πρωθυπουργού
της Γαλλίας στην κρίσιμη περίοδο 16 Ιανουαρίου 1921 έως 12 Ιανουαρίου 1922,
Ρεϊμόν Πουανκαρέ, επόμενου του Μπριάν πρωθυπουργού της Γαλλίας (17/1/1922-1924)
και Αλεξάντρ Μιλεράν προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας εκείνη την κρίσιμη
περίοδο (20/1/1920-11/6/1924). Η τραγική ειρωνεία είναι ότι από τους τρεις
Γάλλους πολιτικούς, αποδεδειγμένα εχθρούς της Ελλάδος οι δύο, είχαν ελληνικά
ονόματα: Αριστείδης – καθόλου δίκαιος – και Αλέξανδρος – καθόλου γενναίος...
Ο Μπριάν προετοίμασε την προδοσία σε
βάρος της Ελλάδος και ο Πουανκαρέ την εκτέλεσε, με την έγκριση του Μιλεράν.
Χωρίς ηθική αναστολή, μόνο με
συμφεροντολογικούς υπολογισμούς. Στο κύριο άρθρο της η «Καθημερινή», στις 29
Σεπτεμβρίου 1921, γράφει μεταξύ άλλων: «Ορθοφρονών Γάλλος
δημοσιογράφος...κακίζει τας χριστιανικάς δυνάμεις της Ευρώπης δια την
αδιαφορίαν των έναντι του αγώνος του Σταυρού κατά της ημισελήνου...Πρόκειται
περί σκανδαλώδους μεροληψίας, η οποία ενώ αφαιρούσε παρά της Ελλάδος νόμιμα
μέσα πολεμικής επικρατήσεως, ήτοι το μέσο των νηοψιών και της προσβολής της
πρωτευούσης του εχθρού, παρείχεν είς αυτόν προστασίαν, ενίσχυσιν και βοήθειαν».
Σημειώνεται ότι Μπριάν, Πουανκαρέ και Μιλεράν ήσαν άθεοι...
Στις 14 Οκτωβρίου 1921 η ίδια
εφημερίδα κατηγορεί τον πρωθυπουργό Μπριάν, ότι απέκρυψε από την Γαλλική
Εθνοσυνέλευση την υπογραφή της σε βάρος της Ελλάδος συμφωνίας της Γαλλίας με
τον Κεμάλ. Λίγες ημέρες μετά, στις 20 Οκτωβρίου, στο κύριο άρθρο της η ίδια
εφημερίδα σημειώνει: «Ο γαλλικός τύπος πανηγυρίζει για την υπογραφή της
γαλλοκεμαλικής συμφωνίας» και προσθέτει προβλεπτικά: «Δεν θα βραδύνη να
μετανοήσει πικρώς δια το σημερινόν του ευτύχημα». Στη συνέχεια εξηγεί ότι οι
λόγοι της υποστήριξης του Κεμάλ ήσαν συμφεροντολογικοί και προσθέτει: «Οι εν
Ελλάδι έχομεν την εντύπωσιν ότι η Γαλλία είναι εχθρά, εφ’ όσον δια παντός μέσου
αγωνίζεται εναντίον των ελληνικών συμφερόντων και δια παντός μέσου ενισχύει
τους σημερινούς μας εχθρούς».
Στις 22 Ιανουαρίου 1922, με
πρωθυπουργό τον Πουανκαρέ, η Γαλλία διατύπωσε δημοσίως τις προτάσεις της σε
βάρος της Ελλάδος: Η χώρα θα υποχρεωνόταν να παραιτηθεί των δικαιωμάτων της από
την Ιωνία και τη Θράκη. Η αντίφαση: Η Γαλλία κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία
επειδή παραβίασε τη συνθήκη περί ουδετερότητας του Βελγίου, αλλά συνετέλεσε
αποφασιστικά στο να παραβιασθούν σε
βάρος της Ελλάδος οι συνθήκες Σεβρών και Νεϊγί. Η ίδια μετά τον πόλεμο διατήρησε τις Αλσατία – Λορένη και Μοζέλ,
κάτι που αρνήθηκε στην Ελλάδα για τις απελευθερωθείσες περιοχές της Θράκης και
της Μικράς Ασίας...
Η τραγωδία των Ελλήνων αποτέλεσε για
τους Γάλλους ασήμαντο γεγονός. Ούτε καν ασχολήθηκαν...Κύρια απασχόλησή τους η
εξευμένιση των ηττημένων Γερμανών... Ο Μπριάν πήρε Νόμπελ ειρήνης για την
προσπάθεια του να τα βρει με την Γερμανία...
