Του Βασιλείου Δημ. Γεωργιόπουλου*
Πριν μερικά χρόνια, καθώς συμμετείχαμε
σε ένα μεγάλο επιστημονικό συνέδριο στην πανέμορφη Θεσσαλονίκη εγώ και η σύζυγός
μου η καθηγήτρια φιλολογίας κα Μαριάννα Αδάμ Γκρόγκου, μας δόθηκε η ευκαιρία
και επισκεφτήκαμε την Ιερά Μονή (Ησυχαστήριο) του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, που
βρίσκεται στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, κοντά στα Βασιλικά και ανήκει στην Ιερά
Μητρόπολη Κασσανδρείας. Πρέπει να αναφέρουμε ότι είναι γυναικεία μονή και
ιδρύθηκε το 1967. Βρίσκεται περίπου 18 χιλιόμετρα ανατολικά από τη Θεσσαλονίκη.
Πνευματικός καθοδηγητής της Μονής
υπήρξε ο πασίγνωστος Άγιος Παΐσιος.
Είχαμε δε την ιδιαίτερη χαρά και
μεγάλη ευλογία να προσκυνήσουμε και εμείς οι μακρινοί ταξιδευτές από τη
Μεσσηνία τον χαριτόβρυτο τάφο του νέου Αγίου της εκκλησίας μας του Αγίου Παϊσίου.
Απ’ όλη την αγιαστική μας επίσκεψη, κρατήσαμε
ως συγκινητική ανάμνηση τη λαοθάλασσα πιστών, που με κάθε μέσο έρχονταν με δάκρυα
στα μάτια για να ζητήσουν τη βοήθεια του Θεού, αλλά και τις ικεσίες του Αγίου Παϊσίου
για κάθε τι, που τους βασανίζει και για τα μεγάλα ανυπέρβλητα πολλές φορές
προβλήματά τους, αλλά και να λάβουν την ευχή του και τη χάρη του, ώστε να μπορέσουν
να ζήσουν και να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής.
Οι φωτογραφίες αποτυπώνουν με τον καλύτερο
τρόπο όλα αυτά που ζήσαμε:
Ας έχουμε την ευχή του, να είναι
βοηθός και ικέτης για εμάς ο Άγιος Παΐσιος…!!!
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Αγιορείτης μοναχός, που ανακηρύχθηκε
Άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, το 2015. Η μνήμη του τιμάται κάθε χρόνο στις 12
Ιουλίου, ημέρα της κοίμησής του το 1994.
Το 2015 ανακηρύχθηκε Άγιος της
Ορθοδόξου Εκκλησίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η μνήμη του εορτάζεται
στις 12 Ιουλίου.
Ο Αρσένιος Εζνεπίδης, όπως ήταν το
κοσμικό του όνομα, γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας στις 25 Ιουλίου 1924. Ο
πατέρας του ονομαζόταν Πρόδρομος και ήταν Δήμαρχος των Φαράσων, ενώ η μητέρα
του λεγόταν Ευλαμπία. Είχε ακόμα 8 αδέλφια.
Στις 7 Αυγούστου 1924, μία εβδομάδα,
προτού οι χριστιανοί Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα, εξαιτίας της ανταλλαγής
πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, βαφτίστηκε από τον ιερέα της ενορίας του
Αρσένιο, τον οποίο η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνώρισε ως άγιο το 1988.
Ο Αρσένιος επέμεινε και του έδωσε το
δικό του όνομα «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είχε
πει.
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1924 η οικογένεια
Εζνεπίδη, μαζί με τα καραβάνια των προσφύγων, έφτασε στον Πειραιά και προωθήθηκε
στην Κέρκυρα, όπου έμεινε χρόνο. Στη συνέχεια, μεταφέρθηκε στην Ηγουμενίτσα και
κατέληξε στην Κόνιτσα, όπου ο νεαρός ο Αρσένιος τελείωσε το δημοτικό σχολείο.
Μέχρι να κληθεί να υπηρετήσει τη
θητεία του στο στρατό, ο Αρσένιος έμαθε την τέχνη και δούλεψε ως ξυλουργός.
Το 1945 κατατάχτηκε στο στρατό και
υπηρέτησε ως ασυρματιστής κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Γι' αυτό και
πολλές εκδόσεις αφιερωμένες στη ζωή του Γέροντα τον αναφέρουν ως «Ασυρματιστή
του Θεού».
Απολύθηκε από τον στρατό το 1949 και τον
επόμενο χρόνο εισήλθε στο Άγιο Όρος για να μονάσει. Εκεί γνώρισε τον πατέρα
Κύριλλο της Μονής Κουτλουμουσίου και τον ακολούθησε πιστά. Λίγο αργότερα
εντάχθηκε στη Μονή Εσφιγμένου και εκάρη μοναχός με το όνομα Αβέρκιος. Το 1954
έφυγε από τη μονή Εσφιγμένου και εντάχθηκε στη Μονή Φιλοθέου, όπου μόναζε κι
ένας θείος του. Η συνάντησή του, όμως, με τον γέροντα Συμεών ήταν καταλυτική
για την πορεία και διαμόρφωση του μοναχικού χαρακτήρα του. Τότε ήταν που έλαβε
και το όνομα Παΐσιος.
Το 1958 άφησε το Άγιο Όρος για την
Ιερά Μονή Γενεθλίων της Θεοτόκου στο Στόμιο Κονίτσης. Στην περιοχή, όπου
μεγάλωσε, παρέμεινε επί τετραετία, και άφησε πίσω του σπουδαίο ποιμαντικό και
φιλανθρωπικό έργο, που εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τον λαό της Κόνιτσας.
Το 1962 ο Παΐσιος πήγε στο Όρος Σινά
και το 1964 επέστρεψε στο Άγιο Όρος, απ’ όπου δεν ξανάφυγε ποτέ. Το 1966
ασθένησε σοβαρά και εισήχθη στο Νοσοκομείο Παπανικολάου της Θεσσαλονίκης.
Υποβλήθηκε σε εγχείρηση, με αποτέλεσμα μερική αφαίρεση των πνευμόνων. Στο
διάστημα της ανάρρωσής του φιλοξενήθηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου
του Ευαγγελιστού στη Σουρωτή. Επέστρεψε στο Άγιο Όρος μετά την ανάρρωσή του και
το 1968 βοήθησε σημαντικά στην ανακαίνιση της Μονής Σταυρονικήτα.
Το 1979 εντάχθηκε στην αδελφότητα της
Μονής Κουτλουμουσίου και εγκαταστάθηκε στη σκήτη της Παναγούδας. Από τότε,
άρχισε να γίνεται γνωστός από τους πιστούς, που τον επισκέπτονταν και του
ζητούσαν συμβουλές για προσωπικά τους θέματα. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του,
συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή.
Το 1993, η κατάσταση της υγείας του
επιδεινώθηκε. Οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο του παχέος εντέρου και ο γέρων
Παΐσιος υποβλήθηκε σε εγχείρηση στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 στο «Θεαγένειο» της
Θεσσαλονίκης.
Ο καρκίνος εξελίχθηκε σε μεταστατικό
και στο τέλος Ιουνίου, οι γιατροί του ανακοίνωσαν ότι τα περιθώρια ζωής του
ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ.
Τις τελευταίες μέρες της ζωής του
αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους που
ένοιωθε. Τελικά, κοιμήθηκε στις 12
Ιουλίου 1994 και ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του
Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.
Στις 13 Ιανουαρίου 2015 η Ιερά Σύνοδος
του Οικουμενικού Πατριαρχείου αποφάσισε την κατάταξη του μοναχού Παϊσίου του
Αγιορείτου στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
*Βιογραφικό, του Βασιλείου Δημ. Γεωργιόπουλου:
Ο Βασίλειος Γεωργιόπουλος του Δημητρίου και της Θεώνης, το γένος Πράσινου, γεννήθηκε στο Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας στις 30 Μαρτίου 1977. Είναι παντρεμένος με τη διαπρεπή Φιλόλογο Μαριάννα Γκρόγκου του Αδάμ και μαζί έχουν μια ευτυχισμένη οικογένεια και διαμένουν στο Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας, που είναι και τόπος της καταγωγής του.
Είναι στρατιωτικός και έχει υπηρετήσει σε επιχειρησιακές Μονάδες σε ειρηνευτικές αποστολές και σε ιδιαίτερα απαιτητικές και υψηλές θέσεις, που του έχουν ανατεθεί. Με υψηλό φρόνημα και επαγγελματισμό και πάντα ανταποκρινόμενος με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο και γι’ αυτό έχει τιμηθεί με εύθυμες μνείες και μετάλλια.
Στον ελεύθερο χρόνο του, ασχολείται με τη συγγραφή δοκιμίων και ιστορικών και επιστημονικών βιβλίων, με την αρθρογραφία σε ενημερωτικές σελίδες και διάφορα έντυπα, τόσο στον ηλεκτρονικό, όσο και στον έντυπο τύπο.
Ιδιαίτερη αγάπη έχει για την ιστορία, τα έθιμα και την λαογραφία, για τη θρησκευτική ζωή και ιστορία, αλλά και για τη βυζαντινή και εκκλησιαστική μουσική, όπως και με τη συγγραφή διάφορων επιστημονικών κειμένων, που δημοσιεύονται και αναδημοσιεύονται σε πλήθος μέσων στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό.
Προσπαθεί μέσα από την πένα του, τον πρωτοποριακό λόγο του και με τις διαχρονικές και καινοτόμες ρηξικέλευθες ιδέες του, να αποτυπώσει και να δώσει ουσιαστικά και πολύπλευρα μηνύματα για σεβασμό στις πανανθρώπινες αξίες, όπως η ισότητα, η δικαιοσύνη, η ελευθερία, η ανεξιθρησκία και η δημοκρατία, αλλά και πίστη σε ιδανικά της αγάπης και της αλληλοβοηθείας, όπως έχει κηρύξει ο χριστιανισμός, αφού ο σταυρός και ο ζωοποιός τάφος δείχνουν και φωτίζουν τον δρόμο μας.
Έχει λάβει πάρα πολλές βραβεύσεις, πτυχία τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, και έχει παρακολουθήσει πλήθος σεμιναρίων, συνεδρίων, διαλέξεων, προγραμμάτων, πιστοποιήσεων και επαγγελματικών καταρτίσεων της Ελλάδας και χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ασχολείται με την Φωτογραφία και συμμετέχει ενεργά σε επιστημονικά συνέδρια και σε πολύπλευρες εκδηλώσεις.
Βέβαια, έχει ενσωματώσει και έχει κάνει βίωμα του την αξιοπρέπεια, την εντιμότητα, τη τιμιότητα, και την αλήθεια με στόχο την καλυτέρευση της κοινωνίας και της αλλαγής της για ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας και ιδιαιτέρως για τα παιδιά μας.
Ιδιαίτερη αγάπη και έντονο προβληματισμό έχει για το μέλλον της ιδιαίτερης πατρίδας του, το ιστορικό Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας, και όχι μόνο, λόγω των συσσωρευμένων προβλημάτων, που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια και γι’ αυτό δίνει καθημερινό άοκνο αγώνα, προβάλλοντας τα προβλήματα, αλλά και δίνοντας λύσεις, που για πολλούς φαντάζουν επίπονες, αλλά είναι μοναδικές και ουσιώδεις, αφού όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος «αν δεν σπάσεις αυγά ομελέτα δεν τρως».