Του Βασιλείου Δημ. Γεωργιόπουλου*
Πριν μερικά χρόνια κατά την διάρκεια
ενός ταξιδιού μας στην πανέμορφη Φθιώτιδα, ο δρόμος μας έβγαλε στην πανέμορφη
Ανδρώα Κοινοβιακή Μονή της Παναγίας Αγάθωνος, όπου εκτός από την θαυματουργή
και πανσεβάσμια εικόνα της Παναγίας, φυλάσσεται και το σκήνωμα του Αγίου Βησσαρίωνα,
ο οποίος την Τρίτη 14 Ιουνίου 2022, με απόφαση της ιεράς συνόδου του Οικουμενικού
Πατριαρχείου επί της καρποφόρου πατριαρχίας του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου
αναγράφηκε στο αγιολόγιο της ορθόδοξου εκκλησίας προς δόξα θεού και ευλογίας – σωτηρίας
του ανθρωπινού Γένους.
Το καταπράσινο και προσεγμένο τοπίο με
τα δέντρα, τα άφθονα νερά και την πλούσια πανίδα η ιστορική Ιερά Μονή Αγάθωνος,
όπως είναι γνωστή, δίνει στον επισκέπτη την εικόνα ενός μικρού επίγειου παραδείσου.
Εκεί που μπορεί να βρει μια μικρή όαση ηρεμίας και ησυχίας, αλλά και πνευματικής
τόνωσης από τις πολλές φόρες ανυπέρβλητα κουραστικά προβλήματα της καθημερινότητας
και του βίου.
Και έτσι πρέπει να είναι τα μοναστήρια
μας, γιατί εκεί ο σύγχρονος και πιεσμένος άνθρωπος να βρίσκει μια πνευματική ηρεμία
και ησυχία, ώστε να προσπαθήσει να βρει την χαμένη του γι’ αυτόν επικοινωνία με
τον θεό που πάντα ως στοργικός πατέρας περιμένει τα παιδιά του για να τα ακούσει,
να τα συγχωρέσει, αλλά και για να τα βοηθήσει. Και σε αυτήν την προσπάθειά του
ο άνθρωπος μέσα από την προσευχή και την μετάνοια του βρίσκει στήριγμα τις μεσιτείες
της Ζωοδόχου Παναγίας, αλλά και τις μεσιτείες των Αγίων, που αποδεικνύουν και σήμερα
ότι υπάρχουν και πάντοτε ο κόσμος θα βγάζει αγίους όσο υπάρχουν αμαρτωλοί, γιατί
σε αυτήν την επίγεια Ζώη, γιατί μέλλον έχουν οι αμαρτωλοί και αυτό είναι ένα λαμπρό
μέλλον της μετάνοιας και της αγιοσύνης.
Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο νέος Άγιος
της εκκλησίας μας ο Άγιος Βησσαρίωνας, που είναι γέννημα και θρέμμα της Μεσσηνίας
και ιδιαιτέρως της παραθαλάσσιας κωμοπόλεως Πεταλιδίου. Γεννήθηκε το έτος 1908
και το κοσμικό του όνομα ήταν Ανδρέας. Στο Πεταλίδι έμαθε και τα πρώτα γράμματά
του και στα 18 πήγε στην Καλαμάτα για να συνεχίσει τις σπουδές του. Εκεί γεννήθηκε
ο ζήλος τους που είχε από μικρός και αγάπησε ανυπέρβλητα και μοναδικά τον σωτήρα
Χριστό και την Παναγία μας, αλλά και την εκκλησία και εντάχτηκε εντός αυτής, ακλουθώντας
τα βήματα του μοναχισμού, με το να γίνει μοναχός και έλαβε κατά την κουρά του
το όνομα Βησσαρίων. Έπειτα, έγινε διάκος, στην συνέχεια ιερομόναχος και έλαβε
δε και το οφίκιο του Αρχιμανδρίτου στην ιστορική και λαμπρή Μονή της Παναγίας
της Δημίοβας, που βρίσκεται στον Ταΰγετο και σκεπάζει με την χάρη της την πόλη
της Καλαμάτας.
Το 1935 ύστερα από πρόσκληση του Μεσσήνιου
Μητροπολίτου Καρδίτσας κυρού Ιεζεκιήλ μετέβη στην πόλη της Καρδίτσας και εκεί ανέπτυξε
πλούσιο φιλανθρωπικό και πνευματικό έργο, γεμάτο αγάπη και προσφορά στον συνάνθρωπο.
Το 1995, επηρεασμένος από τον Πελοποννήσιο
π. Γερμανό Δημάκο πήγε στην Ιερά Μονή Παναγίας Αγάθωνος και εκεί αναλαμβάνει το
διακόνημα του πνευματικού τομέα. Όμως, η πνευματικότητα του δεν περιορίζεται
εντός των τοίχων του μοναστηρίου, αλλά συνεχώς περιδιαβαίνει τα χωριά της περιοχής,
όπου βοηθά, διδάσκει, εξομολογεί και στηρίζει τα ταλαιπωρημένα πλάσματα του Θεού,
που έχουν μεγάλες δυσκολίες, αφού οι εποχές είναι δύσκολες, καθώς έχουν περάσει
τα δύσκολα χρόνια της κατοχής του αδελφοκτόνου Εμφύλιου, γεμάτα φτώχεια, πείνα
και πόνο.
Προ του τέλους της επίγειάς του ζωής ήρθε
το γήρας, η σωματική κόπωση και η αρρώστια, μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο «Σωτηρία»
στην Αθήνα, όπου παρέδωσε την αγιασμένη ψυχή του στον λυτρωτή του κόσμου μας,
στον Σωτήρα Χριστό την 22 Ιανουαρίου 1991.
Μεταφέρθηκε το άγιο λείψανο του στην ιερά μονή,
όπου λόγω της σφοδρής χιονόπτωσης και του μεγάλου όγκου χιονιού, η ταφή του έγινε
σε διαμορφωμένο χώρο των βαφτιστηριών.
Μετά
από αρκετά χρόνια, την 03 Μαρτίου 2006 αποφασίστηκε η αναστήλωση του χώρου, λόγω
ότι υπήρξε καθίζηση του εδάφους. Τότε, οι μοναχοί αποφάσισαν την εκταφή του σκηνώματος
και τον ενταφιασμό του στο κοιμητήριο του μοναστηριού. Μετά το τρισάγιο και τις
προσφερόμενες δεήσεις και προσευχές ανοίχτηκε ο τάφος και το φέρετρο του άγιου ήταν
άθικτο. Μετέφεραν, τότε, με προσοχή το φέρετρο στο κοιμητήριο του μοναστηριού και πριν την ταφή άνοιξαν το φέρετρο και προς έκπληξη των πάντων διαπίστωσαν
ότι όχι μόνο δεν είχε αλλοιωθεί το σώμα του Αγίου, αλλά ευωδίαζε. Δε, όταν κάποιος
μονάχος προσπάθησε να αφαιρέσει από τα χέρια του Αγίου το ιερό Ευαγγέλιο, αυτό
δεν το κατάφερε και δεν μπορούσε να το αποσπάσει. Τότε, αμέσως ενημερώθηκε ο Μητροπολίτης
Φθιώτιδας κυρού Νικόλαος, ο οποίος μετέβη στην Μονή και μαζί με αυτόν χιλιάδες κόσμου.
Αλλά και κάλεσε τον ιατροδικαστή τον εξαίρετο και λεγόμενον πρύτανη των ιατροδικαστών,
τον Γιαμαρέλο οποίος σε εξέταση του λείψανου δήλωσε ευθαρσώς ότι δεν μπορεί να δώσει
εξήγηση με τα επιστημονικά δεδομένα και είπε ότι είναι θαυμαστό γεγονός η αφθαρσία
του λειψάνου.
Η ελληνική κοινωνία άρχισε να συζητά έντονα
το θαυμαστό αυτό γεγονός της αφθαρσίας του σκηνώματος του Αγίου Βησσαρίωνα με ενθέρμους
υποστηρικτές, αλλά και με εντονότατους επικριτές και ιδιαίτερα, στα μέσα μαζικής
ενημέρωσης και στην τηλεόραση με ζωντανές συνδέσεις και ειδικούς επί κάθε επιστητού.
Πέρα απ’ όλα αυτά, το ένα και μοναδικό ήταν ότι το σώμα του Αγίου ήταν άφθαρτο
και ευωδίαζε και πάνω απ’ όλα πηγή θαυμάτων και ιάσεων των πιστών χριστιανών,
που έτρεχαν και τρέχουν να ζητήσουν και αυτοί την χάρη και ευεργεσία του Αγίου Βησσαρίωνα.
Το άφθαρτο και μυρόβλητο σκήνωμα του Αγίου
Βησσαρίωνα μεταφέρθηκε στο ιερό παρεκκλήσιο της Αγίας Τριάδος της Μονής, όπου εκεί
καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδος και όχι μόνο έρχονται
για να το ασπαστούν και να λάβουν την ευλογία του, να αποθέσουν τον πόνο τους
και τις δυσκολίες τους, αλλά και να λάβουν την ανακούφιση τους. Βέβαια, να ζητήσουν
για να λάβουν το δικό τους προσωπικό θαύμα.
Η εκκλησία μετά από εισήγηση του μακαριστού Μητροπολίτη Φθιώτιδος κυρού Νικολάου, αλλά και του διαδόχου του στον μητροπολιτικό θώκο Σεβασμιότατου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. Συμεών με ενέργειές τους υπέβαλλαν στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος τον φάκελο για την Aγιοκατάταξη του πατρός Βησσαρίων και η εκκλησιά της Ελλάδος απέστειλε τον σχετικό φάκελο με νομοτέλεια και πληρότητα στην Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όπου μετά από μελέτη και αξιολόγηση αποφάσισε την αναγραφή στο αγιολόγιο της ορθοδόξου εκκλησίας και την Αγιοκατάταξή του, οι οποίες ενέργειες και η ιδιαίτερα σημερινή εποχή, που φαντάζει και είναι δύσκολη για τους ανθρώπους και πάρα πολλοί λένε ότι ο Θεός μας εγκατέλειψε και κάποιοι εξ’ αυτών αρέσκονται να λένε ότι ο Θεός πέθανε, έρχεται η ίδια η θαυματουργική και υπέρ ευλογημένη χάρις του τριαδικού Θεού να αγιάσει τον άνθρωπο και να δημιουργήσει Αγίους, ώστε οι άνθρωποι να ενδυναμωθούν να βρουν στήριγμα και μέσω αυτής της αγιαστικής χάρις να οδηγηθούμε και εμείς στην αγιότητα, γιατί ο άνθρωπος δεν έχει δημιουργηθεί για να πεθαίνει, άλλα για να ζει αιώνια μέσα στην ανάσταση του Χριστού.
*Βιογραφικό:
Ο Βασίλειος Γεωργιόπουλος του Δημητρίου
και της Θεώνης, το γένος Πράσινου, γεννήθηκε στο Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας στις
30 Μαρτίου 1977. Είναι παντρεμένος με τη διαπρεπή Φιλόλογο Μαριάννα Γκρόγκου
του Αδάμ και μαζί έχουν μια ευτυχισμένη οικογένεια και διαμένουν στο Πλατύ
Καλαμάτας Μεσσηνίας, που είναι και τόπος καταγωγής του.
Είναι στρατιωτικός και έχει υπηρετήσει
σε επιχειρησιακές Μονάδες σε ειρηνευτικές αποστολές και σε ιδιαίτερα
απαιτητικές και υψηλές θέσεις, που του έχουν ανατεθεί με υψηλό φρόνημα και επαγγελματισμό,
ανταποκρινόμενος με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο και γι’ αυτό έχει τιμηθεί με
εύθυμες μνείες και μετάλλια.
Στον ελεύθερο χρόνο του, ασχολείται με
την συγγραφεί δοκιμίων και βιβλίων, με την αρθρογραφία σε ενημερωτικές σελίδες
και διάφορα έντυπα, τόσο στον ηλεκτρονικό, όσο και στον έντυπο τύπο.
Ιδιαίτερη αγάπη έχει για την ιστορία,
τα έθιμα και την λαογραφία, για την θρησκευτική ζωή και ιστορία, αλλά και για
την βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική, όπως και με την συγγραφή διάφορων επιστημονικών
κειμένων, που δημοσιεύονται και αναδημοσιεύονται σε πλήθος μέσων.
Προσπαθεί μέσα από την πένα του και με
τις διαχρονικές και καινοτόμες ρηξικέλευθες ιδέες του να αποτυπώσει και να
δώσει ουσιαστικά και πολύπλευρα μηνύματα για σεβασμό στις πανανθρώπινες αξίες,
όπως η ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία, ανεξιθρησκία και η δημοκρατία.
Έχει λάβει πτυχία τριτοβάθμιας
εκπαίδευσης, και έχει παρακολουθήσει πλήθος σεμιναρίων, συνεδρίων, διαλέξεων,
προγραμμάτων, πιστοποιήσεων και επαγγελματικών καταρτίσεων της Ελλάδας και
χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ασχολείται με την Φωτογραφία και
συμμετέχει ενεργά σε επιστημονικά συνέδρια και σε πολύπλευρες εκδηλώσεις.
Ιδιαίτερη αγάπη και έντονο προβληματισμό έχει για το μέλλον της ιδιαίτερης πατρίδας του, το ιστορικό Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας, λόγω τον συσσωρευμένων προβλημάτων, που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια και γι’ αυτό δίνει καθημερινό άοκνο αγώνα, προβάλλοντας τα προβλήματα, αλλά και δίνοντας λύσεις που για πολλούς φαντάζουν επίπονες, αλλά είναι οι μοναδικές και ουσιώδεις, αλλά όπως χαρακτηριστικά λέει «αν δεν σπάσεις αυγά ομελέτα δεν τρως».
.JPG)
