Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου*
Κατά τον αρχαιοελληνικό μύθο, όταν
κινδύνευε η ύπαρξη του ανθρωπίνου γένους, ο Δίας έδωσε εντολή στον Ερμή να του
μεταφέρει τις δύο αρετές που θα το
σώσουν, την ΑΙΔΩ και τη ΔΙΚΗ. Με αυτές «θα μπορέσει να αναπτυχθεί η πολιτική
τάξη και θα δημιουργηθούν δεσμοί ΦΙΛΙΑΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΧΗΣ, απαραίτητοι για
την ύπαρξή του». Αυτά γράφει ο Πρωταγόρας και ο Guthrie
στο
βιβλίο του «Οι σοφιστές» (Έκδοση ΜΙΕΤ) εξηγεί ότι για τους αρχαίους Έλληνες ΔΙΚΗ
σήμαινε την αίσθηση του σωστού και της
δικαιοσύνης και η ΑΙΔΩΣ συνδύαζε τα αισθήματα της ντροπής, της σεμνότητας, του
αυτοσεβασμού και του σεβασμού προς τους άλλους.
Η καλλιέργεια της αιδούς στους πολίτες
ήταν βασικό στοιχείο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, κάτι που τόνισαν οι Περικλής,
Πλάτων και Αριστοτέλης. Και ο Ευριπίδης στους «Ηρακλείδες» συνιστά ο σώφρων
άνθρωπος να έρχεται σε διάλογο μόνο με συνάνθρωπο σοφό και ενάρετο, γιατί αυτός
έχει αιδώ και συνείδηση σεβασμού προς τις ιδέες του άλλου.
Τα περί αυτοσεβασμού και σεβασμού προς
τις πεποιθήσεις του άλλου, ως βάσεων συνοχής της κάθε κοινωνίας, τα σκέφθηκα
μετά την προκλητική, προσβλητική και δηκτική δημοσίευση του κ. Μόσιαλου προς
την Πίστη των Ελλήνων. Σημειώνεται ότι σχεδόν όλοι οι γράφοντες στα ΜΜΕ
υποστήριξαν το προφανές ατόπημα του κ. καθηγητού, δικαιολογώντας το... Οι
περισσότεροι έγραψαν ότι ήταν «σάτιρα», «πλάκα», «χιούμορ», «αστειάκι»... Άλλοι
«θεολόγησαν» επί της «σάτιρας» του κ. Μόσιαλου, γράφοντας ορθώς μεν ότι η των
Ευαγγελιστών διήγηση ουδέν αναφέρει περί «κρίνου» στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου
και επομένως απαλλάσσεται ο κ. Μόσιαλος λόγω του άτοπου του «χιούμορ» (...),
αλλά αποσιωπούν το μείζον γεγονός ότι ο κ. καθηγητής με τη «σάτιρά» του
αρνείται το μυστήριο της Γέννησης του Θεανθρώπου. Άλλοι «εκκλησιολόγησαν»,
δείχνοντας ότι ουδέν γνωρίζουν για το τι σημαίνει Εκκλησία...
Ήσαν και οι ακραίοι υποστηρικτές του
εκπροσώπου της Ελληνικής κυβερνήσεως σε διεθνείς οργανισμούς υγείας, που αντέστρεψαν
την αλήθεια, χαρακτηρίζοντας «οπισθοδρομικούς» τους συμπολίτες τους που
διαμαρτυρήθηκαν για την ύβρη προς τον Θεάνθρωπο Ιησού και «προοδευτικούς» αυτούς
που προσέβαλαν την Πίστη τους....Γιατί τα δημοσιευθέντα από τον κ. Μόσιαλο
δεν ήταν «πλάκα», «σάτιρα» και «καλαμπούρι», στην ουσία ήσαν μπούλινγκ
ιδεολογικό κατά της βάσης της Πίστης των Χριστιανών. Και με αυτή του την
ενέργεια ο κ. Μόσιαλος ούτε έπεισε κανένα να φορά μάσκα και να εμβολιάζεται,
ούτε βοήθησε στη συνοχή της κοινωνίας...
Η Πηνελόπη Δέλτα μπορεί να μην
κατανόησε πλήρως το μυστηριακό σώμα της Εκκλησίας, αλλά στη «Ζωή του Χριστού»,
που έγραψε, σημειώνει πως «ποτέ του ο Ιησούς δεν αδίκησε κανένα, μόνο αγάπη
σκορπούσε γύρω του, ήταν αναμάρτητος, αλλά σπλαχνιζόταν τις αμαρτίες των άλλων
και τους συγχωρούσε». Αυτόν ο κ. Μόσιαλος προσέβαλε την ημέρα των γενεθλίων
Του....
Ο Χρ. Μαλεβίτσης έγραψε τη διαπίστωση,
ότι ο άνθρωπος επειδή δεν μπορεί να σκοτώσει τον Θεό, τον λησμονεί και
καθίσταται «ένα ληθαίο ον σε ένα λίθεο
κόσμο» (ένα αγνώμον ξεχασιάρικο ον σε ένα πέτρινο κόσμο). Και αυτά συμβαίνουν
στην Ελλάδα... 200 χρόνια από τότε που
οι πρόγονοί μας αγωνίστηκαν υπέρ «Πίστεως και Πατρίδος» και μας έδωσαν την
ελευθερία, σήμερα κάποιοι αρνούνται την κληρονομιά τους, απαρνούνται την
ταυτότητά τους.-
Σύντομο βιογραφικό*
Ο Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος είναι
δημοσιογράφος και συγγραφέας. Ασχολείται κυρίως με την σύγχρονη ιστορία,
την ταυτότητα και την ιδιοπροσωπία των
Ελλήνων. Εργάσθηκε από το 1985 επί 25 χρόνια στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος»,
με την οποία συνεργάζεται ως αρθρογράφος έως και σήμερα. Διευθυντής της
εφημερίδας "Ταυτότητα" και αρχισυντάκτης του περιοδικού "
Πολιτική Εποπτεία". Σπούδασε Χημεία και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο των
Αθηνών. Μετεκπαιδεύτηκε στην Ελλάδα, στην Ελβετία και στο Ηνωμένο Βασίλειο, σε
θέματα κοινωνικών σχέσεων, διοίκησης επιχειρήσεων και ελέγχου ποιότητας. Έχει
συγγράψει δέκα βιβλία, μεταξύ των οποίων το ιστορικό μυθιστόρημα για το δράμα
των Ελλήνων της Μικράς Ασίας: «Μέρες Αποκάλυψης στην Ιωνία» και τις
δημοσιογραφικές έρευνες και μελέτες «Γιώργος Σαραντάρης, ο άνθρωπος, ο ποιητής,
ο διανοούμενος», «Εμφύλιες μάχες ιδεών», "Πώς γράφεται ο Εμφύλιος",
"Περί ανεξιθρησκείας" και "Διαφωτισμός και
Ελληνισμός".
