Την 3 Απριλίου 1833 τέθηκε σε εφαρμογή το Βασιλικό Διάταγμα
«Περί διαιρέσεως του Βασιλείου και της διοικήσεώς του», η επικράτεια του
Ελληνικού Βασιλείου χωρίσθηκε σε δέκα Νομούς - Νομαρχίες και 47 Επαρχίες.
Επικεφαλής της κάθε Νομαρχίας ήταν ο Νομάρχης, ανώτερο
διοικητικό όργανο στη διοικητική διεύθυνση του Νομού, με υπαγόμενες Επαρχίες
και Δήμους.
Πρώτοι Νομάρχες του Βασιλείου της Ελλάδος, που ορίστηκαν με
την παραπάνω νομοθεσία ήταν ξεκινώντας από την Νομαρχία Πρωτεύουσας, οι:
Φραγκίσκος Μαύρος (Αργολίδος και Κορινθίας)Πρωτεύουσα Ναύπλιο Γεώργιος Γλαράκης
(Αχαΐας και Ήλιδος), Πρωτεύουσα Πάτρα Κωνσταντίνος Ζωγράφος (Αρκαδίας), Πρωτεύουσα
Τρίπολη Δημήτριος Χρηστίδης (Μεσσηνίας) Πρωτεύουσα
Κυπαρισσία , Ανδρέας Μεταξάς (Λακωνίας)Πρωτεύουσα
Μυστράς, Αναγνώστης Μοναρχίδης (Ακαρνανίας και Αιτωλίας),Πρωτεύουσα Αγρίνιο
Ιωάννης Αμβροσιάδης (Φωκίδος και Λοκρίδος), Πρωτεύουσα Σάλωνα Μ. Σχινάς
(Αττικής και Βοιωτίας),Πρωτεύουσα Αθήναι Γεώργιος Αινιάν (Εύβοιας)Πρωτεύουσα
Χαλκίς , και τέλος Ιάκωβος Ρίζος Νερουλός (Κυκλάδων).Πρωτεύουσα Ερμούπολη
