Αδέρφια, όλοι μας ανεξαιρέτως, ζούμε δύσκολες ώρες.
Όμως, δόξα τω Θεώ, έχουμε τους Αγίους ,έχουμε τους
αειμνήστους πνευματικούς μας πατέρες, οι οποίοι μας προστατεύουν.
Θα θέλαμε λοιπόν και σήμερα, να θυμηθούμε τον μακαριστό
πνευματικό μας, παππούλη Παναγιώτη Καραγιάννη.
Κοντά στον παππού, βιώναμε τον Χριστό της απέραντης αγάπης
και της θυσίας.
Τέτοιες ημέρες, τελούσαμε μαζί τις ακολουθίες στον Όσιο
Δαβίδ.
Ο παππούλης συγκλονιζόταν με τα Θεία Πάθη, πλησίαζε τον
Εσταυρωμένο και τον κοίταγε ικετευτικά, σαν μικρό παιδί.
Του καταφιλούσε τα πόδια και τον αγκάλιαζε.
Έπειτα προσκυνούσε με ευλάβεια την Αγία Τράπεζα, την εικόνα
του Νυμφίου.
Πορευόταν μαζί με τον Κύριο, στο σωτήριο Πάθος.
Ο νους και η καρδιά του, ήταν αποκλειστικά δοσμένα στον
Θεό.
Προσευχόταν για το ποίμνιο του, μέσα από την ψυχή του.
Για τον πατέρα Παναγιώτη, δεν ήμασταν κάποιοι πιστοί, αλλά
τα ίδια του τα παιδιά.
Ζούσε και ανέπνεε για την πνευματική μας τελείωση.
Μας αγαπούσε, ως στοργικός πατέρας.
Ήταν η οικογένεια μας.
Ένας από τους λόγους, που δεν έχουμε απελπιστεί με όσα
οδυνηρά βλέπουμε, είναι όλα όσα ζήσαμε κοντά στον πολυαγαπημένο μας παππού.
Ταπεινά και βιωματικά, σας προτρέπουμε, να τον επικαλείστε.
Έχει μεγάλη παρρησία.
Αιωνία σου η μνήμη πατέρα μας.
Αιωνία σου η μνήμη.
Με απέραντη ευγνωμοσύνη.
Κάποια ανάξια πνευματικά σου παιδιά.
Καλή Ανάσταση....!!!
