Φωτογραφία: Θανάσης
Καρατζάς
Κείμενο: Νενέλα
Γεωργελέ
Η νέα καντίνα της πόλης στημένη σε ένα
φορτηγάκι Citroen βρίσκεται έξω από το Πολεμικό Μουσείο στη Ριζάρη
Κάποτε ήθελα να γίνω… καντινιέρισσα!
Να το καβαλάω το εποχούμενο το μαγαζί μου, να γυρνάω κάθε μέρα και κάπου αλλού,
να ταΐζω και να ποτίζω κόσμο στο κέντρο της πόλης και τις γειτονιές. Το είχα
ψάξει κιόλας, οπότε είχα καταλάβει... δύσκολο να βγάλει κανείς άδεια για
καντίνα στην Αθήνα, γραφειοκρατία το λένε το θηρίο που διέλυσε τα
επιχειρηματικά μου όνειρα. Εδώ και λίγο καιρό, όμως, τα έκπληκτα μάτια μου
έχουν πιάσει μια πεντάμορφη του είδους να στέκει περήφανα στις επάλξεις –
παρντόν, στον προαύλιο χώρο του Πολεμικού Μουσείου από την πλευρά της Ριζάρη.
Προχτές μέρα με λιακάδα, το πάω περπατητό μέχρι το γραφείο και –επιτέλους–
σταματάω για καφέ και πληροφορίες.
Η ιδέα της καντίνας ανήκει στο
κυλικείο του Πολεμικού Μουσείου που αναζητούσε τρόπο για να γίνει ο χώρος τους
πιο εξωστρεφής, να μην έχει δηλαδή κόσμο μόνο όταν γίνεται κάποια εκδήλωση αλλά
να συγκεντρώνει τα πλήθη όλες τις ώρες και τις μέρες της εβδομάδας – η Ριζάρη
με το πάρκο και το μετρό, τα λεωφορεία που πάντα φεύγουν γεμάτα φοιτητές για
την Πανεπιστημιούπολη, το σημείο είναι καθημερινά πολυσύχναστο... Το πρότειναν
στο Δ.Σ. του Πολεμικού Μουσείου, τους άρεσε, και αμέσως έδωσαν την
άδεια-«διαταγή» για την υλοποίηση του μεγαλεπήβολου πονήματος. Όχι ότι δεν
κάνανε 1,5 χρόνο μέχρι να το καταφέρουν, αλλά το αποτέλεσμα αποζημιώνει.
Η καντίνα είναι στημένη πάνω σε ένα
κουκλίστικο παλιό φορτηγάκι Citroen του 1958, ίδιο με αυτά που χρησιμοποιούσε
ως αντιαρματικά ο γαλλικός στρατός. Το φτιάξανε του κουτιού (δηλαδή τσουλάει
κιόλας), το βάψανε σε τόνους χακί, καφέ, μπεζ –τα χρώματα της παραλλαγής του
στρατού–, του βάλανε κουζινάκι, ράφια, πάγκους και τάβλες ξύλινες που «κάνουν»
μπαρ. Ανοίγουν από τις 7 το πρωί με όλους τους καφέδες (€1,70), τσάγια σε
μεγάλη ποικιλία, σφολιάτες, κουρού (€1,60), πολύσπορη με ανθότυρο και
κασερόπιτα (€2), σάντουιτς απλά αλλά και με σολομό ή κοτόπουλο, πεϊνιρλί,
πίτσα. Προσθέτουν μπίρες, κρασί σε ποτήρι, ούζο και τσίπουρο με μεζέ για τους
τουρίστες. Όλα αυτά μου τα λέει ο γλυκύτατος και συνεχώς χαμογελαστός Γιώργος
(Κέφης στο επώνυμο, όνομα και πράμα), από κοντά και ο πιο μικρός, ο Παναγιώτης,
ετών 22 που φτιάχνει τους καφέδες και μου λέει πως δουλεύουν με καφέ Hausbrandt
ενώ ο ίδιος ξέρει να σου φτιάξει στο φλιτζάνι σου όλα τα ωραία σχεδιάκια,
κύκνους, Ινδιάνους, αρκουδάκια και καρδούλες. Που τα έμαθες μικρό παιδί όλα
τούτα τον ρωτάω ..."μα, έχω τελειώσει σχολή, είμαι barrista", μου
δηλώνει περήφανα.
Σε λίγο στην κουβέντα προστίθεται και
ο... κυλικειάρχης Πάνος Παπαδάκος, και μαθαίνω πολλά ακόμη νόστιμα. Πως δηλαδή
όταν την πρωτοστήσανε είχαν μια εκδήλωση στην οποία παρέστη ο γάλλος πρέσβης,
που είδε το Citroen - αντιαρματικό-καντίνα και ενθουσιάστηκε, ζήτησε και για τη
χώρα του. Πως παίζει να ανοίξουν κι άλλες και στο Ωδείο στη Ρηγίλλης λίγο
παραπέρα, αλλά και σε ένα Tennis Club. Πως τόσο πολύ έχει αρέσει σε όλους η
παιχνιδιάρα καντίνα που στον προαύλιο χώρο θα της προσθέσουν και ένα
στρατιωτικό τζιπ για… καθιστικό, για σκίαση θα βάλουν δίχτυ παραλλαγής, αντί
για ομπρέλες θα βάλουν πανί από αλεξίπτωτα! Πως, τέλος, από το Πάσχα και μετά
που ανοίγει ο καιρός θα προσθέσουν και κοκτέιλ, βότκα, ουίσκι, τζίν και ρούμια
με €5 και θα σερβίρουν μέχρι (αργά;) το βράδυ.
Έφυγα ενθουσιασμένη! Και από τα ωραία
που είδα και άκουσα, και από τους ανθρώπους, όλοι τους κάτι παραπάνω από
συμπαθείς, επικοινωνιακοί και με ωραίες ιδέες, που, το κυριότερο, έχουν τη
διάθεση και το πείσμα να υλοποιήσουν. Ραντεβού εκεί!
