Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της
Ι. Μ. Μεσσηνίας
Από βήματα και καθέδρες, από άρχοντες και
κρατούντες, έχουν ειπωθεί και έχουν εξαγγελθεί λόγοι και νόμοι οι οποίοι καλούν
τους λαούς της γης να τους ακολουθήσουν και να τους τηρήσουν. Έχουν ακουσθεί
λόγοι που υπόσχονται ευδαιμονία, καλύτερες μέρες, ασφαλές, σίγουρο, και
ελπιδοφόρο αύριο για τα παιδιά μας.
Σπάνια παρουσιάζουν την δυσάρεστη πλευρά των πραγμάτων και ακόμη
σπανιότερα λαμβάνουν την ευθύνη για τα κακώς κείμενα. Επί το πλείστον
αποσιωπούν τα δυσάρεστα και καλύπτουν επιμελώς ότι μπορεί να «τσαλακώσει» την
εικόνα ή την υστεροφημία τους.
Μέσα όμως από την ευαγγελική περικοπή της Κυριακής
μετά από την Ύψωση του Σταυρού, ακούμε ένα διαφορετικό διάγγελμα. Σε αυτό
μιλάει ο “ισχυρότερος”[1] κατά τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Δεν μιλάει ο αρχηγός
ενός κράτους, μιας οργάνωσης ή μιας ιδεολογικής κίνησης. Μιλάει ο Αρχηγός της
Ζωής. Μιλάει χωρίς περιστροφές, χωρίς στρουθοκαμηλισμούς, χωρίς υποκρισία.
Μιλάει με λέξεις και φράσεις που όχι μόνο δεν κρύβουν άλλα νοήματα από πίσω
τους, αλλά και δεν παρερμηνεύονται. Λόγια καθαρά, λόγια ξεκάθαρα!
Με σοβαρότητα, χωρίς λαϊκισμό ή υπερβολή,
παραθέτει και διατυπώνει τους όρους και τις προϋποθέσεις που θα οδηγήσουν τον
άνθρωπο στην Επουράνιο Βασιλεία Του. Σε
πνεύμα απόλυτης ελευθερίας και υπό τη δυνατότητα χρήσεως του αυτεξουσίου καλεί
τον άνθρωπο κάθε εποχής, κάθε φύλου, κάθε εθνικότητος, μέσα από μια πρόσκληση
που απέχει της βίας ή του καταναγκασμού.
Το πρώτο που θέτει ως όρο και προϋπόθεση ο
Χριστός, είναι η αυταπάρνηση. Ίσως κάποιοι βιαστούν να βγάλουν συμπεράσματα
αρνητικά. Μήπως ο Χριστός θέλει να αρνηθούμε τον εαυτό μας, παύοντας να ζούμε,
να αισθανόμαστε, να νιώθουμε; Όχι βέβαια!
Τότε τι ζητάει ο Θεός; Μα είναι φανερό πως μέσα από όλη τη διδασκαλία
Του εκείνο που ζητάει είναι να αλλάξουμε προς το καλύτερο, να βελτιωθούμε, να
γίνουμε καλύτεροι, άρα να αρνηθούμε τον κακό μας εαυτό. Αυτόν που μας ωθεί στο
κακό, στην αμαρτία, στη διαστροφή, στην καταστροφή. Να αρνηθούμε λοιπόν τον
παλαιό άνθρωπο και να γίνουμε νέοι “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” του
Κτίστη. Ο αγώνας για να το πετύχουμε
αυτό ίσως φανεί δύσκολος. Το “Εγώ” μας θα συγκρουστεί με τα “Πρέπει”, αλλά ότι
φαντάζει δύσκολο για τον άνθρωπο γίνεται δυνατό και πραγματο-ποιήσιμο με τη
χάρη του Θεού. Αρκεί να το αιτηθούμε .
Έπειτα προτρέπει τον καθένα μας να σηκώσει το
Σταυρό του, αναλαμβάνοντας έτσι τις ευθύνες της ζωής και να μην αρνηθεί να
γευθεί της πικρίες της. Δεν ζητά να στηθεί ένας νέος Σταυρός σε ένα νέο
Γολγοθά. Αυτό έγινε μια φορά και δι’ αυτού του Σταυρού νικήθηκε ο Διάβολος.
Ζητά να αναλογισθούμε τις ευθύνες μας που απορρέουν μέσα από τον τρόπο ζωής που
κάνουμε. Να πάψουμε να μεταθέτουμε και να μεταφέρουμε τα λάθη μας στους άλλους
και να αποποιούμαστε κάθε ευθύνης. Δυστυχώς σχεδόν πάντα κάποιος άλλος φταίει,
ποτέ εμείς. Θέλει θάρρος και δύναμη ώστε να αναγνωρίσουμε ότι έχουμε κι εμείς
μερίδιο και ευθύνη. Όπως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχοντας ως προορισμό μας τη
Βασιλεία του θεού πρέπει να ακολουθήσουμε την οδό της δοκιμασίας και του
μαρτυρίου, τη “στενή” οδό. Δεν μπορούμε να βιώσουμε την Ανάσταση χωρίς Σταυρό
και Γολγοθά. Και τελικά εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι για να
μπορέσουμε να σηκώσουμε το Σταυρό μας πρέπει πρώτα να παραδεχθούμε ότι υπάρχει
Σταυρός.
Και αφού καταφέρουμε να απαρνηθούμε τον κακό εαυτό
μας και αποδεχθούμε και την άρση του Σταυρού μας, τότε ένα ακόμα απομένει να
κάνουμε. Να Τον ακολουθήσουμε. Που; Μα ο Ίδιος μας έχει δείξει το δρόμο, “ ἐγὼ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή”[2]
. Αφού έχουμε περάσει τα στενά της αυταπάρνησης και την μαρτυρική και σταυρική
οδό του προσωπικού μας Γολγοθά, στέκεται στην αρχή ενός νέου δρόμου και μας
περιμένει να Τον ακολουθήσουμε. Είναι ο νέος δρόμος που χάραξε με το δικό του
Σταυρό και εγκαινίασε με την Ανάσταση Του. Δεν είναι πλέον ο κατάδικος του Σταυρού.
Είναι ο Νικητής του θανάτου. Είναι αυτός που ακολούθησαν 2.000 χρόνια τώρα οι
στρατιές των Αγίων, Οσίων, Ομολογητών και Μαρτύρων της Εκκλησίας μας. Είναι
αυτός που την ζωή και τη διδασκαλία Του έκαναν πρότυπό τους. Είναι ο οδηγός, ο
δάσκαλος, ο ποιμένας και ο φάρος. Είναι
“ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή”.
Ας τον ακολουθήσουμε λοιπόν εκφράζοντας την
αυταπάρνηση του κακού μας εαυτού, τη θέληση μας και τη δύναμή μας έτσι όπως
εκφράζονται με την άρση του Σταυρού και με ομολογιακό πνεύμα να διατρανώνουμε
την πίστη μας σε Αυτόν, διότι “ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν
τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται
αὐτὸν .”[3]
[1]
Μαρκ. Α΄, 7
[2]
Ιω. 14,6
[3]
Μάρκ. η΄ 34
