« Είναι μετά
τα μεσάνυχτα όταν ο Άνθρωπός μου αισθάνεται αφόρητο πόνο στη μέση.
Τον πάμε όπως
μπορούμε στο “νοσοκομείο”, καθότι σερνόταν, αφού δεν μπορούσε να περπατήσει
μόνος.
Επείγοντα: Μας
υποδέχεται μια “ειδικευόμενη” -δε θα πω γιατρός γιατί δεν είναι-…
Αυτό που
έκρινε ότι έπρεπε να κάνει, ήταν η χορήγηση παυσίπονων και ηρεμιστικών, για να
μη “φωνάζει” και ξυπνήσει τους γύρω, και την ίδια ενδεχομένως και η εναπόθεση
του ασθενούς στη μονάδα βραχείας θεραπείας.
Μετά από λίγη
ώρα, γύρω στις 3 με 4 το πρωί, ο Άνθρωπός μου δεν μπορεί να σταθεί πουθενά από
τον οξύτατο πόνο, που τώρα έχει μεταφερθεί από το ύψος της καρδιάς ως την κάτω
κοιλιακή χώρα. Τις πρώτες πρωινές ώρες καλείται η “ειδικευόμενη” να δει τι πάει
στραβά με τον ασθενή.
Ο Άνθρωπός μου
πονούσε τόσο πολύ που είχε “χάσει” την επαφή με το περιβάλλον, δεν μπορούσε -
προφανώς - να μιλήσει λογικά.
Αυτό μάλλον
ήταν αρκετό για την “ειδικευόμενη” να χάσει την ψυχραιμία της και να αρχίσει να
βρίζει απάνθρωπα και να στέλνει στο διάολο τον ασθενή, λέγοντας πως είναι
πολλές οι ώρες που εργάζεται (κρίμα, έπρεπε να ζητήσουμε συγγνώμη)… Φεύγει.
Ο ασθενής
έμεινε αβοήθητος, με τα παιδιά του για παρέα, να φωνάζει από τους αφόρητους
πόνους ως τις 9 με 10…
Είναι η στιγμή
που Έρχεται ο παθολόγος και λέει “ο Άνθρωπος χρειάζεται καρδιολόγο επειγόντως,
γιατί τον έχετε εδώ;”
Έρχεται ο
καρδιολόγος, ο οποίος “ασπρίζει” και αμέσως καταλαβαίνει την κρισιμότητα της
κατάστασης και συστήνει αμέσως αξονική τομογραφία. Η κατάσταση όσο προχωρούσε η
ώρα, χειροτέρευε.
Όταν ο ασθενής
κατευθύνεται προς τον αξονικό τομογράφο χάνει την όποια επαφή είχε με τους
γύρω…
Η εξέταση
έδειξε ένα μεγάλης έκτασης ανεύρυσμα το οποίο έπρεπε να χειρουργηθεί αμέσως,
όχι στο “νοσοκομείο” φυσικά.
Αφού πέρασαν
άλλες 4 με 5 ώρες, φεύγουμε με το ασθενοφόρο για τα Γιάννενα - εκεί έκριναν οι
αρμόδιοι γραφειοκράτες ότι “έπρεπε” να μεταφερθεί το περιστατικό.
Αφού οι συγγενείς
αναγκάστηκαν και μίλησαν με το νούμερο 3 του υπουργείου Υγείας (ΓΓ), η μεταφορά
-ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη- αλλάζει πορεία και κατευθύνεται προς το Ιπποκράτειο,
και εδώ χρειάστηκε ο γενικός.
Λίγο πριν
φτάσουμε, ο Άνθρωπος μας θα αφήσει την τελευταία του πνοή μέσα στο ασθενοφόρο…
Και εδώ ρωτάω
τους ανθρώπους του Γενικού Νοσοκομείου Καλαμάτας (διοικητικούς και “γιατρούς”):
Αυτό μπορείτε
να προσφέρετε; Αυτό αξίζει στους ασθενείς σας; Αυτό είστε υποχρεωμένοι να
κάνετε; Να βρίζετε τους ανθρώπους λίγο πριν “φύγουν”;»
Σαράντος Μαλαπάνης
