Της Αικατερίνης Τσαλαμπούνη
Οι
φοιτητές της Θεολογικής του ΑΠΘ έδειξαν ότι υπάρχει ελπίδα, δεν είναι τελικά
όλα ζοφερά, δεν είναι όλα σάπια και παρακμασμένα.
Σήμερα
ήταν μία από εκείνες τις όμορφες μέρες της Σχολής μας. Από εκείνες που μας
κάνουν όλους εδώ να αισθανόμαστε ότι η ελπίδα δεν έχει χαθεί, ότι υπάρχουν
ακόμη ενεργοί πολίτες κι ότι αυτοί είναι οι φοιτητές μας.
Στις
9.30 το πρωί, όπως ήταν το κάλεσμα του κοσμήτορα της Σχολής, το Δ΄ αμφιθέατρο
άρχισε να γεμίζει νέες και νέους. Στην αρχή όλοι μουδιασμένοι, τα μάτια
βουρκωμένα, το ερώτημα με ζεστό ενδιαφέρον "κυρία, κύριε, είστε
καλά;". Προπτυχιακοί, μεταπτυχιακοί, υποψήφιοι διδάκτορες, Έλληνες και
ξένοι από την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία. Με τη διάθεση να διορθώσουν το
σπίτι τους, με παράπονο κι εκείνο το αναπάντητο "γιατί;". Το
αμφιθέατρο γέμισε γρήγορα, απόλυτη ησυχία όταν μιλούσε ο Πρόεδρος για την
κατάσταση της Σχολής (τόση ησυχία δεν είχαμε ποτέ σε καμιά από τις παραδόσεις).
Τα χέρια σηκώνονταν με προθυμία, όταν ήταν να μοιραστούν στις διάφορες
δουλειές. Γρήγορα η Σχολή γέμισε φωνές, στην αρχή χαμηλόφωνες και μετά πιο
δυνατές, πιο γελαστές. Καθάρισμα, σκούπισμα και σφουγγάρισμα, τακτοποίηση του
αρχείου και της γραμματείας. Τα παιδιά μας ξέρουν να κάνουν δουλειές, δεν τις
φοβούνται. Πολλά από αυτά βγάζουν ήδη μεροκάματο. Κι όταν τελειώσαμε, πάνω από
100 κορίτσια και αγόρια, δεν έλεγαν να φύγουν. Μικρές μικρές ομάδες γυρνούσαν
στους διαδρόμους, μπήκαν στο γραφείο να δουν την καταστροφή, να πουν αυτό που τους
πονά. Κάναμε και λίγο χιούμορ για τα σοκολατάκια που δεν είχα να τους κεράσω...
Κι αυτά τα παιδιά βιώνουν την αδικία της κοινωνίας μας, έχουν αβέβαιο μέλλον
(δέστε πόσοι θεολόγοι διορίζονται σε ετήσια βάση και θα καταλάβετε), δεν τα
βγάζουν πέρα με ευκολία. Κι αυτά είναι θυμωμένα με τον κόσμο που τους
ετοιμάσαμε. Όμως δεν πήραν τις πέτρες, δεν λεηλάτησαν, δεν λέρωσαν τη Σχολή που
την θεωρούν σπίτι τους. Έστω κι αν για τους περισσότερους δεν είναι η πρώτη
επιλογή. Έστω κι αν δεν τους δίνει πολλές επαγγελματικές διεξόδους.
Όλους
λοιπόν αυτούς τους νέους ανθρώπους των δύο Τμημάτων της Σχολής τους ευχαριστώ.
Είμαι περήφανη για αυτούς. Βεβαιώνουν ότι σε αυτό το κουτί της καταστροφής
έμεινε πίσω η ελπίδα πως το αύριο ίσως είναι λίγο καλύτερο.
