Στις 17
Ιούνιου 2018 πραγματοποιήθηκε στο Πολεμικό Μουσείο Παράρτημα Θεσσαλονίκης με
πρωτοβουλία του Συλλόγου Μεσσηνίων Μακεδονίας- Θράκης εκδήλωση μνήμης για τον Μακεδονομάχο
Υπολοχαγό Σαράντο Αγαπηνό (Καπεταν Τέλλο Αγρα) που απαγχονίστηκε στις 7 Ιουνίου
1907 στο χωριό Καρυδιά (Τεχοβο) Πέλλας.
Στην
εκδήλωση παρευρέθηκε και ο Μεσσήνιος Αντιπρόεδρος του Πολεμικού Μουσείου Ταξίαρχος Παν.
Γεωργόπουλος ο οποίος απηύθυνε τον παρακάτω χαιρετισμό.:
Με
ιδιαίτερη χαρά σας καλωσορίζω στο Πολεμικό Μουσείο Παράρτημα Θεσσαλονίκης, έναν
χώρο ιστορικής μνήμης, προκειμένου να τιμήσουμε την μνήμη του Ήρωα του
Μακεδονικού Αγώνα Υπολοχαγού Σαράντου Αγαπηνού, του θρυλικού Τέλλου Άγρα, μιας
από τις ηρωικότερες φυσιογνωμίες του Μακεδονικού Αγώνα, που θυσιάστηκε την 7η
Ιουνίου 1907, για την απελευθέρωση της
Μακεδονίας μας.
To Πολεμικό
Μουσείο έχει ως αποστολή την συγκέντρωση, διαφύλαξη, συντήρηση και έκθεση
πολεμικών κειμηλίων και ενθυμημάτων, την έρευνα, την μελέτη, την τεκμηρίωση και
προβολή των Αγώνων του Ελληνικού Έθνους από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, με
σκοπό την τόνωση της εθνικής μνήμης και την προβολή της ιστορικής συνέχειας και
ενότητας τον Ελληνισμού. Ως εκ τούτου η διοργάνωση αυτής της τελετής στο χώρο
του Μουσείου ταιριάζει απόλυτα με την αποστολή του.
Αυτό που πρέπει
να θαυμάσουμε και να εξάρουμε στον Σαράντο Αγαπηνό είναι το πάθος που ένοιωθε
να προσφέρει και να αγωνιστεί για την Πατρίδα. Το 1901, αποφοίτησε από την
Σχολή Ευελπίδων τοποθετήθηκε, στο 7ο Σύνταγμα της Φρουράς Αθηνών, αυτός όμως,
ζήτησε, να μετατεθεί στα σύνορα ένα πρωτοφανές αίτημα, συνήθως τα αιτήματα
είναι για υπηρεσία στα μετόπισθεν!! Μετατέθηκε στον ακριτικό τότε Τύρναβο.
Το 1904, αρχίζει
ο Μακεδονικός Αγώνας! Στις 13 Οκτωβρίου 1904, σκοτώνεται ο Παύλος Μελάς. Η
είδηση τού θανάτου του, προκαλεί πανελλήνια συγκίνηση!
Ο Σαράντος, είναι 24 ετών! Θέλει να πάει και αυτός εκεί.
Το ζητάει επίμονα! Λόγω του νεαρού της ηλικίας του, το αίτημα απορρίφθηκε. Δεν
απογοητεύεται! Η φλόγα μέσα του για τη λευτεριά της Μακεδονίας είναι ισχυρή!
Τον Σεπτέμβριο
του 1906, το όνειρο του γίνεται πραγματικότητα ξεκινάει από τον Πειραιά, όπου
αποχαιρετώντας τον μικρότερο αδελφό του λέει: «Έ ντροπής, Νίκο. Έσο άνδρας και
μην κλαίς. Γιατί έγινα Αξιωματικός; Δια
να χτυπώ το σπαθί μου στην πλατεία Συντάγματος, ενώ η γλυκιά μας πατρίδα με
χρειάζεται να την υπερασπίσω στα δοξασμένα Μακεδονικά εδάφη?»
Φτάνει στην Μακεδονία.
Έδρα και ορμητήριό του, η λίμνη των Γιαννιτσών, που λεγόταν και Βάλτος. Βάλτος
σήμαινε κουνούπια, βατράχια, βδέλλες, λάσπη, καλαμιώνες, βούρλα και το τοπικό
χόρτο ραγάζι, ως δύο μέτρα ύψος ανέδιδε αποπνικτικές αναθυμιάσεις! Μετά από
λίγους μήνες παραμονής εκεί, το αποτέλεσμα ήταν ελονοσία και θάνατος ή
ρευματισμοί. Χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Τέλλος Άγρας!
Στις 14 Νοεμβρίου
1906, επιχειρεί να καταλάβει την κεντρική Βουλγάρικη καλύβα του Ζερβοχωρίου.
Τραυματίζεται σοβαρά στον δεξί ώμο και χέρι. Μεταφέρθηκε στην Θεσσαλονίκη για
να αναρρώσει. Το πάθος του για τον αγώνα είναι μεγάλο σε λιγότερο από μία
εβδομάδα και παρά τις αντιρρήσεις των γιατρών γυρίζει στον Βάλτο. Η υγεία του
χειροτερεύει. Προσβλήθηκε από ελονοσία, το 1907 μετατέθηκε στη Νάουσα εκεί
γνωρίζει τον Αντώνη Μιγγα.
Παρά τον κλονισμό
της υγείας του εξακολουθεί να συμμετέχει ενεργά. Στις 3 Ιουνίου 1907 ο Βοεβόδας
του Βουλγαρικού Κομιτάτου, Βάννης Ζλάταν ο οποίος είχε εκδηλώσει την επιθυμία
να προσχωρήσει στην ελληνική πλευρά, εκμεταλλευόμενος το ήθος και την
εντιμότητα του, τον κάλεσε άοπλο να συμφιλιωθούν, προσήλθε με τον συναγωνιστή
του Τώνη Μίγγα, παρά τις συμφωνίες όμως τους συνέλαβαν. Για 4 μέρες τους
έσερναν στα βουλγαρικά χώρια δεμένους, ξυπόλητους και τους κακοποιούσαν. Το
βράδυ της 7ης Ιουνίου 1907, τους κρέμασαν σε μια καρυδιά ανάμεσα στα χωριά
Τέχοβο (Καρυδιά) και Βλάβοδο (Άγρας). Ο θάνατος τους έγινε γνωστός, ύστερα από
μία εβδομάδα και συγκίνησε τον Ελληνισμό! Η δολοφονία τους δεν έκαμψε το
φρόνημα των Ελλήνων. Καινούργιοι εθελοντές έσπευσαν να βοηθήσουν το Μακεδονικό
Αγώνα!
Λίγες ημέρες μετά την δολοφονία, ο Πρόξενος στην
τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη Λάμπρος Κορομηλάς, θα στείλει ένα τηλεγράφημά προς
το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, όπου γραφει μεταξύ άλλων: «… Ητο πάντοτε
επιφοβώτατος εις τους αντιπάλους του… Επενόησαν λοιπόν να έλθουν προς αυτόν εις
διαπραγματεύσεις, υποκρινόμενοι ότι δέχονται συνεννόησιν προς κοινήν δράσιν,
δέχονται συμμαχίαν, ίνα παύσωσι πλέον αι των χριστιανών αλληλοκτονίαι…».
Αυτός ήταν ο Σαράντος Αγαπηνός ένας αγνός έντιμος
αγωνιστής που είχε θέσει την ζωή του όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες στην
Υπηρεσία του Έθνους.
Ένας εθνομάρτυρας
που πίστευε ότι είχε χρέος να χύσει το αίμα του για την σωτηρία κάθε σπιθαμής
Ελληνικής γης όσο μακριά και αν βρισκόταν αυτή από τον τόπο καταγωγής του.
Σήμερα αισθάνομαι διπλά υπερήφανος που προλογίζω αυτήν
την εκδήλωση προς τιμήν του Εθνομάρτυρα Υπολοχαγού Σαράντου Αγαπηνού τόσο ως
Έλληνας Αξιωματικός όσο και ως Μεσσήνιος έχοντας κοινό τόπο καταγωγής με τον
Εθνομάρτυρα (καταγωγή Γαργαλιάνοι).
ΑΘΑΝΑΤΟΣ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ
