Γράφει.: ο Βασίλειος Δ. Γεωργιόπουλος.
Πολλές
φορές κατά την διάρκεια του ιδιωτικού, αλλά και του δημοσίου βίου μας με
τα λόγια μας και τις πράξεις μας
δημιουργούμε πολύ κακό και αυτό για το τίποτα, απλός για να κάνουμε θόρυβο, να
σηκώσουμε σκόνη ή να γίνει φασαρία και ίσως μέσα από αυτήν την πρόσκαιρη
αναταραχή να έχουμε μηδαμινά προσωπικά οφέλη. Τις περισσότερες φόρες δεν
επωφελείται κανείς, απλώς είναι το κακό
τόσο μεγάλο και μη διορθώσιμο.
Δυστυχώς,
για άλλη μια φορά γίναμε μάρτυρες μιας στενάχωρης θα έλεγα πράξης, γεμάτης επιπολαιότητα με την
δημοσίευση στο διαδίκτυο μιας ιδιωτικής συνομιλίας και μάλιστα άνευ ουσίας περί
του λίαν αγαπητού Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Κωου και Νισύρου και μερικών
πνευματικών παιδιών του εκ του ποιμνίου του και θα μου επιτρέψετε να μην
αναφερθώ ονομαστικά.
Βέβαια,
δεν ήμουν μπροστά στο διάλογο και δεν μπορώ να εκφράσω και ούτε να ισχυριστώ
μια αντικειμενική άποψη, βέβαια δεν με
άφορα ατομικά αλλά και δεν μας αφορά και πάρα πολλούς από εμάς ένας προσωπικός
διάλογος με λεπτομέρειες, όπως τι είπε αυτός, τι ανταποκρίθηκε αυτή, τι
σχολίασε ο τάδε και τα διάφορα λεγόμενα
από την στιγμή που ο διάλογος δεν έγινε
δημόσια και μάλιστα χαμηλόφωνα και ψιθυριστά, όπως το τονίζει ο δημοσιοποιήσας
τον διάλογο.
Σύμφωνα
βέβαια με τα δημοσιεύματα που είδαν το φως της δημοσιότητας, θα ήθελα να μου επιτρέψετε να καταθέσω την προσωπική μου
άποψη και αφορά περισσότερο ότι στην
σημερινή εποχή που δυστυχώς δεν μπορείς να κρυφτείς μόνο από τα μάτια των
παιδιών, όπως λέει και ένα παλιό άσμα, διότι η τεχνολογία μέσω του διαδικτύου
μεταφέρει σε κλάσματα του δευτερόλεπτου την είδηση παντού.
Θα
ήθελα η άποψη αυτή να καταγραφεί όχι ως ειδικού, αλλά ως ενός ενεργού πολίτη και να εστιαστεί στο γεγονός
ότι η δημοσίευση ενός διάλογου σε οποιοδήποτε τόνο και αν έγινε από όποιους και αν έγινε και ότι αν ειπώθηκε
δεν απασχολεί την δημοσιότητα, αν και βεβαίως πολύ περισσότερο δεν αφορά τον
δημόσιο βίο και σύμφωνα με τους διάλογους που είδαν το φως της δημοσιότητας και
ήταν άκρως ιδιωτικοί, θα αποτολμούσα να πω ότι ο συγκεκριμένος διάλογος ήταν
προϊόν διαπιστώσεων και μάλιστα νουθεσιών του πνευματικού πατέρα προς τα
πνευματικά του παιδιά και διερωτώμαι την αλαζονεία που την είδατε….;;;;; όταν ο πνευματικός πατέρας λέει ότι για την
αγάπη ομιλούμαι ως εκκλησία....!!!!!
Βέβαια
το πρόβλημα ξεκινά, διότι ο Μητροπολίτης δεν απεύθυνε χαιρετισμό στην εκδήλωση
που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα της πνευματικής εστίας της Ιεράς Μητροπόλεως
Κω και Νισύρου και διοργάνωσε η «ΕΝΩΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΚΩ» με
θέμα «ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ» με
ομιλήτρια την ψυχολόγο κυρία Μπενέτου Ζαμάγια.
Ο
Μητροπολίτης δεν είναι υποχρεωμένος να ομιλεί, όποτε θέλουμε εμείς μόνο και
μόνο για να αποκτήσει πρεστίζ ή ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον η όποια εκδήλωση. Νομίζω ότι έχει το δικαίωμα να αποφασίζει και να κρίνει το πότε
και το αν θα μιλήσει και βέβαια που είναι το κακό, το εγωιστικό, το αλαζονικό ή
οτιδήποτε άλλο του προσθέτετε....;;;
Ο
Μητροπολίτης είπε ότι η Εκκλησία μιλάει για την αγάπη εδώ και χιλιάδες χρόνια
και αμέσως δέχθηκε την επίθεση για το Σχήμα του, την πνευματικότητα του και για
το οτιδήποτε άλλο. Άλλωστε, ο συγκεκριμένος Μητροπολίτης ουδέποτε έδωσε κακά δείγματα γραφής για την συμπεριφορά του
και τον χαρακτήρα του. Άλλωστε πολλές φόρες δεν ξεκουράζετε ούτε στιγμή για να
παρευρεθεί σε κάποια κοινωνική εκδήλωση, όποια και αν είναι αυτή και όπου και
να πραγματοποιείτε, μόνο και μόνο για να μην στεναχωρήσει κάποιον.…!!! Άλλωστε, αυτός δεν έφτιαξε την αίθουσα της
πνευματικής εστίας (που πριν από αυτόν ήταν αποθήκη και χώρος
ναρκομανών…..;;;;;;; τότε βέβαια για κάποιους ήταν όλα καλά και όμορφα..…!!!!!)
για να πραγματοποιούνται αυτές οι εκδηλώσεις, διότι η αγωνία του, τα δάκρυα του
και η ανησυχία του ήταν και είναι η
διαπαιδαγώγηση του Λαού της Εκκλησίας της Κω και Νισύρου
Ας κινηθούμε προς την
Αγάπη με Αγάπη….
Ο
Σεβασμιότατος και λίαν αγαπητός Ποιμενάρχης της Παυλικής Εκκλησίας της Κω και
Νισύρου κ.κ. Ναθαναήλ ουδέποτε κρύφτηκε και ουδέποτε είχε ανάγκη δικηγόρων και
αυτοβούλων υπερασπιστών και την ιδιότητα
αυτού του δικηγόρου ουδέποτε απέκτησα και ούτε επιθυμώ βέβαια να γίνω
δικηγόρος (η φτώχεια η υλική των γονέων μου ήταν απαγορευτική για να σπουδάσω
και να κάνω πράξη τα όνειρα μου). Για αυτό θέλω να τονίσω ότι πρέπει να υπάρχει
σεβασμός προς τους θεσμούς, σεβασμός προς τα δικαιώματα της ατομικότητας και
ιδιαίτερα μιας ιδιωτικής και «χαμηλόφωνης» συνομιλίας και όχι μια
δημοσίευση άνευ ουσίας και για να δημιουργήσουμε ΠΟΛΥ ΚΑΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ, μόνο και μόνο
για να προβληθούμε. Και αν θέλουμε να προβληθούμε ας προβληθούμε με τα
δικαιώματα μας και πολύ περισσότερο με τις υποχρεώσεις μας, με τα
έργα και τις πράξεις μας, διαπαιδαγωγώντας και εκπαιδεύοντας αγάπη και νουθεσία
Κυρίου το κοινωνικό σύνολο μέσω της αγάπης..., διότι χωρίς αγάπη τίποτα δεν
εστί καλό και ωφέλιμο για την κοινωνία.
