Απέναντι σε
μία πράξη όπως αυτή που είχε αποδέκτη τον Επίσκοπο της Κω και της Νισύρου,
Μητροπολίτη Ναθαναήλ, ο κάθε ένας μπορεί να έχει διαφορετική αντιμετώπιση και
να κάνει διαφορετικές σκέψεις.
Αναμφίβολα,
το φαινόμενο των αδίκων και αστήρικτων κατηγοριών δεν είναι άγνωστο για κάποιον
που κάνει έναν σοβαρό αγώνα για να προοδεύσει πνευματικά και να βοηθήσει τους
εμπερίστατους αδελφούς του. Αυτός ο αγώνας δεν είναι εύκολος, δεν είναι
αναίμακτος, δεν είναι απλός! Είναι σκληρός, πρέπει να δώσεις αίμα, το αίμα της
καρδιάς σου, για να λάβεις το πνεύμα και να καρποφορήσεις.
Δυστυχώς
όμως το μίσος, και μάλιστα το τυφλό, το χωρίς αιτία, είναι ένα από τα χαρακτηριστικά
της ζωής μας όπως τη ζούμε στον κόσμο μας από την Πτώση και έπειτα.
Τι νιώθει
άραγε ο καθένας από εμάς;
Άλλος οργή,
άλλος θυμό, άλλος ντροπή για την αδικία που υφίσταται κάποιος που εκδαπανάται
για τον πλησίον, άλλος απογοήτευση . . .
Εμάς,
μάλλον θλίψη μας κατέχει για αυτούς τους ανθρώπους που απευθύνονται με μίσος
και έπαρση στον Επίσκοπό τους, για αυτούς τους ανθρώπους που βλέπουν το αγαθό
και το νιώθουν ως κακό, που τους ενοχλεί να βλέπουν να ενισχύεται το έργο της
Εκκλησίας στα νησιά μας, να τρέφονται πεινασμένοι, να κατηχούνται νέοι,
μεγάλοι, Έλληνες και μη, να ανοίγουν οι καρδιές των ανθρώπων, να γελούν, να μεγαλώνει
η ελπίδα, να καλλιεργείται η αγάπη προς τον αδελφό . . .
Παρά ταύτα,
ίσως η οδύνη της αδικίας και η πικρία της κακίας να είναι αναγκαία και
κατάλληλη εισαγωγή στη Μεγάλη Εβδομάδα και το πλέον άριστο προοίμιο της
Αναστάσεως!
Χρόνια
πολλά Σεβασμιώτατε! Καλή Ανάσταση!
Ελένη
Ζαρίφη - Θανάσης Μουστάκης.
