Φωτογραφίες – Κείμενο : Βασίλειος Δημ. Γεωργιόπουλος
Οι παλιότεροι στο χωριό μας διηγούνται
μια θαυμαστή ιστορία, που στην τωρινή εποχή μένει μακρινή, και ο χρόνος, δυστυχώς,
την έχει ξεφτίσει στην ανθρώπινη μνήμη, που όσο και αν είναι εκτός λογικής και φτάνει
να γίνεται λόγος για ένα θαύμα, που πολλές φορές αγωνιωδώς οι άνθρωποι αναζητούν
για να επιβεβαιώσουν όλα αυτά που ξέρουν και είναι η μοναδική, αληθινή, πραγματική
παρουσία του Θεού στη ζωή τους.
Λένε οι γέροντες ότι το μεγαλοπρεπές και πανέμορφο εικόνισμα του Αγίου Δημητρίου,
που βρίσκεται στην βορινή πλευρά του κατεξοχήν πανέμορφου τέμπλου του ευμεγέθους,
περικαλλούς ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που βρίσκεται στο ελαιόφυτο χωριό Πλατύ
Καλαμάτας Μεσσηνίας, που με ιδιαίτερη δεξιότητα και ταλέντο ζωγράφισε ο μεγάλος ζακυνθινός αγιογράφος
και δάσκαλος του Φώτη Κόντογλου, ο Σπυρίδων Μίμης Πελεκάσης.
Ήταν τέτοιες ημέρες, που ο κόσμος γιόρταζε την
εορτή του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη, του Αγίου της Μακεδονίας και της Θεσσαλονίκης μας,
που πριν περίπου 30 χρόνια οι Έλληνες είχαν
ελευθερώσει με παρά πολύ αίμα. Εκείνη την δύσκολη χρονιά του 1940, παραμονές του μεγάλου πολέμου μιας και τα σύννεφα
του πολέμου άρχισαν να σκεπάζουν την βαλκανική και την δύστυχη πάμφτωχη Ελλάδα μας μετά τον άνανδρο τορπιλισμό
της Έλλης στο λιμάνι της Τήνου ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου.
Και η εικόνα του καβαλάρη με το κόκκινο
άλογο «δάκρυζε» συνεχώς. Το είδε η νεωκόρισσα,
που άναβε τα καντήλια με περίσσιο μεσσηνιακό λάδι και έντρομη φώναξε τον παπά
του χωριού και ο παπάς μόλις το είδε συγκλονιστικέ,
έπεσε κάτω και άρχισε να κλαίει και να προσπαθεί
με αναφιλητά να ψάλλει το τροπάριο του Αγίου Δημητρίου.
Σηκώθηκε και άρχισε να κτυπάει τις καμπάνες.
Το χωριό μαζεύτηκε στην εκκλησιά άρχισαν να κλαίνε και γονατιστοί να παρακαλούν
και να προσεύχονται. Το σκούπιζαν οι
άνθρωποι το εικόνισμα του Αγίου Δημητρίου και αυτό «δάκρυζε»... Συνέχιζαν από τα μάτια
του να τρέχουν δάκρυα για τη συμφορά του ελληνισμού που ερχόταν, τον πόλεμο,
για την μαύρη κατοχή, αλλά και για τον αδελφοκτόνο σκληρό εμφύλιο
πόλεμο, που σύντομα ήρθε ο πόλεμος και γέμισε αυτό τον τόπο με πείνα, δυστυχία,
νεκρούς, πόνο, αίμα και δάκρυα…!!!
«Έκλαιγε» ο Άγιος Δημήτριος και το
χωριό μαζί του, που μαζεύτηκε στην εκκλησία και γονατιστό έκλαιγε και αυτό . .
.
Μετά από δύο ημέρες ξανά χτύπησαν οι καμπάνες
στο Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας, όχι γιατί δάκρυζε ο Άγιος Δημήτριος, αλλά γιατί έκλαιγαν
οι μανάδες, οι γυναίκες και τα παιδιά, που αποχωρίζονταν τους άντρες τους μιας και
οι καμπάνες σήμαναν τον πόλεμο και οι άντρες
έπαιρναν τον δρόμο για την Πίνδο και την Βόρεια Ήπειρο, χωρίς κάποιοι από αυτούς
δεν θα ξανά έπαιρναν τον δρόμο του γυρισμού
πότε τους.
Το θαύμα αυτό, δυστυχώς,
παραμένει άγνωστο σε πολλούς από εμάς τους νεότερους, αλλά δηλώνει ότι οι Άγιοι μας δεν εγκατέλειψαν τον κόσμο τούτο και ζουν μαζί μας με πολλή αγάπη και αφουγκράζονται
τις ανθρώπινες ανησυχίες και τα ανθρώπινα πάθη τον πόνο και την δυστυχία ……!!!!
Αυτά τα δάκρυα για το χωριό μου και
για εμάς τους Έλληνες είναι πολύ σημαντικά. Είναι τα δάκρυα του Μυροβλύτη, που
κυλάνε για όλους τους Ρωμιούς που τόσο αγάπησε, αλλά και ιδιαίτερα για τους
κατοίκους του Πλατέος που τόσο και πάντοτε αγαπά ιδιαίτερα. Για το λόγο αυτό, ανταποκριθήκαμε και εμείς
στην αγάπη του και μετά από όνειρο που είδε ο Γεώργιος Κλουφέτος και ο γιος του Ευάγγελος, φτιάξαμε ξεχωριστό
ναό για να τον τιμάμε πάντοτε με μεγάλη ευλάβεια και ιδιαίτερη αγάπη…!!!!!
Χρόνια πολλά και ευλογημένα …!!!!
