στον
π. Χρυσόστομο Καράμπελα
Του Κώστα Ζουρδού
Ζούμε
σε μια εποχή με κυρίαρχα στοιχεία την ταχύτητα, την μοναξιά, την αποξένωση και
την συσσώρευση καθημερινών αλλαγών. Οι ρυθμοί της εποχής μας είναι ιλιγγιώδεις.
Η τεχνολογία, το πολιτικό-οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, οι πληροφορίες,
οι ειδήσεις, οι γνώσεις και η καθημερινότητα κινούνται σε ρυθμούς πρωτόγνωρους
για την ανθρωπότητα. Η συσσώρευση είναι το άλλο κυρίαρχο χαρακτηριστικό. Το
υλικό και πνευματικό κεφάλαιο, τα δεδομένα και οι γνώσεις, οι απαιτήσεις και οι
ανάγκες συσσωρεύονται σε κλίμακα επίσης πρωτόγνωρη για τα ανθρώπινα δεδομένα.
Από όλα τα παραπάνω, όλοι μας είμαστε κουρασμένοι από την έλλειψη απλότητας που
μας κρύβει την αληθινή ζωή και που την αναζητούμε με πόνο. Στις μέρες μας αυτή
η χαμηλή φωνή της απλότητας εξακολουθεί να ακούγετε επίμονα και ας μην κραυγάζει
γιατί με την παρουσία της καταγράφει την
περιθωριοποίηση των ανθρώπων, την ισοπέδωση των αξιών, την μοναξιά, τον
εγκλωβισμό σε ρόλους και προσωπεία. Ένας τέτοιος άνθρωπος της απλότητας είναι
και ο π. Χρυσόστομος που δεν χρειάζεται να κάνει θόρυβο για να δηλώσει έντονα
ότι είναι παρόν.
Από
εκείνο το βράδυ του 1994 ο π. Χρυσόστομος θα ακολουθήσει το δρόμο της απλότητας
και της αφοσίωσης στον πόνο και στην αγωνία του συνανθρώπου του. Δεν θα τον
συναντήσει κανείς σε κέντρα αυτοπροβολής και εξουσίας, δεν θα μπει στην
διαδικασία με ευφάνταστες κουλτουριάρικες ακροβασίες και με θεολογικές
ονειροβασίες να γίνει φίρμα της εκκλησιαστικής βιτρίνας. Θα τον συναντήσει
κανείς εκεί που ο άνθρωπος είναι μόνος και αφανείς. Γύρω, κοντά ή προσευχόμενος
στον πόνο του άλλου. Ένα αερικό στον δρόμο της απλότητας, στο σταθερό μονοπάτι
της αγάπης, εκεί που η πάλη με τον άλλον ξέρει να βγάζει μόνο αγίους και από
τις δύο πλευρές…......
